Ze kwam al een beetje geïrriteerd binnenlopen, de eerste keer dat we elkaar spraken. Zoveel cursussen die ze al had gedaan en boeken die ze al had gelezen en toch kwam ze er niet uit. De irritatie was dus volledig naar zichzelf gericht. Hoe kon het nou zo zijn dat ze vastliep in het leren leven met haar verlies? Haar zielemaatje, haar liefde, haar alles, hij was er niet meer en ze kon niet geloven dat er een manier was om daarmee te leren leven.

Hij had de rust gevonden die ze voor zichzelf zocht

Tegelijkertijd begreep ze het op zich wel. De dood hoort bij het leven, mensen verliezen continu dierbaren en vinden daar een weg in. Nu zij nog. Het gevoel bij dat begrijpen was ver te zoeken, het was gewoon oneerlijk. Hij was de leukste en liefste man en hoewel niemand een ziekbed als die van hem verdiende, hij verdiende het zeker niet. Het bijzondere was dat hij zijn ziekte met rust en aanvaarding had doorgemaakt, iets waar ze enorm ontzag voor had en ook iets waar ze zich aan vasthield. Hij had de rust gevonden die ze voor zichzelf nog zocht.

Omdat ze al het één en ander aan persoonlijke ontwikkeling had gedaan, wist ik dat ik kon confronteren. Ze was niet voor niets bij mij uitgekomen en haar gelijk geven dat het niet had mogen gebeuren, daar had ze niet zoveel aan. Het is het stuk waar ik zelf ook lang in heb gehangen. De dood voelt nooit als “eerlijk” en toch gaan we allemaal dood. Dus of we nou gelijk hebben of niet dat het oneerlijk is dat onze dierbaren er niet meer zijn, het maakt niet uit. Het is de verkeerde vraag. De vraag zou moeten zijn: wil je gelijk of wil je geluk?

Haar ego werd rustig, het zou nooit kunnen winnen

En dus legde ik haar deze vraag voor. Ik zag haar ego tegenstribbelen (die wil natuurlijk gelijk hebben), toch gaf ze antwoord vanuit haar gevoel. Geluk dus, hoe ver gezocht het op dat moment ook leek. Ze vroeg of ze niet toch ook een beetje gelijk mocht hebben. Heerlijk, humor is de beste remedie, helemaal als het ego de mond gesnoerd moet worden. “Je hebt ook gelijk,” zei ik. Het punt was alleen dat haar man daarmee niet terug zou komen, niets of niemand zou ooit een bevredigende reactie op haar gevoel van onrechtvaardigheid kunnen geven. Haar ego werd rustig, het zou nooit kunnen winnen.

Wat dit betekende, was dat ze begon te beseffen dat ze een keuze had. Al die tijd had ze het gevoel gehad dat ze het haar man verplicht was om te strijden voor gerechtigheid. Er was hem maar ook haar onrecht aangedaan. Alleen, zo werkt het leven niet en zo werkt de weg naar geluk al helemaal niet. Het is geen kwestie van ermee “moeten” leren leven, het is een kwestie van ermee te WILLEN leren leven. Niemand verplicht je, het wordt je niet aangedaan. Als je er niet mee wil leren leven en je wil je blijven voelen zoals je je voelt, dan mag dat. Je moet niets. Maar is dat wat je werkelijk wil?

Tot ik besefte: ik hoef helemaal niets!

Het verschil tussen “moeten” en “willen” is wezenlijk. Ons brein is nog vaak geprogrammeerd op de overlevingsstand en dat geeft het gevoel dat we dingen moeten. Dat gebeurde mij ook toen ik een aantal jaren geleden mijn werk niet leuk vond. Ik moest er iedere dag naartoe, ik moest bepaalde dingen doen, ik moest mee naar een vergadering. Ik hield mijn baas verantwoordelijk en mijn werkgever. Tot ik besefte: ik hoef helemaal niets! Ik kan hier en nu ontslag nemen en iets anders gaan doen met m’n leven. Zij zijn niet de baas over mijn leven, dat ben ik! Vanaf dat moment werd het werk al direct leuker, want het was volledig mijn keuze om daar te zijn en dat werk te doen.

Misschien sta jij ook voor een dergelijke keuze. Wat is het dat je werkelijk wil? Wil je de rest van je leven je gelijk halen? Prima, maar dan zal er niet veel veranderen. Wil je weer geluk vinden en weer zin in je leven vinden? Luister dan niet langer naar de stem van je ego maar naar de stem van je hart. De liefde in jou zal nooit in de hardheid van het vechten schieten, het zal je vanuit zachtheid brengen naar de vrede in jezelf. Want uiteindelijk is het altijd de liefde die overblijft.

Hoe gaat het jou af om te stoppen met je gelijk willen halen? Ben je nog aan het vechten voor gerechtigheid of kun je het laten rusten? Wil je het hieronder met me delen?