Het schrijven van een blog is de ene week interessanter dan de andere week. Zo had ik de afgelopen dagen al het onderwerp in gedachten waar ik over wilde schrijven, maar was het me nog niet helder op welke manier ik de boodschap zou overbrengen. Ik moest nog beginnen, want zoals altijd wil ik dat de strekking van het verhaal eerst in mijn hoofd zit voordat ik het op papier zet. De tijd begon te dringen en toen… toen klapte het internet eruit in mijn huis.

Mijn eerste reactie was om het niet serieus te nemen

Wat er gebeurde was reuze interessant. Mijn eerste reactie was om het niet serieus te nemen (typisch gevalletje ontkenning), even de stekker er opnieuw in en het zou wel weer werken. Nee dus. Ik ben zelfs even naar buiten gegaan in de hoop dat het gewoon weer zou werken als ik terugkwam. Helaas. Vervolgens kwam de irritatie en met een frons op m’n voorhoofd liep ik het stappenplan af om de boel te herstellen. Geen resultaat. Lang verhaal kort: ook na een telefoontje waarbij alles nogmaals uitgebreid werd doorgelopen, kon het probleem niet gevonden worden en zal er toch echt een monteur langs moeten komen. En je raadt het al: die kan pas volgende week langskomen.

Gelukkig ben ik ook gewoon mens en dit was niet een situatie waarin ik met gemak in de acceptatie ging zeg maar. Ik richtte m’n aandacht vooral op hoe belachelijk het is dat het niet beter geregeld is, aan alles dat ik de komende dagen te doen heb waarbij ik internet nodig heb en op de teleurstelling dat ik het niet op kon lossen. Tot ik me bewust werd van hoeveel stress het me opleverde. Niets is het waard om me zo te voelen. Daarbij is geen tv en internet hebben toch echt een ‘first world problem’, dus ik besloot mijn energie te gaan managen in plaats van me druk te blijven maken. De uitspraak die in me opkwam was ‘Wil je gelijk of wil je geluk?’ Ik koos voor geluk, maar dat lukte niet in een handomdraai.

Ik voel nou eenmaal wat ik voel

Intussen had het hele gebeuren zoveel tijd gekost en frustratie, boosheid en teleurstelling opgeleverd, dat ik eerst aan de slag mocht met hoe ik me voelde. Voor mij is dan het belangrijkste om afstand te nemen, om niet in dezelfde situatie te blijven die deze toestand heeft veroorzaakt. Ik moest dus m’n huis uit en dat heb ik gedaan. Vervolgens had ik het nodig om al die emoties die werden aangeraakt uit mijn lijf te krijgen. Hier doe ik tegenwoordig niet meer ingewikkeld over, ik voel nou eenmaal wat ik voel. Natuurlijk komen er dan gedachten, de neiging om mijn gevoelens weg te rationaliseren heb ik nog steeds (“Wat een onzin om je hier zo druk om te maken”). Alleen, ik luister er niet naar en laat m’n emoties er even helemaal zijn.

En dan door! Hierbij komt het onderwerp ter sprake dat ik al eerder in gedachten had. Het bizarre toeval wilde dus dat ik ineens zelf in een situatie zat waarin ik dit goed kon gebruiken. Waar het om gaat, is om de juiste vragen te stellen in plaats van conclusies te trekken. Ik had heel goed kunnen verzanden in een uitzichtloze situatie waarbij deze blog er niet zou zijn gekomen. Gedachten als “Heb ík dat weer”, “Laat dan maar zitten” of “Dat wordt afzien de komende dagen” lagen op de loer.

Het is nodig om je hersenen bezig te houden

Het stellen van de juiste vragen is iets dat je jezelf aan kunt leren. Bij rouw is dat een noodzakelijke gewoonte, omdat het risico om te verzanden in niet-constructieve conclusies groot aanwezig is. Laten we er voorbeelden bij pakken die ik daadwerkelijk tegenkom in de praktijk:

Welke van deze twee uitspraken geeft een beter gevoel?

1) Het komt nooit meer goed.
2) Hoe kan het weer goed komen?

De eerste is een statement, de tweede is een vraag. Bij de eerste stopt je brein, bij de tweede wordt je brein aan het werk gezet, je wordt gedwongen om na te denken. Dat maakt het stukken makkelijker om mogelijkheden te zien. Ik weet dat ik het vaak over ‘voelen’ heb, maar wat je in je hoofd doet, heeft daar alles mee te maken. Het is nodig om je hersenen bezig te houden, maar wel met de juiste dingen.

Er wordt korte metten gemaakt met die internet verslaving

Ik ben in mijn internetcrisis vooral gaan kijken naar wat wél mogelijk is. Dat betekent dat mijn databundel op m’n telefoon deze maand wel op zal gaan. En dat ik bij familie op bezoek zal gaan om nog wat te kunnen werken. Het is wat het is, en ik zie er zelfs een heel groot voordeel in. Er wordt namelijk korte metten gemaakt met die internet verslaving, die ook bij mij best flink is. Zo neem ik zelfs iets goeds mee uit deze situatie. Het verliezen van een dierbare is een heel andere situatie, maar door het stellen van de juiste vragen geef je jezelf wel de grootste kans om weer mogelijkheden te zien. En uiteindelijk misschien zelfs iets goeds.

Herken jij ook die neiging om in conclusies te verzanden of heb jij jezelf al geleerd om de juiste vragen te stellen? Wil je het hieronder met me delen?