Zo saai als ik het leven eerder dit jaar vond, zo maak ik de laatste tijd steeds meer leuke dingen mee. Zo belandde ik afgelopen weekend in een heel echt ijsbad. Ik had met een groep fijne mensen die ik tijdens een opleiding heb leren kennen een reünie. We wilden iets bijzonders doen met z’n allen. Zo heb ik tijdens een ander reünieweekend al eens een ademcirkel begeleid. En nu stond er iemand op die Wim Hof trainer is en dus ervaren is in het begeleiden van ijsbad workshops.

Erg grappig hoe in de weken ervoor iedereen verschillend naar het moment suprême toeleefde. De ene persoon liet het allemaal gebeuren, de andere persoon maakte zich er heerlijk druk over. Bij mij werkt het zo dat ik er zo weinig mogelijk aan denk, totdat het ding er daadwerkelijk staat en ik er niet meer omheen kan. Ik had ooit één keer eerder in een ijsbad gezeten, met een buitentemperatuur 35 graden en een oververhit lijf. Vorige week was de temperatuur “iets lager” zoals je ongetwijfeld weet dus van een oververhit lijf was geen sprake. Ik kreeg het al koud alleen bij het kijken naar het bad. Kortom: ik werd een beetje nerveus.

Bij mij liep het iets anders

Het was bijzonder te zien hoe verschillende we er allemaal mee omgingen. Sommige mensen wilden het liefst als eerste erin (waar ik er één van was: om er maar vanaf te zijn), anderen stelden het zo lang mogelijk uit. Een ervaren persoon stapte erin alsof ze in de jacuzzi stapte en lag vervolgens met een glimlach op haar gezicht tussen de ijsblokjes. Dat wilde ik ook wel. Maar bij mij liep het iets anders. Al direct met m’n benen in het ijs begon m’n huid pijn te doen. Op wilskracht had ik meteen kunnen gaan liggen, ware het niet dat de uitnodiging van dit hele gebeuren was om alle gevoelens en sensaties te doorleven en er doorheen te ademen. Dus ik stond een flinke tijd te puffen tot de pijnprikkels afnamen. Eenmaal liggend in de kou kwam de glimlach ook bij mij tevoorschijn; daar was de adrenaline.

Mijn lijf wilde er niet lang in liggen, het was goed zo. Ik maakte dus al snel plaats voor de volgende en kon goed observeren wat er bij de anderen gebeurde. De ene persoon verraste zichzelf door er makkelijk in te gaan zitten, de ander moest er direct weer uit. De instructeur stapte als laatste in en lag vervolgens een tijdje met hoofd en al in het bad. Brrrrr. Ik genoot ervan hoe we iedere keer “samen” het bad in gingen, we steunden elkaar onvoorwaardelijk. Er was geen doel, het was iedere keer een nieuw onderzoek wat er zou gebeuren.

De tweede keer was volledig anders dan de eerste keer

We gingen er allemaal op een totaal verschillende manier mee om. Voor de meesten was het een nieuwe ervaring, wat het extra spannend maakte. Die zenuwen alleen al waren interessant om mee om te gaan, die voelde je direct in je ademhaling en in de spierspanning. Het was van tevoren niet te bedenken hoe het aan zou voelen. En dan er daadwerkelijk ingaan zorgde voor heel andere, nieuwe, sensaties. Sommigen gingen er twee keer in en ervaarden het de tweede keer volledig anders dan de eerste keer.

Er zijn verschillende redenen om in een ijsbad te gaan, die ik in deze blog niet uiteen ga zetten. Ik wil wel delen dat het voor mij een oefening bleek te zijn in mijn ego aan de kant zetten en zonder oordeel te onderzoeken wat er allemaal gebeurt. Want geloof me, het feit dat ik er relatief kort in heb gelegen, doet mijn ego nog steeds pijn. En toch kon ik tegelijk er met volle aandacht voor de anderen zijn. Deze oefening om zonder oordeel te “zijn” met wat er wordt aangeraakt, wordt tot in de puntjes uitgespeeld wanneer we een dierbare hebben verloren. Dat laat zich zien in de spanning tijdens een ziekbed wanneer dat er is, het laat zich zien in de pijn die de rouw met zich meebrengt en in de spanning over alle nieuwe dingen die er op je afkomen als gevolg van je verlies.

Alleen dat oordeel blijkt nogal eens een dingetje te zijn

Ik denk dat een groot verlies ons net als dat ijsbad uitnodigt om de ervaring te onderzoeken, zonder een doel na te streven. Je hoeft er niet kort of lang over te doen, je doet er zo kort of zo lang over als jij nodig hebt. Alleen dat oordeel blijkt nogal eens een dingetje te zijn. Want oh zo vaak kunnen we dat niet loslaten. Oordelen over wat er is gebeurd, hoe het is gebeurd of wanneer het is gebeurd. Oordelen in alle soorten en maten. Want het had toch echt anders moeten zijn…

Je mag zoveel oordelen als je wil natuurlijk. Het wordt er alleen niet makkelijker door. Niemand kan dit beter verwoorden dan Byron Katie: “Alles gebeurt voor jou, niet tegen jou. Alles gebeurt precies op het juiste moment, niet te vroeg en niet te laat. Je hoeft het niet leuk te vinden… het is gewoon makkelijker als je het wel doet.” Keer op keer laten mijn klanten mij zien dat zij die hun oordeel kunnen loslaten, weer hoop en blijdschap voor de toekomst kunnen zien. Oók met pijn en verdriet en gemis, maar daar bovenop een dosis dankbaarheid en liefde. Het bestaat, echt.

Ben jij je bewust van je eigen oordelen over je situatie? Wil je het delen?