In mijn jeugd gingen we met ons gezin ieder jaar kamperen in Frankrijk, het zijn mijn mooiste jeugdherinneringen. Meestal gingen we naar dezelfde plek, maar toen ik 10 jaar was, werden we avontuurlijk en gingen we naar een nieuw plekje. Mijn broer en ik sliepen samen in een tent, een aantal meters verwijderd van de caravan. Omdat ik de jongste was, ging ik eerder slapen en vaak waren met ouders met mijn broer nog aan het kaarten in de caravan.

Ze zaten toch niet op mij te wachten

Zo ook op een avond waarop er onweer in de lucht hing. Ik lag al even in het tentje en de hemel brak open. Dat vond ik heel even best spannend en avontuurlijk, maar al snel sloeg dat om. Ik besefte dat ik in m’n eentje in de tent lag en dat m’n ouders en broer gezellig samen in de caravan zaten. Ze waren me vast vergeten, ze kwamen me namelijk niet halen of vragen of ik OK was. Ik zou zelf naar de caravan kunnen gaan, maar ik wilde ze niet lastig vallen, ze zaten toch niet op mij te wachten. Nee, liever loste ik het zelf op, wat niet bepaald lukte. Al plenzend en donderend kwijnde ik weg in m’n eigen verdriet.

Uiteraard was er niets aan de hand en hadden mijn ouders aangenomen dat ik sliep. Ze hadden namelijk ook een keer geroepen, maar ik antwoordde niet omdat ik zo boos was. Deze situatie had ik zelf gecreëerd omdat ik geen ruimte in wilde nemen. Het voelde alsof ik ze lastig zou vallen, beseffend dat ik op zich veilig was. Aan het feit dat dat zo niet voelde, ging ik voorbij en ik overtuigde mezelf dat ik het zelf op zou lossen, terwijl ik in iedere vezel van m’n lijf voelde dat ik bij m’n ouders wilde zijn. Daarbij vulde ik voor hun in dat ze niet aan me dachten.

We belemmeren onszelf omdat we een ander lastig zouden vallen

Als 10-jarige was ik me niet bewust van hoe ik m’n eigen werkelijkheid creëerde. Nu zijn we volwassen en is de taak aan ons om ons bewust te zijn van deze mechanismes. Bij rouw zorgt de rouw er op zich al voor dat het plenst en dondert en dat het al moeilijk genoeg is om alles te absorberen. Maar intussen belemmeren we onszelf door vanuit bescheidenheid ons verdriet niet te delen omdat we een ander lastig zouden vallen.

En begrijp me niet verkeerd, ik praat het niet goed dat mensen niet durven of er niet aan denken om contact op te nemen. Mijn ouders hadden mij nog geroepen, vaak gebeurt ook dat niet. Dat kan in heel veel gevallen echt wel beter. Maar dat betekent niet dat het onwil is, vaak is het onkunde of onmacht, het simpelweg niet weten hoe met de situatie om te gaan. En het is het gewoon niet waard om te gaan zitten verkwijnen in je tentje. Om maar aan te nemen dat ze niet op je zitten te wachten. Om maar aan te nemen dat je je verhaal niet kwijt kunt. Terwijl je grootste verlangen is dat iemand je ziet.

We laten ons verdriet niet zien omdat we geen ruimte in willen nemen. Als we zeggen “ik voel me verdrietig”, zou de ander er iets mee moeten. Wie ben ik om die ruimte in te nemen? Voor je het weet heb je weer besloten om het zelf wel op te lossen. Je cijfert jezelf zodanig weg uit angst iets verkeerds te doen, dat je je onttrekt aan sociale situaties.

Rouwen moet je zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen

Bescheidenheid is altijd vals omdat je altijd iemand tekort doet, en dat ben je meestal zelf. Je doet er jezelf mee tekort en in dat proces maak je dat de schuld van de ander. En daarmee doe je ook de ander tekort. Neem je ruimte in, de ruimte die jij nodig hebt. Durf te ontvangen, sta jezelf toe om te ontvangen, sta open om te ontvangen. Misschien vind je het niet makkelijk, maar het is wel wat je nodig hebt in deze periode.

Dat betekent dus dat je je niet koest houdt en wacht tot iemand anders jou ziet, maar dat je je plaats inneemt en op het juiste moment jezelf naar voren schuift. Dat is niet makkelijk, maar wel nodig. Want rouwen moet je zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.

Hoe zorg jij ervoor dat je je ruimte inneemt? Wil je het hieronder met me delen?