Een paar weken geleden maakte ik een wandeling in een heidegebied waar ik nog niet vaak was geweest. Een verloren moment waarin ik een beetje avontuur zocht. De parkeerplaats bleek te grenzen aan een hondenlosloopgebied, waar ik iets later dus zonder hond ook ronddwaalde. Nietsvermoedend en een beetje naïef, want loslopende honden kunnen best nieuwsgierig zijn, kwam ik achter. Gelukkig ging het meestal goed en waren de baasjes oplettend. Ik liep vlug door richting het stiltegebied waar de honden aan de lijn moesten.

Moest ik doorlopen? Moest ik wachten?

Helaas werd ik al snel gespot door twee flinke rakkers die verderop op mijn pad naar me stonden te blaffen. De eigenaar was in geen velden of wegen te bekennen. Ik heb in de afgelopen jaren een oude angst voor honden wel weggewerkt, maar dit ging me toch wat te ver. Moest ik doorlopen? Moest ik wachten? Ik bleek geen keuze te hebben want mijn beschermingsmechanisme zorgde ervoor dat ik geen stap meer verzette. De beide honden kwamen al snel op me af en ik herinnerde mezelf eraan geen rare bewegingen te maken waar ze op konden reageren, die les had ik al eens eerder geleerd. Ze renden naar me toe alsof ze me aan gingen vallen en vlak voor me maakten ze een schijnbeweging om een rondje te rennen en het trucje te herhalen. Waar was in hemelsnaam de eigenaar?

Terwijl m’n bloed kookte en m’n hart in driedubbel tempo door m’n keel klopte, kwam er een man nonchalant aanlopen. Hij leek aan de honden te vragen wat er aan de hand was voor hij ze tot rust maande. De eigenaar dus. Ietwat ongenuanceerd riep ik naar hem of hij zijn honden bij hem wilde houden, want ze bleven naar me blaffen en ik kon nog steeds mijn weg niet vervolgen. Hij reageerde met een verontwaardigd “Tja, blijkbaar vertrouwen ze iets niet.” Zei ik al dat mijn bloed kookte? Op dat moment kwam er denk ik letterlijk stoom uit m’n oren. Het lastige was dat ik die boosheid niet kon botvieren omdat, inderdaad, die twee herrieschoppers voor m’n neus stonden. Ik koos voor mijn veiligheid en liep in een boog om het hele gebeuren heen.

Zou hij ook zo blindelings vertrouwen op zijn eigen instinct?

Ik heb me nog lang boos gemaakt om de reactie van de man. De suggestie dat er bij mij iets niet te vertrouwen was, raakte me. Ook het gebrek aan gezag over zijn honden stoorde me. Het meest opmerkelijke vond ik toch wel zijn blinde vertrouwen in het instinct van de honden. Omdat zijn honden iets niet leken te vertrouwen, vertrouwde hij het ook niet. Daar was geen gesprek over te voeren, het was een vaststaand feit voor hem. Zou hij ook zo blindelings vertrouwen op zijn eigen instinct?

Zonder over deze specifieke persoon verder te speculeren, is het een boeiend gegeven dat ik vaak zie bij mensen. Het vertrouwen in iets of iemand anders is vaak groter dan het vertrouwen in zichzelf. Als die man mij in de ogen had gekeken, had hij meteen geweten dat ik über betrouwbaar ben (vind ik zelf dan hè;-). Het is voor iedereen belangrijk om te leren vertrouwen op het eigen instinct, maar bij rouw is dat nog een tikkeltje extra belangrijk. Het blijkt namelijk iedere keer weer moeilijker dan het lijkt en dat zorgt nogal eens voor angst of teleurstelling.

Want wie ben je zonder je overleden dierbare?

Wat ook vaak gebeurt, is dat mensen gaan twijfelen aan zichzelf. Dan heeft de buurvrouw of een collega verteld over hoe ome Sjaak vijf jaar in rouw was geweest of kijkt een dierbare vriend je vol twijfel aan, omdat je je blijkbaar anders zou moeten voelen dan hoe je je voelt. De verhalen en meningen van anderen zijn bij rouw een stuk moeilijker van je af te schudden omdat je jezelf nog niet helemaal vertrouwt. Want wie ben je zonder je overleden dierbare? En als je jezelf niet meer/nog niet helemaal kent, kun je hem of haar dan wel vertrouwen?

Het antwoord is een hele simpele ‘ja’. Zelfs als het niet zo is, is het toch zo. Hoe ik dat bedoel, is dat je in dat onderzoek naar de nieuwe versie van jezelf hoe dan ook fouten zal maken, net als dat je vroeger ook niet in één keer opstond en ging lopen. Je viel en je stond weer op, keer op keer. Zo werkt dat nu ook. Vertrouw jezelf en accepteer dat je fouten zal maken. Iedere keer dat iemand anders je iets vertelt, check je het eerst bij je eigen instinct. Wees niet als die man met de honden, vertrouw niet blindelings op het instinct van een ander maar vertrouw op die van jezelf. Zo kom je steeds dichterbij jouw versie 2.0.

Hoe gaat het jou af om op je eigen instinct te vertrouwen? Wil je het delen?