Ik hou van reizen, dat is geen geheim. Het ontdekken, het gevoel van vrijheid, het reizen zonder doel vind ik heerlijk. Dat avontuur heb ik echt nodig en geloof me, ik heb mezelf vaak genoeg wijsgemaakt dat dat niet zo is. Maar als ik te lang thuis ben, voel ik zoveel onrust, dan moet ik eruit. Dat hoeft niet ver weg te zijn, als ik maar op nieuwe plekken kom waar de natuur anders is dan thuis, mensen een andere taal spreken, of waar ik kan ronddwalen zonder de weg te weten.

Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe

Het ontdekken van het nieuwe is een doel op zich en soms vergeet ik dat. Ik weet nog dat ik in Tasmanië een 6-daagse wandeltocht was begonnen en op dag 1 m’n benen uit m’n lijf liep terwijl ik tijd genoeg had om bij het kamp aan te komen. Een uur voordat ik er was, plopte ineens die gedachte op: het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe. Oh ja! Ik kon weer ontspannen, genieten van wat ik onderweg tegenkwam en om me heen kijken.

Maar goed, zo kunnen we natuurlijk niet alles in het leven doen. Wanneer ik een afspraak heb, wil ik graag op tijd komen, jij waarschijnlijk ook. Natuurlijk geniet ik ook dan van de reis er naartoe, maar het doel is anders. Daardoor zit ik op die momenten meer in m’n hoofd en minder in het voelen en ontdekken, want de reden van de “reis” is anders.

Dit verlies heb je nooit eerder geleefd

Het verschil tussen deze twee types reizen is precies het onderscheid dat we kunnen maken wanneer we het over rouw hebben. Ik kom veel mensen tegen die zich onzeker voelen over de manier waarop ze wel of juist niet met de rouw omgaan. Doe ik het wel goed? Zou ik niet meer moeten voelen? Ben ik er wel genoeg mee bezig? Ik begrijp deze vragen heel goed, je bent namelijk in nieuw gebied aangekomen. Iedere verlieservaring is uniek en de pijn en het verdriet die bij de rouw komen kijken overspoelen je soms. Een vergelijk kun je niet maken, dit verlies heb je namelijk nooit eerder geleefd. Buiten je eigen wil om ben je gedropt op deze plek en is het jouw taak om te ontdekken hoe je je weg hier kunt vinden.

Het vinden van de weg blijkt een flinke klus te zijn. Het is een kwestie van uitproberen en voelen of een ingeslagen weg voelt als de juiste voor jou. Het is een reis waarbij het niet om de bestemming gaat, maar om de reis zelf. Waarom behandelen we deze reis dan nog zo vaak als een reis met een einddoel? Je hoeft nergens naartoe, een checklist af te vinken of een afspraak na te komen.

Het is de vraag die het antwoord al geeft. De vraag “Doe ik het wel goed?” komt vanuit het gezichtspunt van een reis met een bestemming. Vanuit de manier waarop de meesten van ons in de schoolbanken hebben geluisterd en beoordeeld werden met een cijfer. Net als toen ben je nu iets nieuws aan het leren en is die behoefte aan goedkeuring er weer. Nogmaals: heel begrijpelijk.

Logica, rede en ook intelligentie zijn ondergeschikt

Maar deze keer is er geen schoolboek of schoolmeester die ons vertelt hoe het moet, maar is de weg uniek voor jou. En de manier waarop we leerden uit de schoolboeken, is nu niet de manier om de weg te vinden. Logica, rede en ook intelligentie zijn hierin ondergeschikt. Waar het nu om gaat, is jouw bereidheid om je over te geven aan de weg. Ben je bereid de weg in te slaan zonder te weten waar hij naartoe leidt? Kun je jezelf leren navigeren zonder kaart, zonder Google Maps maar puur op wat goed voelt voor jou?

Nee, geen makkelijke opgaaf, want we zijn niet gewend om op die manier naar het leven te kijken. We hebben geleerd om naar een resultaat toe te werken, met het idee dat we er dan “klaar” mee zijn. Deze reis vraagt om een andere manier van kijken, maar het is een reis die je heel veel kan leren. En wanneer je je er helemaal aan over durft te geven, lukt het misschien om de mooie dingen op die reis ook te ontdekken. Dus vraag jezelf eens af: Ben ik aan het ontdekken of probeer ik iets te bereiken?

Ben jij volop aan het ontdekken of betrap je jezelf er nog op een resultaat te willen bereiken? Wil je het hieronder met me delen?