Een paar weken geleden sprak ik een jonge vrouw die twee jaar geleden haar vader verloor. Ze had een goede band gehad met haar vader, hij stond altijd voor haar klaar. Ze heeft altijd gedacht dat het een gezonde vader-dochter band was, er was zoveel liefde tussen hun. Als ze ergens mee zat of als ze iets had meegemaakt, kon ze altijd haar vader bellen, hij wist altijd het juiste te zeggen. Ze kon hem echt vertrouwen, bij hem voelde ze zich veilig.
De rouw verloopt moeizaam
De band die vader en dochter deelden, heeft ervoor gezorgd dat de rouw moeizaam verloopt. Het is op zich een nuchtere dame, ze weet en voelt al te goed dat het tijd is om wat vaker vooruit te kijken. En dat wil ze ook. Ze wil namelijk al zo ontzettend lang een lieve man in haar leven welkom heten, en daar is ze ook mee bezig. Maar het gaat niet echt soepel zeg maar, er klopt iets niet en ze wil ermee aan de slag.
Sinds een maand of 3 is ze actief op een dating-site. En ze heeft met een man een leuk contact gemaakt, ze hebben elkaar ook al een paar keer gezien. Je zou zeggen dat dit het begin is van een mooi liefdesverhaal, maar het is dus niet bepaald rozengeur en maneschijn. En dat zelfs met het gegeven dat ze deze man echt heel erg leuk vindt, en hij lijkt ook echt interesse te hebben in haar. Maar met iedere keer dat hij meer toenadering zoekt, doet zij juist een stapje achteruit.
Zo zijn ze verwikkeld geraakt in een dynamiek van aantrekken en afstoten
Ze begint te beseffen waar de schoen wringt, het punt is namelijk dat ze bang is. Hoe leuk ze deze man ook vindt, haar angst zorgt ervoor dat ze het niet aandurft om hem echt dichtbij te laten. Ze wil ook niet dat hij het contact verbreekt, daar is hij veel te leuk voor, dus ze zorgt ervoor dat hij genoeg reden heeft om in contact te blijven. En zo zijn ze verwikkeld geraakt in een dynamiek van aantrekken en afstoten. Iedere keer dat hij toenadering zoekt, neemt zij afstand, en zodra hij het laat rusten, rent ze weer naar hem toe.
Ze is zo bang om opnieuw iemand te verliezen, dat ze het niet aandurft om een diepe band met deze man aan te gaan. En intussen mist ze haar vader enorm. Het niet kunnen rouwen om haar vader heeft in dit geval een verband met de uitdagingen op relatiegebied. Ze is in haar leven zo gewend geweest aan het gegeven dat haar vader er altijd voor haar was, dat ze nooit helemaal heeft geleerd op eigen benen te staan. Ze heeft hierdoor nooit echt geleerd om haar eigen gevoelens te begrijpen en haar eigen problemen op te lossen. Er was niet voldoende afstand tussen haar en haar vader, waardoor er een afhankelijkheid was. En daar heeft ze nu last van.
Wanneer ze leert om uit die verstrengeling te stappen, zal ze geconfronteerd worden met haar eigen onderdrukte gevoelens van angst, schuld en schaamte. En dat is wat ze onbewust uit de weg is gegaan door niet echt afscheid te nemen maar zich in de steek gelaten te voelen en niet te willen rouwen. Ze maakt zich daardoor afhankelijk van iets waar ze geen invloed op heeft, en dat gaat ten koste van zichzelf en het verkleint de kans om een gezonde relatie op te bouwen.
In een gezonde relatie hoef je niet voor elkaar te “zorgen”
Door de pijn van het rouwen te durven voelen, zal ze niet geneigd zijn iemand anders te willen veranderen of veroordelen, maar zal ze op eigen benen leren staan. Juist door de rouw aan te gaan, heeft ze de kans om zich dieper met zichzelf te verbinden. En dit zal haar de kans geven om die gezonde relatie aan te gaan. In een gezonde relatie hoef je namelijk niet voor elkaar te “zorgen” maar je moet er wel voor elkaar “zijn”. Ze zal zich niet afhankelijk maken van de ander zodra ze haar diepste gevoelens erkent en niet langer verstoppen dat ze bang is.
Als je hier iets van herkent, is het belangrijkste om eerlijk te zijn naar jezelf over wat je voelt. Zodra je stopt met ontkennen of ontwijken van gevoelens en als het er gewoon mag zijn, voel je dat je energie weer gaat stromen. Vervolgens deel je met de ander wat je voelt, zodat jullie elkaar echt leren begrijpen. In de ruimte van liefde zal de angst uiteindelijk niet overleven: hij krijgt simpelweg geen voeding meer en lost zo stukje bij beetje op. Niet door het uit de weg te gaan, maar juist door het aandacht te geven.
Eerlijk zijn naar jezelf is niet altijd even makkelijk, hoe goed lukt het jou? Wil je het hieronder met me delen?