Als kind had ik een aantal vriendinnetjes met wie ik van alles ondernam. Echte meisjesdingetjes zoals springtouwen, elastieken en de opmaakpop verzieken (veel mooier werd ze er niet op zeg maar). We smeedden ook plannetjes samen en bedachten “geheime” namen voor elkaar, die alleen binnen ons groepje zouden worden gebruikt. Een hecht vriendinnenclubje.

Zo hecht als het clubje was, met even zoveel gemak viel het uit elkaar toen we naar verschillende middelbare scholen gingen. Zonder omkijken ging ik verder met m’n leven en vond ik nieuwe vriendinnen. Deze vriendschappen waren anders, ik was namelijk ook veranderd nu ik op de middelbare school zat.

Mensen achter me laten werd steeds moeilijker

Deze cyclus heeft zich in meer of mindere mate een aantal keren voorgedaan. Eerst alleen met vriendinnen en later ook met vriendjes. Alleen, het gemak waarmee dat ging verdween en mensen achter me laten werd steeds moeilijker. Soms omdat het gewoon echt niet klopte, maar de situatie of de ander tot een breuk leidde. En soms was het moeilijk omdat het wel klopte, maar ik de vriendschap simpelweg niet meer kon handhaven zoals het altijd was geweest.

Ik heb een hele tijd een fijne, lieve vriendin gehad met wie ik veel gemeen had. We hielden allebei van reizen, hadden allebei interesse in spiritualiteit en in gezond eten. Er was altijd een hoop om over te praten. Meestal was zij degene die praatte, maar dat vond ik altijd prima. Blijkbaar had ze dat nodig en ik gaf haar met liefde die ruimte.

Blijkbaar was ik veranderd

Niet zo heel veel jaren geleden begon daar een kentering in te komen. Zij was niets veranderd, ze kletste me nog steeds heerlijk de oren van m’n hoofd. Maar zo heerlijk vond ik het niet meer. Blijkbaar was ik veranderd. Mijn moeder was overleden, ik had een huwelijk en een scheiding meegemaakt, een aardbeving overleefd en ik was stappen aan het maken om het werk waar ik niet gelukkig van werd los te laten.

Alles wat er was gebeurd, vormde mij tot iemand die iets anders zocht. Ik noem mezelf wel eens een bullshit-vrije zone, wat mijn vrienden kunnen bevestigen:-) Ik ken geen genade als ik voel dat er iets niet klopt in een verhaal. En zo ook bij die vriendin kwam ik erachter waarom ik haar verhalen niet meer prettig vond: ze gingen meestal over andere mensen. Het ging niet over haar, over hoe ze zich voelde, over wat het met haar deed, maar het ging over anderen. En ik kon het niet meer horen.

Daar kon die vriendin niets aan doen

Waar mijn grens eerst voorbij de verhalen lagen, lag de grens er ineens voor. Ik koos er niet bewust voor, ik heb zelf moeten uitvogelen wat ik blijkbaar wel en wat ik niet acceptabel vond. Daar kon die vriendin niets aan doen, ik was degene die veranderde. Als ik de situatie had laten voortbestaan, had ik haar toegestaan om over mijn grens te gaan. Dus werd het einde vriendschap.

Misschien denk je nu: had zij haar gedrag niet aan kunnen passen? Een goede vraag waar in dit geval het antwoord nee op is. En dan is in vrede uit elkaar gaan de beste optie. Maar natuurlijk zijn er relaties waarbij in goed overleg de ander zich kan aanpassen aan de nieuwe grenzen. Gelukkig heb ik ook een hoop vrienden in die categorie, en uiteraard doe ik dit zelf ook waar ik kan. Hierbij is het belangrijk om continu bij mezelf in te blijven checken of veranderingen nog binnen mijn grenzen gebeuren.

Bij ieder groot verlies horen altijd meer veranderingen dan dat ene grote verlies. Dat gebeurt niet alleen doordat er veel zaken verbonden zijn aan je overleden dierbare, maar ook omdat jij verandert. Doordat je anders in het leven gaat staan, veranderen ook je grenzen. Waar je eerst uren in het café gezellig mee kon doen, is nu een uurtje meer dan voldoende. Waar je eerst altijd bereikbaar was om een praatje mee te maken, zet je nu om 9 uur ’s avonds je telefoon uit.

Dat is grenzen verleggen in vrede

Grenzen zijn belangrijk, én je kunt niet voorkomen dat er over je grenzen wordt gegaan. Hoe kom je er anders achter dat ze er zijn? Als dit gebeurt, ga dan open en eerlijk, en vooral zonder oordeel naar de ander, het gesprek aan. Die ander doet niets verkeerd, jij hebt immers al jaren iets anders toegestaan. Maar nu niet meer. Dat is grenzen verleggen in vrede. En blijft deze grens dan zoals je deze nu voelt? Waarschijnlijk niet, we zullen altijd grenzen blijven verleggen, alleen nu doe je het bewust.

Grenzen verleggen kunnen we doen zonder oorlog. Er zijn altijd landen geweest die hier een oorlog voor nodig denken te hebben, maar gelukkig kan dit ook in goede vrede gebeuren. Wees zo’n land dat grenzen verlegt in vrede, want het heeft altijd invloed op de ander terwijl jij degene bent die de grens verlegt. Weet waar en wanneer je een grens verlegt en praat erover. Dan blijf je ook binnen de grens van de ander.

Merk jij ook dat jouw grenzen zijn veranderd? En hoe communiceer je dat met anderen? Wil je het hieronder met me delen?