Graag deel ik allereerst een belangrijk hoogtepunt van mijn week. Misschien was jij al eerder aan de beurt of misschien wacht je er nog op, maar voor mij was het deze week dan eindelijk zover: ik mocht naar de kapper. Wie had een jaar geleden gedacht dat dit een blog-waardig onderwerp zou zijn? Oké, toegegeven, dat is het eigenlijk nog steeds niet, maar je kent me intussen goed genoeg om te weten dat ik echt wel ergens naartoe ga met mijn verhaal.

Toen we máánden geleden namelijk in lockdown gingen, begon het al te dagen dat die knipbeurt die ik op korte termijn nodig had, wel eens op zich zou kunnen laten wachten. Net als iedereen had ik geen idee hoelang het nog ging duren en dat vond ik wel even lastig. In januari heb ik zelfs rondgevraagd of ik écht niet ergens geknipt kon worden. Uiteraard tevergeefs. Uiteindelijk legde ik me erbij neer, er zou vast een oplossing komen. En die kwam er in de vorm van acceptatie van langer haar, waardoor ik zelfs een hele tijd blij ben geweest dat ik het niet had afgeknipt.

Het is belangrijk om te kunnen zijn met wat zich aandient in het leven

Wat ik hier deze week uit haalde voor mezelf, is het besef hoe belangrijk het is om te kunnen zijn met wat zich aandient in het leven. Om niet vooruit te lopen op zaken maar om juist het beste te maken van de situatie. Dat gebeurde niet in de laatste plaats ook door het overlijden van twee heel inspirerende vrouwen: Melissa Kremer ruim een week geleden en Bibian Mentel afgelopen week. Zij zijn allebei zo enorm veel tegenslagen tegengekomen, daar kan ik me niets bij voorstellen. En allebei hebben ze ongelofelijk veel mensen weten te inspireren door te laten zien dat je óók met een slopende ziekte positief in het leven kunt staan.

Melissa sprak vaak over het zien van de lichtpuntjes in het leven. Dat je altijd een lichtpuntje kunt vinden, iedere dag weer, wat er ook is gebeurd. Bibian sprak over het maken van herinneringen en was koningin in het denken in mogelijkheden. Wat deze vrouwen in de anticipatie op hun dood hebben laten zien, is hoe kostbaar het leven is. Dat we met onze aandacht in het NU mogen zijn, omdat we niet weten wat er morgen gebeurt.

Mensen gaan zich na een groot verlies zorgen maken

Wat ik namelijk helaas nog veel zie, is dat mensen zich na een groot verlies zorgen maken over wat er gaat gebeuren. Hoe moet ik verder zonder mijn dierbare? Zo ontstaan er doemscenario’s over hun eigen toekomst, voornamelijk omdat die toekomst niet duidelijk is. Het is dus best begrijpelijk dat dit gebeurt, alleen werkt het helaas averechts. Je zorgen maken is de verkeerde kant op fantaseren. Als je dat niet stopt, creëer je een leven dat het tegenovergestelde is van wat je voor jezelf wenst.

Je kunt nog niet vooruitkijken, je weet simpelweg niet hoe je je over een tijdje voelt en wat je dan wil. Maar ik ben er echt van overtuigd dat je alles aankunt wat je tegenkomt in het leven, anders zou je het niet tegenkomen. Ik bedoel, de natuur weet het ook voor elkaar te krijgen dat er een baby uit een mensenlijf naar buiten komt. Welke vrouw zou dat zonder voorkennis voor mogelijk hebben gehouden? Denk dus niet te snel dat je iets niet kunt of dat het niet mogelijk is. Je hebt geen “voorkennis”, maar vertrouw op de natuur, vertrouw op jouw natuur. Er zal uiteindelijk voor alles een oplossing komen.

Beweeg mee op de golven van de rouw

Geeft de rouw je vandaag een flinke kluif om op te kauwen? Geef het je aandacht en ga niet piekeren over morgen. Heb je vandaag een goede dag? Geniet ervan en trek er geen conclusies uit. Door te zijn met wat zich aandient in je leven, maak je het jezelf een stuk eenvoudiger dan alles van tevoren te willen managen. Er zijn bij rouw zoveel factoren die niet te voorspellen zijn, dat vooruitlopen op zaken alleen maar energie kost.

Ik durf bijna niet meer de link terug te maken naar mijn kappersbezoek, maar die is er wel. Waar ik namelijk vroeger een volgend bezoek zou hebben gepland, laat ik dat nu open. Wie weet wat er de komende maanden gebeurt en wanneer ik er weer aan toe ben? Zo fijn om met de dag mee te bewegen en zo te ontdekken hoe het gaat lopen. Dat is voor jou met de rouw niets anders. Beweeg mee op de golven van de rouw, zonder vooraf een eindbestemming te bepalen. Zolang je jezelf mee laat voeren, zal je vanzelf je eindbestemming vinden.

Vind jij het ook zo lastig om een stukje controle los te laten over de toekomst en te vertrouwen? Wil je het hieronder met me delen?