Misschien heb je in mijn stories op Instagram (Insta-naam: overrouw) gezien dat ik laatst een nieuwe auto heb gekocht. Nou ja, nieuw niet, maar voor mij wel nieuw. Ik ben niet zo van het over één nacht ijs gaan en zo ook bij de aankoop van deze auto. Ik ben zorgvuldig in alles wat ik doe. Maar in deze situatie moest ik toch wel even in de spiegel kijken want het duurde, het duurde en het duurde. Deels was dat onderdeel van het aankoopproces, maar deels was het iets anders.

Nu is het handig om iets meer te weten over de situatie. Het is namelijk zo dat ik normaliter niet veel om auto’s geef. De jaren dat ik nog in het bedrijfsleven werkte, reden mijn collega’s in de dikste Audi’s en BMW’s, terwijl ik iedere dag in mijn Toyota Aygo naar het werk tufte. Ik vertikte het om m’n geld aan een grote auto uit te geven als ik van dat geld een te gekke reis kon maken. M’n prioriteiten heb ik altijd wel helder gehad. Sterker nog, ik denk dat die Aygo van mij meer van Europa heeft gezien dan al die dikke wagens bij elkaar. Van Italië tot Zweden, we hebben het samen meegemaakt.

De Aygo moest ruimte maken

Voor de oplettende lezer is het al duidelijk dat ik nogal gehecht was geraakt aan mijn kleine autootje. Toch vond ik afgelopen zomer een hele goede reden om een andere auto te willen kopen: ik wil een (ienie)mini-camper maken. Waarom ik niet eerder op het idee ben gekomen is me een raadsel, het past enorm bij mij. Om in m’n eentje twee auto’s te rijden, vond ik lichtelijk overdreven dus de Aygo moest ruimte maken. Het moest een auto worden die groot genoeg is om in te slapen en klein genoeg is voor het dagelijks gebruik.

Ik zal je het hele beslisproces besparen want dan ben je morgen nog niet klaar met lezen, maar laten we zeggen “dat het wat voeten in aarde had”. Mijn grondigheid nam extreme vormen aan en om de haverklap twijfelde ik aan een beslissing die ik al had genomen. Het werd tijd om eens wat dieper naar binnen te kijken wat er nou precies aan de hand was. Ik bleek er niet veel tijd voor nodig te hebben om daarachter te komen. Naast dat ik wat beslissingen moest nemen over wat voor auto ik precies wilde hebben, zag ik er namelijk ook tegenop om afscheid te nemen van m’n Aygootje. Om dan ook nog eens zo’n grote auto te gaan rijden waar ik altijd op heb afgegeven! Wat als ik niet met zo’n grote auto kan omgaan? Wat als ik een auto kies die allerlei kwaaltjes heeft?

Ik ben blij dat ik het toch heb gedaan

Al met al vond ik het dus gewoon super eng om deze stap te maken en had ik de tijd nodig om aan het idee te wennen. Toch bleef het duidelijk dat ik dit wilde en sinds twee weken ben ik de trotse eigenaar van een bedrijfswagen en breng ik al m’n vrije tijd door met het maken van het ontwerp en het kijken naar filmpjes over camper isolatie. Ik voel me super stoer en mensen zijn verbaasd als ze zien dat er een vrouw in die auto rijdt. Wat ik wil zeggen, is dat ik nu al heel blij ben dat ik ondanks dat ik het echt heel spannend vond, het toch heb gedaan.

Het bekende en comfortabele heb ik ingeruild voor iets nieuws, het is logisch dat dat spannend is. Dat is ook zo als je een dierbare bent verloren, met het grote verschil dat je niet voor het nieuwe hebt gekozen. Het is gebeurd zonder dat je het wilde, maar ook in jouw situatie is alles nieuw en kan dat spannend of soms eng voelen. Wanneer je verlies nog heel vers is, zoek je zoveel mogelijk dingen op die je al kent, je hebt houvast, stabiliteit en structuur nodig. Zoveel mogelijk dat wat je al kende, zodat je niet nog meer “nieuws” in je leven hebt.

Hij voelde wel dat hij zichzelf tegenhield om verder te komen

Er komt ook een moment waarop je voelt dat er iets anders nodig is en dat je verder wil. Een tijdje geleden had een klant ook die wens, ruim een jaar nadat zijn vrouw was overleden. Hij voelde wel dat hij zichzelf tegenhield om verder te komen, maar kon er niet de vinger op leggen. Samen kwamen we erachter dat hij zichzelf in het comfortabele en bekende bleef begeven, waardoor hij niet verder kwam. Daar lag zijn toekomst niet, daar lag zijn ontwikkeling niet. Die lagen in het ontdekken van nieuwe dingen.

Als “huiswerk” (ja mijn klanten krijgen huiswerk) kreeg hij mee om iets nieuws te gaan ondernemen. Iets wat hij nooit eerder had gedaan, maar waarbij hij wel een nieuwsgierigheid voelde. Hij bleek een enorm voetballiefhebber te zijn en was sinds het overlijden nooit meer naar een wedstrijd geweest. Dat deden ze namelijk altijd samen. Doordat ik hem dat zetje gaf, ging hij naar de eerstvolgende thuiswedstrijd van “zijn” club, alleen.

Hij straalde gewoon!

Je had z’n gezicht moeten zien toen ik hem een paar weken later weer zag. Hij straalde gewoon! Zo trots als hij was. Hij had het super eng gevonden, maar zag dat er best veel mensen ook alleen kwamen kijken, iets waar hij zich flink druk over had gemaakt. Daarbij kwam hij nu makkelijker met andere mensen in contact en bovendien had hij sinds tijden weer ergens plezier van beleefd. Dat zijn club had gewonnen was natuurlijk wel een voordeel.

Hij had het zetje nodig maar het voelde echt goed. Tot die tijd liet hij zich door zijn angst leiden en was het niet in hem opgekomen om naar een wedstrijd te gaan. Hij besloot daarna om meer nieuwe dingen te gaan ondernemen, dit is wat hij nodig had. Dat is wat verder gaan van je vraagt: om uit je comfort zone te treden. Daar waar het comfortabel voelt, is niet waar je verder komt en groeit. Overhaasten heeft geen zin, maar als jij ook voelt dat je er klaar voor bent, laat dit dan het zetje zijn en doe iets nieuws. Zodat je de nieuwe versie van jezelf ontdekt.

Voel jij je ook geblokkeerd of ga je makkelijk op pad om iets nieuws te ondernemen? Wil je het hieronder met me delen?