Nu ik voor het eerst in jaren de volledige herfst in Nederland ben, lukt het mij om er echt van te genieten. Dat was vorig jaar wel anders, toen zat ik na een paar weken Ibiza in oktober nog lekker recalcitrant met m’n hakken in het zand. Bij terugkomst in Nederland had de herfst toch echt zijn intrede gedaan. Niet dat mijn houding constructief was trouwens, daar schreef ik toen deze blog over: www.overrouw.nl/doe–een–muts–op

Ik kan genieten van het schouwspel dat de wolken laten zien

Goed, terug naar nu. Dit jaar is de omslag veel geleidelijker verlopen dan andere jaren voor mij, waarbij het zachte weer natuurlijk ook enorm helpt. Ik kan genieten van het schouwspel dat de wolken laten zien, de veranderingen in de natuur en ook mijn eigen verandering in het langzaam terugtrekken in aanloop naar de winter kan ik helder voelen. Daarnaast probeer ik bij mooi weer zoveel mogelijk buiten te zijn en op te gaan in de elementen.

Vorige week besloot ik aan het einde van de middag nog het bos in te gaan. Het was al wel laat maar de drang was groot. De zon scheen en ik wilde graag het bos in vol herfst-ornaat met al z’n kleurenpracht zien. Wat er toen gebeurde had ik nooit kunnen verwachten, maar ik werd getrakteerd op de meest waanzinnige zonsondergang. Ik waande me even in een tropisch oord zo prachtig was de lucht. Ik bleef een tijdje bij het vennetje waar ik de lucht zo mooi in weerspiegeld zag. Ineens besefte ik dat het met het ondergaan van de zon ook flink donker begon te worden. Best logisch natuurlijk. Ik sprong op om mijn wandelroute naar de auto te vervolgen.

Toch kreeg ik het voor elkaar om de verkeerde kant op te lopen

Wat niet zo handig was (op dat moment vond ik het heel slim), was dat ik op een gegeven moment dacht een kortere route te weten. In plaats van rechtsaf zoals het witte pijltje dirigeerde, besloot ik rechtdoor te gaan. Ik voelde me een grote avonturier in het schemerige bos en vervolgde m’n pad met stevige pas. De gemiddelde avonturier heeft geen Google Maps in de hand, maar het gaat om het gevoel. Toch kreeg ik het zelfs mét Google Maps voor elkaar om de verkeerde kant op te lopen. Na een minuut of tien en aardig wat tinten “donker” verder had ik in de gaten dat ik een flink stuk terug moest lopen.

De roes van de prachtige zonsondergang was in één klap verdwenen en de Robinson Crusoe in mij was nergens te bekennen. Ze hadden plaats gemaakt voor een lichte paniek en angstbeelden over een gedwongen overnachting in het bos. Ik snelde terug op het pad waar ik vandaan was gekomen en kon al snel zien wat de ommeslag in mij had veroorzaakt: de gedachte dat ik niet de route naar de auto terug zou vinden.

Alles was precies zoals het moest zijn

Zodra ik opmerkte dat ik door die gedachtengang gevoelens van angst veroorzaakte, verlegde ik mijn aandacht en keek ik naar wat er goed ging. Ik stond even stil, keek om me heen en voelde hoe gaaf het was om alleen te zijn met de natuur, zonder andere mensen, in de stilte. Geen bedreiging van wilde dieren (in Australië was ik continu panisch voor slangen), alles was precies zoals het moest zijn. Exact dezelfde situatie als twee minuten eerder, maar een volledig andere perceptie ervan. Ik voelde me weer veilig. Mijn wens om naar huis te gaan bleef wel hetzelfde en in alle rust liep ik binnen een minuut of tien terug naar de auto.

Veel van mijn klanten voelen ook dat ze de weg kwijt zijn op het moment dat ze bij mij aankloppen. Het zijn woorden die letterlijk zo worden gebruikt, het voelt namelijk ook echt zo. Wanneer je iemand verliest die zo belangrijk voor je was, kan je de richting van je eigen leven echt kwijt zijn. Verdwaald. Radeloos. En soms komt het woord paniek naar boven, het voelt onveilig. Want de tijd tikt door en je bent ergens een pad ingeslagen waarvan je geen idee hebt of het de juiste is. Even stilstaan voelt dan het beste, maar ook dan voelt deze plek niet comfortabel.

Er is een vorm van houvast nodig om met de situatie om te gaan

Hoe begrijpelijk dat gevoel van ‘de weg kwijt zijn’ ook is, het is daarmee niet opgelost. Je verlies dwingt je een nieuw gebied te ontdekken terwijl je daar helemaal geen zin in hebt. Hoe je daarmee om kunt gaan, is niet veel anders dan hoe ik er vorige week mee omging. De omvang en ernst zijn natuurlijk compleet verschillend, maar de oplossing is hetzelfde. In beide gevallen is er een vorm van houvast nodig om met de situatie om te gaan. Als houvast in de vorm van een routekaart of handboek niet beschikbaar is, wend je je tot andere middelen; in dit geval door je aandacht te richten op wat wél goed gaat.

Zie dat je een dak boven je hoofd hebt, eten op je bord en kleren in je kledingkast. Het zijn de basisdingen die je nu houvast en vertrouwen geven. De dingen en de mensen die er in het hier en nu zijn. Steeds als je gedachten afdwalen naar een onzekere toekomst, ga je met je aandacht weer terug naar NU. Het zijn vaak onze eigen gedachten die een groter probleem vormen dan het probleem zelf. We zijn alleen enorm gewend om de controle over ons leven te houden en die controle ben je nu kwijt. Door meer structuur in je dagelijkse dingen te brengen, vind je meer controle. Het heeft wat tijd nodig om te wennen aan het feit dat je het even niet weet, maar zo zal je je uiteindelijk weer veilig gaan voelen. En vanuit dat gevoel van veiligheid zal er rust ontstaan om uiteindelijk je weg weer te vinden.

Wat zijn jouw manieren om je veilig te voelen? Wil je het hieronder met me delen?