Doe een muts op

Een paar dagen geleden schreef ik een nieuwe blog voor de site Wie Troost Mij van Monuta, over de seizoenen. De natuur kan ons zoveel leren en ik merk dat het onderwerp zich nog steeds mooi leent voor een blog, maar wel met een andere invalshoek. Ik heb het zelf namelijk niet makkelijk gevonden de afgelopen weken, met het korter worden van de dagen.

Eind oktober kwam ik thuis van 2 weken op Ibiza, waar ik intussen gewoonte getrouw de laatste weken van oktober geniet van de herfstzon. Wanneer in Nederland de herfst zijn intrede doet in september, zit ik nog ruimschoots in de ontkenningsfase over het feit dat het geen zomer meer is. Ik ga immers nog naar de zon, dus me langzaam geestelijk voorbereiden op de herfst, dat weiger ik gewoon. En tegen de tijd dat ik vertrek, zijn de signalen van de korter wordende dagen nog niet zodanig dat het opvalt.

Alles is heil en vree in de perfecte ontkenningsfase

Vervolgens geniet ik twee heerlijke weken op “mijn” eiland, waar het overigens ook flink kan stormen, maar dat zien we voor het gemak door de vingers. Alles is immers heil en vree in de perfecte ontkenningsfase. Dus zit ik tot eind oktober voor mijn gevoel in de zomer en zuig ik ieder zonnestraaltje op dat ik kan vinden.

En dan, het is tijd om naar huis te gaan. Een dubbel gevoel, omdat ik graag naar mijn leventje hier en mijn werk terug ga. Maar ieder jaar weer krijg ik het voor elkaar om teleurgesteld te raken. Want het lijkt dan net alsof het weer plotseling in twee weken tijd van hoog zomer naar hartje winter is omgeslagen. Alsof ik van een jaar tropen thuis kom, loop ik klappertandend door de straat, boos dat het “alweer donker is”.

Ik maak er het beste van

En ja, ik heb het lichtelijk gechargeerd, omdat ik het niet bepaald handig vind op deze manier. Maar ik begin een patroon te herkennen zeg maar. De maand november staat voor mij dan ook in het teken van accepteren dat het herfst is. Pas dan begin ik te wennen aan het feit dat de dagen kort zijn. Pas dan stop ik met ontkennen en verzetten.

En daardoor ga ik er vanaf dat moment rekening mee houden en beweeg ik als het ware mee met de seizoenen. In ga bijvoorbeeld als het kan naar buiten in de uren dat de zon op z’n hoogst staat, slik extra vitamines en pluk m’n daglichtlamp weer uit m’n la. Ik maak er het beste van, ik doe het ermee. Zou ik het graag anders zien? Absoluut! Doe mij dat Middellandse Zee klimaat maar, maar dat is simpelweg niet het geval.

Wat zijn de mogelijkheden binnen de situatie die zich voordoet

Soms willen we iets of lijkt iets binnen handbereik maar het zit er gewoon niet in. Een klant vertelde laatst over een situatie die het voor haar een uitdaging maakt om überhaupt te kunnen rouwen. Haar beide ouders zijn in 3 jaar tijd overleden, en de taak om alle praktische zaken af te handelen, rust op haar schouders. En dat is wat veel na het verliezen van je beide ouders in korte tijd.

Het is veel, het is pittig, Natuurlijk zou ze graag willen dat het geen haast had, of dat iemand anders het voor haar kon doen. En toch is de situatie hier niet anders dan mijn Ibiza-verhaal: het is simpelweg niet het geval. Het is allesbehalve ideaal en het maakt het voor haar eigen verwerking een stuk uitdagender. Maar in plaats van zich daartegen te verzetten, kan ze beter kijken naar de mogelijkheden binnen de situatie die zich nu voordoet. Waar heeft ze wél tijd voor? Hoe staat ze in die afhandeling? Kan ze om hulp vragen of probeert ze alles alleen te doen?

Anders komt er een keer zo’n klap in je gezicht terug

Hetzelfde geldt voor verzet tegen de golven van verdriet, of het idee dat het “al zo lang duurt”. Het is er, doe het ermee, werk ermee. Het heeft geen zin om het te ontkennen en net te doen of het er niet is. Anders komt er een keer zo’n klap in je gezicht terug, zoals november voor mij een klap in m’n gezicht was.

Rouw is als de winter. Het is koud, guur, de natuur lijkt stil te staan maar ondergronds gebeurt er een hoop. In de winter doe je niet net alsof het zomer is en ga je niet in je zomerjurkje met slippers door de sneeuw lopen. Maar doe een muts op, een fijne dikke sjaal en goede handschoenen zodat je weerbaar bent voor de straffe wind en misschien zelfs een sneeuwbal kan gooien. Want hoe meer je écht in de winter kunt zijn, hoe sneller het weer lente wordt.

Probeer jij net als ik nog wel eens om de feiten heen te draaien? Of werk je erin mee? Wil je het hieronder met me delen?

Heb ik je interesse gewekt?

Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.

Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.

Laat een reactie achter: