Sinds het overlijden van haar moeder was ze uitgeput geweest. Zo kon het niet langer. Ze begreep er niets van, ze vond dat ze het allemaal best goed deed en wist niet wat ze over het hoofd zag. Ze deed in principe alles wat ze altijd had gedaan, ze was al snel weer gaan werken, ze ging twee keer in de week bij haar vader op bezoek en ze had helemaal niet zoveel behoefte om te huilen. En toch voelde ze zich uitgeblust. Of ik eens mee kon kijken naar de situatie.

De situatie die ik hier schets is de realiteit voor veel van mijn klanten. De wil om het goede te doen is groot en het idee dat ze daarbij hebben (net als ikzelf overigens nadat mijn moeder overleed), is om zo snel mogelijk alles weer “normaal” te laten zijn. Net doen alsof alles gewoon doorgaat betekende voor mijn klant dat ze net als anders veel voor anderen zorgde.

Ze had zichzelf aangeleerd om te letten op de mensen om zich heen

Er is natuurlijk niets mis met zorgen voor anderen, prachtig zelfs. Ze had vroeger vanwege haar zusje, die fysiek beperkt was, vaak de zorg op zich genomen en had zodoende een groot verantwoordelijkheidsgevoel. De band met haar zus was nog steeds heel hecht, ze deelden alles met elkaar. Het gevolg van haar verantwoordelijkheidsgevoel was alleen dat ze daardoor zichzelf had aangeleerd om te letten op de mensen om zich heen in plaats van op zichzelf. Dat ging jaren goed, tot aan het ziekbed van haar moeder. Zij was degene die meeging ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Informatie opslaan, meehelpen beslissingen te nemen en klaarstaan voor haar vader en moeder.

Had ik al genoemd dat ze thuis twee prachtkinderen had? Goed, je hebt een aardig beeld. Haar vriend had haar al gevraagd het een tandje rustiger aan te doen, maar ze zag er het nut niet van in. Het was toch altijd goed gegaan? Het leek wel of ze van mij verwachtte dat ik een wondermiddel had dat ervoor zou zorgen dat ze weer energie had en dat ze gewoon door kon knallen. Maar helaas (of gelukkig) is dat niet echt mijn stijl. We zijn naar de oorzaak gegaan, die niet als een verrassing boven water kwam. Het gevoel dat de hele wereld als een kaartenhuis in elkaar zou donderen als zij de boel niet in stand hield, zorgde ervoor dat ze bleef rennen. Thuis, op het werk, met haar familie, alle ballen móest ze in de lucht houden, want anders….

Gewoon doorgaan zoals altijd was geen optie meer

Het was geen pretje om de onderliggende angst onder ogen te zien. Maar het was de enige manier om de vermoeidheid op te lossen. Rouw kost energie (zie ook mijn blog) en al het zorgen voorafgaand aan het overlijden van haar moeder had ook veel energie gekost. Gewoon doorgaan zoals altijd was geen optie meer, er moest iets anders. Alleen, dat “anders” raakte zoveel angst aan dat dat vaker het onderwerp van onze gesprekken was dan de rouw.

Het gebeurt vaak dat de gesprekken die ik voer over andere zaken gaan dan de rouw. Het gaat nooit alleen om de rouw maar voor een groot deel over oude patronen die na een groot verlies pas gaan opbreken. We gaan dan aan de slag met een nieuw patroon, ook door de onderliggende gedachte aan te kijken. Ook hier hopen mijn klanten soms dat ik daar een knopje voor weet dat er in één beweging voor zorgt dat het oude patroon uit hun leven is verbannen. Maar dat is altijd een proces dat inzet en toewijding nodig heeft en dat begint bij het nemen van een besluit.

Ik verbond het opsteken van een sigaret aan ontspanning

Ooit, lang lang geleden rookte ik. Ik was geen kettingroker maar zeker wel verslaafd. Ik verbond het opsteken van een sigaret aan ontspanning en dat was niet ineens voorbij toen ik besloot te stoppen met roken. “Ontspanning = roken” was zolang het patroon geweest, dat ik iedere keer dat ik in relax-modus kwam toch weer aan een sigaret dacht. Gelukkig wist ik dat dit zou gebeuren, dankzij een geweldig stoppen-met-roken boek, dus lachte ik erom en ging weer door met wat ik aan het doen was. Zelfs nu nog steeds, na iets van 12 jaar niet roken, denk ik heeeeel af en toe aan een sigaret terwijl ik er van m’n leven nooit meer één ga opsteken.

Het brein maakt nieuwe verbindingen aan als we nieuwe gewoontes aanleren. Dat betekent dat in het begin de oude gewoonte vaak aan de deur zal kloppen. Voor mijn klant betekende dat dat ze nog lang de neiging had om overuren te draaien op het werk, terwijl ze voelde dat het tijd was om te stoppen. Ze leerde om mild te blijven naar zichzelf en tóch te doen wat goed voor haar was. Daar waren enkele besluiten voor nodig, of zogezegd: afspraken met zichzelf. Het zorgde er uiteindelijk voor dat haar verdriet de ruimte kreeg. Ze liet zich niet langer leiden door oude gewoontes of door angst, maar door de wijsheid van haar eigen lijf.

Heb jij ook zo’n oude gewoonte waar je tegenaan loopt bij de rouw? Wil je het hieronder delen?