Een jaar of 5 geleden was ik op een camping in Italië. Een rustige familiecamping, en net als bij iedere camping kon je van de buren zo goed als alles horen. De buren waren ook Nederlanders, ik kon dus alles verstaan wat er gebeurde. Een gelukkig gezin dat met zoon en dochter net aan tafel ging om te eten. Maar de zoon, die een jaar of 9 zal zijn geweest, was verdrietig. Het vriendje waar hij een week lang veel tijd mee had doorgebracht, zou de dag erop vertrekken. Het besef dat ze zojuist voor het laatst samen hadden gevoetbald, kwam ineens binnen.

Hij had net afscheid genomen van zijn vriendje

Vader en moeder hadden er alles aan gedaan om er een gezellig familie maaltijd van te maken. De tafel was mooi gedekt en er stond een drankje klaar voor iedereen. Ze waren gelukkig, tot vader in de gaten kreeg dat zijn zoon sip keek. Zodra hij vroeg wat er aan de hand was, begon het jongetje te huilen. Snikkend legde hij uit dat hij net afscheid had genomen van zijn vriendje en dat hij niet wist met wie hij dan moest gaan voetballen. De vader voelde zich duidelijk opgelucht omdat het voorval in zijn ogen niet zo belangrijk was, en reageerde met “Daar hoef je toch niet om te huilen?”. De moeder voegde er nog aan toe “Dan vind je toch wel weer een ander vriendje?”.

De reactie van de ouders was ongetwijfeld “goed bedoeld”, zoals we dat zeggen. Maar wat houdt dat eigenlijk in? In hoeverre was deze reactie goed voor het kind? Was het niet de reactie vanuit hun eigen verlangen om niet met het verdriet van hun zoon bezig te hoeven zijn? Was het niet hun eigen verlangen om “gezellig” samen te eten? En gooide hun zoon roet in het eten door de realiteit van de dag?

De reactie van de vader zorgde ervoor dat het jongetje de hele maaltijd bleef nukken en naderhand op weg naar de afwas alsnog aan het snikken was. Zijn verdriet kreeg geen plaats. Sterker nog, er was een verdriet bijgekomen: hij had met zijn verdriet geen plaats gekregen in het gezin.

Het is nu tijd dat wij het anders gaan doen, jij en ik

Het idee dat we vooral gelukkig moeten zijn en dat de dingen op een bepaalde manier moeten lopen, zorgt ervoor dat we onszelf en elkaar beperken. In dit geval hadden de ouders het idee opgevat dat het verdriet van de zoon roet in het eten zou gooien. “Sterk zijn” houdt in hun idee in dat emoties gereguleerd moeten worden. Dat het jongetje zich hierdoor uiteindelijk niet gezien en juist verzwakt voelt, beseffen ze niet. Ze hebben zelf nooit geleerd dat het anders kan, dat het beter kan. En dat is OK. Maar het is nu tijd dat wij het anders gaan doen, jij en ik.

Net zoals de bomen ieder jaar hun bladeren moeten laten vallen, is het onze natuur om onze tranen te laten vallen. En net als bij het vallen van de bladeren, zijn onze gevallen tranen voeding voor nieuw leven. Eenmaal gevallen op de vruchtbare grond kan van daaruit nieuw leven ontstaan in de vorm van hernieuwde energie, rust, opluchting of vrijheid. Of in het voorbeeld van het jongetje: in de vorm van weer open staan voor een nieuw vriendje. Onze tranen komen ons iets vertellen en het tegengaan van die natuurlijke beweging, gaat tegen onze natuur in.

We zijn teveel geobsedeerd door geluk

Stel dat de boom de blaadjes krampachtig vast zou houden, als het dat kon. Wat zou er dan met de boom gebeuren? Ik stel het me voor dat de basis minder stevig zou worden omdat alle energie zou gaan naar het vasthouden van de blaadjes. De boom verzwakt, waardoor uiteindelijk de blaadjes alsnog zullen vallen. Het is de vraag of de boom sterk genoeg blijft voor een nieuw seizoen.

Het steevast willen dat alles hetzelfde blijft, het niet willen dat het anders wordt, is wat ons vaak het meest in de weg staat. Verdriet is iets geworden om om vanaf te komen, en het liefst snel. Maar zo werkt het niet. Als maatschappij lijken we soms te zeggen dat verdriet er niet bijhoort. We zijn teveel geobsedeerd door geluk, terwijl we moeten aanvaarden dat het leven soms een beetje lastig kan zijn.

Hef je weerstand op je verdriet op. Je kunt leven én verdrietig zijn. Laat je geen tijd en geen vorm opleggen. Je hoeft het geen plek te geven, je hoeft het niet los te laten, je neemt je verdriet met je mee. Verder met je leven betekent niet dat alles en iedereen altijd gelukkig moet zijn. Het betekent dat jouw verlies een plek krijgt in je leven, mét je verdriet. Met alles wat je meeneemt, wat je voelt en wie je bent. En weet je wat? Misschien is dat wel precies wat geluk is…

Hoe zorg jij ervoor dat verdriet een plek in je leven heeft? Wil je het hieronder met me delen?