Vorige week had ik een vriendin aan de telefoon die wat verder weg woont en die ik dus niet iedere dag of week zie. Af en toe praten we even bij. Zoals wel vaker gebeurt, wilde ze graag vertellen over een andere vriendin die begin dit jaar haar moeder had verloren na een kort ziekbed. Tja, als het over rouw gaat dan willen mensen dat graag met mij delen. Het geeft mij wel een fijn gevoel dat ze zich zo veilig voelen bij mij.

Alsof ze het achterste van haar tong niet wilde laten zien

Ze vertelde dat ze al een paar keer met haar vriendin had gebeld en sinds kort spraken ze ook weer live af. Aan de telefoon had ze al opgemerkt dat sinds een paar weken de gesprekken met haar vriendin anders liepen dan anders. Ze deed opgewekt en antwoordde wel op vragen over hoe ze zich voelde, maar mijn vriendin voelde toch dat er iets niet helemaal klopte. Alsof ze het achterste van haar tong niet wilde laten zien. Daarom was het fijn dat ze eindelijk weer in het echt af konden spreken een paar weken terug.

Ze hadden afgesproken om te gaan wandelen met een picknick. Het idee was ontspanning en goede gesprekken. De verwachting was dat haar vriendin over haar moeder zou willen vertellen en vooral over hoe ze haar miste. Er was nogal veel gebeurd voorafgaand aan haar overlijden dus dat zou wel een staartje hebben gekregen waar haar vriendin over zou willen praten. Maar iedere keer dat ze ernaar vroeg, kreeg ze een heel kort antwoord.

Het voelde alsof er iets tussen ze in stond

Het waren eigenlijk heel feitelijke, rationele antwoorden. Dingen als “Er is niets meer aan te doen” en “Daarmee komt ze niet terug”. Maar ook als het over haarzelf ging, bleef ze aan de oppervlakte, net zoals ze aan de telefoon had gedaan. Mijn vriendin had even getwijfeld want ze wilde niet pushen maar ze kennen elkaar al langer dus besloot ze toch eens door te vragen. Het voelde alsof er iets tussen ze in stond dat enorm graag de aandacht wilde en waar ze samen maar steeds omheen bleven draaien.

Na een rustig, begripvol betoog over dat vriendschap betekent door dik en dun, in goede en in slechte tijden, begon haar vriendin te ontdooien. Ze was in tranen uitgebarsten en eindelijk durfde ze te ontspannen. Het hele verhaal kwam er als een waterval uit. De laatste weken van het leven van haar moeder waren erg intensief geweest met talloze ziekenhuisbezoeken. Ook de tijd na haar overlijden was ze nog niet echt aan rouwen toegekomen omdat haar moeder alleen woonde en de woning leeg moest worden gehaald. Ze was haar moeder verloren en zag in een paar weken tijd haar hele leven door haar vingers glippen. Het had erg veel indruk gemaakt.

Ze voelde zich bezwaard om zoveel beslag te leggen

Maar waarom had ze dat niet gewoon meteen verteld? Het eerste dat ze had gezegd was: “Ik dacht dat je daar niet op zat te wachten.” Ze wilde het wel vertellen maar had zelf de conclusie getrokken dat ze het verhaal wel vaak genoeg had verteld en dat anderen het dan niet meer wilden horen. Ze voelde zich bezwaard om zoveel beslag te leggen op het gesprek en had zich daarom maar ingehouden. Mijn vriendin vroeg aan mij of dat normaal is in een rouwproces dat mensen zich terugtrekken en niet graag vertellen over wat ze hebben meegemaakt.

Ik hoorde haar de vraag stellen en bedacht dat dit toch wel de omgekeerde wereld is. Bijna dagelijks hoor ik de verhalen van mijn klanten over mensen in hun omgeving die er omheen praten, vragen of ze het “al een plekje hebben gegeven” of ronduit zeggen dat ze er nu vast wel klaar mee zijn. En hier iemand die er helemaal klaar voor is om het verhaal te ontvangen en ze moet het er bijna uittrekken. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat het een uitzondering is.

Niet iedereen is in staat om zo constructief het ijs te breken

Ik hoor namelijk vreselijk veel aannames in de voorbeelden die mijn klanten mij schetsen. “Ze vroegen er niet naar dus zijn ze niet geïnteresseerd.” “Ze heeft al weken niet gebeld dus wil ze vast niet horen hoe het met me gaat.” “Ik heb al zo vaak bij haar zitten snotteren, dat kan ik toch niet blijven doen?” En echt, ik kan zo nog wel even doorgaan. Mooi hoor, als je de ander wil beschermen, maar mag diegene dat zelf beslissen? Jouw vriend of vriendin heeft net als mijn vriendin echt wel in de gaten dat er iets niet klopt. Alleen, niet iedereen is in staat om zo constructief als mijn vriendin het ijs te breken.

Meestal hebben mensen jou nodig om te begrijpen wat je van ze verlangt. Wat daarvoor eerst nog nodig is, is dat jijzelf kunt voelen wat dat is. Durf je toe te staan dat je je verhaal wil vertellen? Durf je die ruimte in het gesprek in te nemen? Durf je te vragen om aandacht nu je het zo hard nodig hebt? Je mag voelen dat je het waard bent en dat het nu de tijd is om te ontvangen. Dus vraag erom en neem je plek maar in.

Durf jij te vragen om de aandacht die je nodig hebt? Wil je het hieronder met me delen?