Bloemen, wie houdt er niet van? Ik geniet van deze tijd van het jaar wanneer alles in bloei staat en er op veel plekken een kleurenpracht te bewonderen is. Alsof de wereld weer tot leven is gekomen na een lange winterslaap. Ook de zonnebloemvelden in Frankrijk of Italië heb ik altijd fantastisch gevonden. Toch ben ik vreemd genoeg niet iemand die vaak een bloemetje in huis heeft staan. Ik ben me heel lang niet bewust geweest van de reden, ik had er gewoon geen behoefte aan. Maar sinds een paar jaar weet ik waarom ik bijna nooit bloemen koop.

Ze kunnen niet leven in een vaas met water

Bij een verse bos bloemen kan ik enorm genieten van de kleuren en geuren en ik bewonder zelfs de vernuftigheid van de natuur. Nieuw leven in huis, heerlijk. Vaak gaan er nog een paar knoppen open, iets waar ik graag getuige van ben. Alleen, na een paar dagen laten de eerste bloemen zien dat ze niet meer zo blij zijn. Niet alleen omdat ze uitgebloeid zijn maar omdat ze simpelweg niet kunnen leven in een vaas met water. Het is voor mij een pijnlijk besef dat die prachtige bloemen mijn huis in zijn gekomen om na een tijdje verwelkt en nutteloos mijn huis te verlaten.

Misschien kun je je deze slogan nog herinneren: “Bloemen houden van mensen.” Ik vraag het me serieus af of bloemen wel echt van mensen houden. Sterker nog, ik vraag me ook af of mensen wel écht van bloemen houden. We houden van ze zolang ze bloeiend en stralend ons huis opvrolijken, maar zodra het verval zijn intrede maakt, zijn we er klaar mee. Dat bleek mijn reden te zijn om nauwelijks bloemen in huis te halen. En oké, ook omdat de klimaatimpact best flink is, maar het is niet de bedoeling om van deze blog een moralistisch verhaal te maken.

Het is een liefde die voorwaardelijk is

Ik heb nog steeds af en toe bloemen in huis, meestal krijg ik ze. Daar geniet ik dan met volle teugen van, zo zit ik nu ook naar een prachtige bos te kijken die ik afgelopen week kreeg. Maar ik besef ook dat het een vreemde soort liefde is. Een liefde die voorwaardelijk is, een liefde die niet gaat om wat het beste is voor de bloemen, maar die gaat om wat ik wil. Je begrijpt al dat ik het niet meer alleen over bloemen heb. Dat besef heb ik bijvoorbeeld ook bij een dierentuin of een vogelshow. Ergens is het best vreemd dat we zo graag willen bewonderen, ten koste van dat wat we zo mooi vinden.

Ken je die beelden van huppelende koeien als ze worden vrijgelaten op de eerste lentedag? Of van dieren die worden vrijgelaten in het wild? Vaak is de dankbaarheid naar hun verzorgers voelbaar, maar vervolgen ze daarna hun weg. Dat is hoe ik liefde zie: zoveel houden van de ander dat je bereid bent om de ander vrij te laten. Zoveel houden van de ander dat je niet blijft vasthouden aan het verleden omdat de ander vrij moet zijn. Zoveel houden van de ander dat je de pijn van het missen aanvaardt. Omdat de wetenschap dat vrijlaten het enige juiste is, alle pijn verzacht.

Het voelt als liefde, maar het is een vorm van angst

Ik zie veel mensen de neiging hebben om vast te willen houden, ook als het een dierbare betreft die is overleden. Vasthouden is mooi zolang het in de vorm van koesteren en herinneren gebeurt. Vasthouden op een krampachtige manier is niet een vorm die helpend is. Het voelt als liefde, maar uiteindelijk is het een vorm van angst. “Vergeet ik mijn dierbare niet als ik hem of haar vrijlaat?” “Is het niet oneerlijk als ik vrijlaat en verderga met mijn leven?” Dit soort gedachtes zorgen ervoor dat angst de overhand krijgt.

Niemand heeft er baat bij om krampachtig vast te houden. Hoe moeilijk ook, uiteindelijk is vrijlaten van je dierbare wat jou ook vrijlaat. Wanneer je je armen opent in plaats van ze gesloten te houden, ben je vrij om te bewegen en ook vrij om te ontvangen. Dat is overgave aan dat waar je geen invloed op hebt. Je kunt niet veranderen wat er is gebeurd, maar vanuit overgave kan liefde weer stromen. Net als met bloemen zorgt het vasthouden voor iets tijdelijks, maar vrijlaten zorgt voor oneindigheid. Dat is wat liefde zou doen.

Wat voel jij als je dit leest? Staat het je tegen of vind je het spannend om vrij te laten? Of voel je dat het kloppend is voor jou?