We hebben allemaal wel herinneringen aan periodes in ons leven die veel impact hebben gemaakt. Een groot verlies is natuurlijk zo’n periode. Maar we maken ook periodes mee die ons op een andere manier veel hebben gebracht, zoals een bijzondere reis of een leerzame cursus of opleiding. Voor mij is mijn tijd bij Artsen zonder Grenzen zo’n periode.

Het voelt als een vorig leven, maar wat heb ik er veel meegemaakt

In totaal heb ik twee missies gedaan, waarvan de eerste in Noord-Soedan was. Ver weg van de bewoonde wereld was ik verantwoordelijk voor de logistiek van het grootste veldhospitaal dat op dat moment actief was. Het voelt als een vorig leven, maar wat heb ik er veel meegemaakt. En dus veel geleerd! De ongelooflijk onbegaanbare “wegen” waren een groot onderdeel van de uitdagingen die we daar tegen kwamen. Zo heb ik lopend een rivier moeten oversteken omdat het water de weg had weggeslagen, en met m’n laptop op m’n hoofd door de modder moeten baggeren omdat de wagen alleen zonder bagage dat gebied kon overbruggen.

Ik was er nooit alleen en mijn lokale collega’s zorgden er wel voor dat ik veilig was. Maar zij konden ook geen wonderen verrichten en zo gebeurde het meer dan eens dat we vastliepen in de black cotton soil (waarvan ik nog steeds de Nederlandse vertaling niet weet). Het is in ieder geval een grondsoort die zo goed als onbegaanbaar wordt zodra het nat wordt. Niet zo handig in een gebied met alleen onverharde “wegen”, in het regenseizoen.

Het gebeurde wel eens dat de motor oververhit raakte

We liepen vaak vast onderweg en het was vaste prik om met z’n allen uit te stappen om de wagen in beweging te krijgen. Dat ging niet altijd even soepel en het gebeurde wel eens dat de motor oververhit raakte. Dan moesten we wat extra geduld opbrengen, wat mij duidelijk meer moeite kostte dan m’n lokale collega’s.

De auto moest dan even stoom afblazen voordat we weer verder konden. We wachtten tot de hitte voldoende had kunnen ontsnappen, voordat we weer verder gingen. Het kon niet anders, te vroeg weer de motor starten zou schade voor de motor betekenen, dus dat gebeurde niet. Het vreemde is dat we dit heel normaal vinden. Je rijdt niet door met een oververhitte motor, die laat je altijd eerst even afkoelen. Het liefst mét geduld natuurlijk, wel zo ontspannen, maar hoe dan ook geven we het de tijd.

Wat ik hier vreemd aan vind, is dat we dit bij een auto de normaalste zaak van de wereld vinden, maar het bij onszelf nog heel vaak niet toestaan. Als wij oververhit raken, dan walsen we daar met het grootste gemak overheen. Boosheid bij rouw levert met name vaak een schuldgevoel op, en dat belemmert in het afkoelen van de oververhitte motor. Het blijven doorgaan en niet de tijd nemen voor de boosheid kan net zo goed schade aanrichten.

Waarom keuren we de ene emotie goed en de andere af?

Het probleem is dat de boosheid niet geaccepteerd wordt als zijnde een oververhitting die de tijd nodig heeft om afkoeling te vinden. Laat staan dat we daar het geduld voor op weten te brengen. Wat dat betreft kunnen we nog leren van de Soedanesen met hun geduld. Er heerst een denkbeeld dat gevoelens zoals blijheid en dankbaarheid goedkeurt en gevoelens zoals boosheid en teleurstelling afkeurt.

Als blijheid er zonder schijnbare reden mag zijn, waarom boosheid niet? Waarom keuren we de ene emotie goed en de andere af? Blijheid leven we als we het voelen, dan mogen we lachen en vrolijk zijn. Boosheid vraagt om exact hetzelfde, dat wil ook geleefd en geuit worden. En misschien het belangrijkste: het hoeft niet altijd begrepen te worden. Je hoeft niet precies te weten waarom je boos bent. Je voelt je gewoon boos. Punt.

Je kunt met je denken niet een beslissing nemen over een emotie

En ook als je wel weet waardoor je de boosheid voelt, voel het dan gewoon, uit het, kom in beweging laat die energie eruit. Probeer het niet weg te moffelen omdat je vindt dat je niet boos mag zijn, omdat je vindt dat het niet terecht is. Je kunt met je denken niet een beslissing nemen over een emotie. Dan ben je al rijdende je ruiten aan het sproeien omdat dat even een goed gevoel geeft maar intussen ben je je motor aan het stuk rijden. Sta even stil en geef jezelf de tijd om stoom af te blazen.

Boos zijn betekent niet dat je iets verkeerd doet of dat je niet van je dierbare houdt, er is nog steeds liefde. Het één sluit het ander niet uit. Liefde is. En vanuit die liefde, mag je een beetje extra liefde aan jezelf geven en jezelf toestaan om te voelen wat je voelt. Dender niet door maar ga even langs de weg staan, zodat je daarna weer gezonder verder kunt.

Hoe gaat dat bij jou als je je boos voelt? Kun jij er ergens mee naartoe? Wil je het hieronder met me delen?