Afgelopen week was ik een weekendje naar de zee. Mocht je het niet hebben meegekregen; ik heb deze winter geklust aan een mini-campertje en sinds een paar weken is het zover dat ik er ook echt mee op pad kan. Het is echt een schattig campertje geworden waarin al het noodzakelijke te vinden is voor één persoon. Alles is doordacht en op maat gemaakt voor mij. Ik was er eerder al een weekend mee weggeweest, maar deze keer ging ik echt in m’n eentje op pad.
Het gevoel van vrijheid is zeer welkom na deze winter vol beperkingen
Het was precies zoals ik al maanden hoopte: zalig! Het gemak van de wagen parkeren en dan geen tent op te hoeven zetten, geen natte tentflap in m’n nek na een regenbui en gewoon in m’n eigen mini-keukentje m’n potje koken is goed bevallen. Het gevoel van vrijheid dat het me geeft is zeer welkom na deze winter vol beperkingen. De afgelopen tijd heeft voor mij bevestigd hoe hard ik het nodig heb om me vrij te kunnen bewegen. Niet iedereen heeft die behoefte zoals ik en dat is inmiddels helemaal oké. Daar heb ik in het verleden wel aan moeten wennen.
Mensen vinden er namelijk wel eens wat van. Als ik vertel dat ik met m’n campertje naar zee ben geweest, is vaak de eerste reactie: “Helemaal alleen?” Wat overigens een logische reactie is omdat het niet veel wordt gedaan. Maar vervolgens zie ik de radartjes gaan draaien en volgt er een uiteenzetting, afhankelijk van het wereldbeeld en geloofssysteem van die persoon. De ene persoon vindt het super stoer, bij de ander roept het een angst op (“vind je dat niet eng?”) en weer iemand anders vindt het een beetje sneu. En ik vind het allemaal best omdat ik weet dat het iets over die persoon zegt en niets over mij.
Zodra die rust er was, kwamen de leukste mensen op m’n pad
Al ruim twintig jaar weet ik hoe fijn ik het vind om alleen te reizen, maar dat vond ik zelf in het begin ook wel een beetje gek. Het leek wel alsof ik geen vrienden had, maar als ik eerlijk was dan zag ik een lange reis met iemand anders gewoon niet zitten. Alleen in de periodes waarin ik in een relatie was dan reisde ik samen. Ik heb weet ik hoe vaak aan mezelf getwijfeld omdat niet veel mensen doen wat ik doe, waardoor ik me een buitenbeentje voelde. Het vroeg iedere keer weer om het inchecken bij mezelf, waarop steeds weer de conclusie volgde dat ik het heerlijk vond zo. Het grappige is ook dat zodra die rust er was, de leukste mensen op m’n pad kwamen. Of een vriendin kwam spontaan een tijdje meereizen. En ook afgelopen weekend was ik nauwelijks alleen, de halve camping kwam langs om te kijken naar dat leuke kleine campertje.
Mensen hebben hun mening en dat heeft z’n weerslag. Kwetsbaar als ik was als jonge vrouw liet de mening van anderen me twijfelen aan mezelf, net zoals een mening je bij rouw kan doen twijfelen aan jezelf. De rouw maakt je kwetsbaar en door alle veranderingen is het lastig te voelen wat goed is en wat niet. Als de wereld om je heen er dan van alles van vindt, kan het lastig zijn te bepalen wat daarvan klopt en wat niet. Soms is het alleen een opmerking die je al van slag kan brengen (“Gelukkig heb je de hond nog”), vaak vanuit ongemak of gewoon niet weten wat te zeggen. Mensen beseffen de impact van een dergelijke opmerking simpelweg niet.
Het was geen moment in haar opgekomen om te vertrekken
Soms is het een mening verpakt in een nogal suggestieve vraag. Dan lijkt het op oprechte interesse, maar is het pure projectie. Zo vertelde een klant eens dat iemand haar vroeg of ze nu ging verhuizen nu haar partner was overleden. Het was geen moment in haar opgekomen om te vertrekken. Als die persoon zich een beetje in haar had verdiept, dan was duidelijk geweest dat het huis van haar grootouders was geweest. Naderhand bleek dat die persoon het nogal decadent vond dat ze in haar eentje in zo’n groot huis woonde. Daar zit ook vast weer een verhaal achter, maar het had niets met het welzijn van mijn klant te maken.
Naast opmerkingen en meningen zijn het ook snoeiharde, ongevraagde adviezen die hun weerslag hebben. Ik kan nog drie kantjes volschrijven met voorbeelden hoe mensen op hun eigen manier impact hebben op hoe de ander de rouw ervaart. Maar net als ik met m’n campertje is het bij rouw helemaal prima om soms de vreemde eend in de bijt te zijn. Er zullen altijd mensen zijn die het raar vinden, die het anders zouden doen, die het niet begrijpen, die niets zinnigs kunnen zeggen, die op je neer kijken, tegen je op kijken, of op een andere manier hun wereldbeeld op jou projecteren. Het is aan jou om uit die soep van invloeden dat op te pikken dat jou een goed gevoel geeft over jezelf. Jij maakt de keuze.
Vind jij het ook moeilijk om de mening van anderen naast je neer te leggen? Wil je het hieronder met me delen?
