Al die tijd en energie...

Afbeelding van Tú Anh via Pixabay

Een paar weken geleden deelde ik al dat ik op m’n 22e een grote reis maakte. Een reis door voornamelijk Australië en Nieuw-Zeeland, maar vooral een reis naar binnen, naar het leren begrijpen van wie ik ben. Dat wil wel lukken op zo’n groot avontuur waarbij er van alles gebeurt en er allerlei uitdagingen op je pad komen. Ik geloof dat ik tijdens mijn reizen meer beslissingen heb moeten nemen dan in welke andere periode van mijn leven dan ook.

De liefde liet zich in dat jaar verschillende keren zien

Interessant genoeg leverde het land of de reis niet eens de grootste uitdaging op. Het was de liefde die mij het meest uitdaagde. Want de liefde liet zich in dat jaar verschillende keren zien, maar één keer in het bijzonder. Ik was met een vriendin voor een maand in de outback gaan werken op een klein vakantiepark. Daar zou ik een boek over kunnen schrijven want veel idyllischer en Australischer krijg je het niet, maar dan zou ik voorbij gaan aan waar ik naartoe wil gaan met dit verhaal.

Er werkten meer mensen, want er was een cattle station (ter grootte van half Nederland), een stuk land voor de toeristen, een restaurant, camping en huisjes. Wij zorgden vooral voor de toeristen maar er werkten bijvoorbeeld ook hele echte Ozzie jackaroos die voor het vee zorgden. Een leuker baantje had ik me als backpacker niet in kunnen denken. En om het ideaalbeeld compleet te maken, werkte er ook een tuinman die de gazonnetjes onderhield, een Ier met donkere krullen en blauwe ogen. Zet het Candellight muziekje maar aan, want het was de droomstart van ieder liefdesverhaal.

Internet en mobiele telefoons hadden we nog niet

We hebben ongeveer een maand tegelijk op de cattle station gewerkt, tot hij als eerste vertrok om zijn reis te vervolgen. Niet lang erna vertrok ik ook en vonden we elkaar op een andere plek. Dit werd in de maanden erna een terugkerend fenomeen, waarbij we een tijdje samen waren en weer een tijdje onze eigen weg gingen. Internet en mobiele telefoons hadden we nog niet, dus we moesten elkaar vertrouwen en goede afspraken maken over waar en wanneer we elkaar weer zouden treffen.

Toen we elkaar een maand of drie kenden, waren we allebei onze eigen weg aan het gaan. Ik was aan het reizen door het midden van het land en hij was aan het werk in een grote stad. Ik miste hem enorm en wilde mijn reis versnellen om eerder bij hem te zijn. Maar waar hij precies was en hoe ik hem kon bereiken dat wist ik niet. Hij was nog niet aangekomen in het hostel waar we elkaar zouden treffen. Het vrat aan me, dagenlang heb ik me suf gepiekerd hoe ik hem zou kunnen bereiken. Was hij mij vergeten? Zou hij mij niet missen?

Ik haalde me van alles in m’n hoofd

Al het gepieker weerhield me ervan om te genieten van mijn reis. Ik haalde me van alles in m’n hoofd en werd zelfs boos omdat ik inmiddels het idee had opgevat dat hij niet meer bij me wilde zijn. Ik had m’n oordeel al klaar maar kon het ook niet loslaten. Wat belachelijk dat hij nog steeds niet in dat hostel was! Dat hij intussen precies deed wat we hadden afgesproken, was ik uit het oog verloren. Het enige dat ik kon doen was afwachten tot ik hem kon vragen hoe hij verder wilde en of hij mij wilde zien.

Je raadt waarschijnlijk al dat er niets aan de hand was en dat ik me om niets had druk gemaakt. De situatie was niet makkelijk, maar ik kon pas conclusies trekken nadat ik hem had gesproken. Al die tijd en energie die ik had gestoken in het bedenken wat hij aan het doen was en hoe hij mij niet miste, was verloren tijd en energie. Zo zonde.

Waarom vragen mensen niet hoe het met me gaat

En toch gebeuren voorvallen als deze aan de lopende band als het over rouw gaat. Misschien wel wekelijks krijg ik de vraag van iemand die rouwt waarom mensen niet begrijpen wat ze voelen. Waarom mensen niet vragen hoe het met ze gaat. Waarom mensen na een jaar aannemen dat de rouw nu toch wel voorbij zal zijn. Of waarom ze zich ongemakkelijk voelen wanneer je moet huilen.

Meestal doe ik m’n best de vraag te beantwoorden door me te verplaatsen in de mensen die duidelijk verzaken een goede vriend of vriendin te zijn. Voor ieder gedrag is een verklaring en zelfs een positieve intentie te vinden. Ik kan er nu ook legio mogelijke verklaringen voor geven. Verklaringen die je nooit de voldoening kunnen geven waar je naar verlangt, omdat hun gedrag simpelweg niet voldoet aan jouw wensen. Het voelt niet fijn, je voelt je niet begrepen, niet gehoord en misschien zelfs eenzaam doordat de mensen van wie je het had verwacht, je niet kunnen of willen bieden wat jij nu het meeste nodig hebt.

Hoe kon hij weten dat ik hem wilde zien?

Ik ben de laatste die het wil goedpraten en tegelijk geef ik ook de bal weer terug. De situatie is wat dat betreft hetzelfde als die van mij als twintiger die zich van alles in haar hoofd haalde. Ik verzon allerlei verklaringen maar had intussen mijn verlangen om bij hem te zijn nog niet eens met hem gedeeld! Hoe kon hij weten dat ik hem wilde zien? Het heeft geen zin om te blijven malen over wat de reden is van het gedrag van een ander zonder het te vragen of te uiten wat jouw verlangen is.

Je weet het pas als je het vraagt. We willen graag dat anderen ons begrijpen, maar de praktijk laat zien dat dit meestal niet gebeurt. Het is niet fijn, ik betreur het ook. Maar blijf er niet in hangen, ga niet afwachten en doe wat je wél kunt doen: vertellen wat je wil en vragen of de ander dat voor jou kan doen. Je hebt je energie hard nodig, besteed die goed en neem zelf het initiatief. Het is de enige manier om ervoor te zorgen dat ze je begrijpen. En dat is uiteindelijk precies wat je wil.

Heb jij een goede manier gevonden om duidelijk te maken wat jij nodig hebt van de ander? Wil je het hieronder met me delen?

Heb ik je interesse gewekt?

Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.

Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.

Laat een reactie achter: