Misschien kun je je mijn blog van een paar maanden geleden nog herinneren over mijn memorabele skate ervaring in het voorjaar. In dat blog (Toen was toen, nu is nu) vertelde ik over een mislukt experiment om mijn skates van 20 jaar oud weer uit de mottenballen te halen. Samengevat was de uitkomst van deze ervaring dat ze niet bepaald geschikt waren om nog te worden gebruikt. In bepaald opzicht was het experiment dus wel geslaagd: nu wist ik dat je skatewieltjes niet eeuwig kunt blijven gebruiken.

Ik voorzag een zeer vermakelijk tafereel voor de kids

Waarom kom ik op dit verhaal terug? Na maanden wachten heeft het skate avontuur gisteren eindelijk een vervolg gekregen. Mijn vader heeft de nieuwe wieltjes onder de skates geïnstalleerd (dankbaar dat ik ook op m’n 46^e nog op de skills van m’n vader kan vertrouwen) en met dezelfde vriendin als toen ging ik op pad. Ik had me er best druk om gemaakt gezien de vorige ervaring en deze keer zouden haar kinderen ook meegaan dus ik voorzag een zeer vermakelijk tafereel voor de kids.

In eerste instantie rolden we allemaal soepel het huis uit de straat op, waar ik een paar keer bijna omviel. Gelukkig herinnerde ik me al snel dat ik iets door de knieën moet gaan, waardoor ik vanaf dat moment stabieler doorrolde. Nog voor we het dorp uit waren, had ik de slag te pakken en kon ik makkelijk het tempo van de rest bijhouden. Een beetje wiebelig en onwennig en hoe ik moet stoppen weet ik nog steeds niet, maar deze keer kan ik écht zeggen dat het experiment is geslaagd. Dus sorry geen sappig verhaal waarin ik op m’n sokken terugloop deze keer.

Ook als je rouwt, doe je dingen die op zich niet nieuw zijn maar wel nieuw voelen

Ook al was het skaten niet echt nieuw voor me, na twintig jaar voelde het wel nieuw. De angst en vrees die eraan voorafging, het mezelf indekken toen we vertrokken (“Het is echt heel lang geleden dat ik dit heb gedaan”) en het gegil iedere keer als ik bijna viel. Het zit vol met levenslessen die ook van toepassing zijn op leven met rouw. Want ook als je rouwt, doe je dingen die op zich niet nieuw zijn maar wel nieuw voelen. De eerste keer op vakantie zonder je partner. De eerste keer onder de mensen komen nadat je kind is overleden. De eerste keer shoppen met een vriendin in plaats van met je moeder met wie je dat altijd samendeed.

Alle eerste keren zijn spannend en helaas betekent dat dat veel mensen zich laten tegenhouden. Dat geldt ook voor het toestaan van je meest donkere emoties. Want dat wat je nu voelt door jouw verlies, is iets wat je nooit eerder hebt gevoeld. Dus ook dat is eng en dat zorgt bewust of onbewust ervoor dat die emoties vaak niet de ruimte krijgen. Wat als ik erin blijf hangen? Wat als mezelf niet meer onder controle kan houden? Angst zorgt er al snel voor dat je het niet aangaat.

Het is handig om de volgende zaken te onthouden:

1. Je hoeft het niet allemaal niet in één keer te kunnen.

Wat ik vaak zie, is dat mensen het meteen opgeven als iets niet in één keer lukt. Een klant van mij ging weer werken nadat haar partner was overleden omdat ze voelde dat ze er klaar voor was. Dat lukte de eerste paar uren zonder tranen, totdat ze tijdens de lunch in huilen uitbarstte toen de zoveelste collega zei dat ze zo dapper was. Het voelde direct als falen voor haar, terwijl het erbij hoort. Weer gaan werken betekent niet dat je emoties als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Dus leerde ze hoe ze op het werk met haar emoties om kon gaan. Stap voor stap, dag voor dag. Lukt iets niet zoals je wilde? Dan probeer je het toch gewoon nog een keer?

2. Ook als je het spannend vindt, kun je het gewoon doen.

Even hoopte ik gisteren dat het zou regenen zodat ik niet hoefde te gaan skaten. Ik begrijp dat het een vreemd vergelijk is, maar toch is dit gedrag niet anders dan wat ik zie bij sommige klanten. Uitstelgedrag, excuses, smoesjes, om het maar niet aan te hoeven gaan. Als iets spannend is, betekent dat niet dat je het niet hoeft te doen. Als je niet eerlijk tegen je vriendin zegt dat je geen energie hebt om naar haar feestje te komen, ben je veel verder van huis. Als je geen tijd neemt om herinneringen op te halen om pijnlijke emoties te voorkomen, zal je vroeg of laat last krijgen van de opstapeling aan emoties.

3. Je komt alleen verder als je nieuwe dingen uitprobeert.

Misschien wil je je het liefste verstoppen en pas weer tevoorschijn komen wanneer deze nachtmerrie voorbij is. Maar dat het zo niet werkt, hoef ik je hopelijk niet uit te leggen. Om weer perspectief te zien voor je toekomst, is het nodig om dóór de emotie en de pijn heen te gaan en nieuwe dingen te doen. Dat hoeven geen grote dingen te zijn, want heel veel dingen zijn nieuw nu je in een wereld leeft zonder jouw dierbare. Dingen doen die niet comfortabel voelen, helpen ons om te groeien. Alleen dan leer je iets.

Met het skaten ben ik zeker nog niet klaar. Als dit rondje al mogelijk is na één keer, hoe goed kan ik het dan na een paar keer? Mijn zelfvertrouwen is gegroeid en ik wil leren hoe het nog beter kan (en hoe ik moet stoppen), wetende dat ik dat alleen leer door het te doen. En wie weet is er dan weer een aanleiding om er een blog over te schrijven;-)

Misschien kun jij uit dit verhaal nóg een mooie les halen die ook voor anderen waardevol kan zijn. Wil je het hieronder delen?