Als ik bij mij de wijk uitrijd, kom ik door zo’n heerlijke stadse smalle straat. Veel fietsers, mensen met haast en overstekende mensen. Ik reed in m’m auto van de week achter een andere auto die iets verderop linksaf wilde slaan, wat een kwestie was van goed uitkijken en geduld hebben. Maar dat had de bestuurder niet, opmakende uit het feit dat zij of hij al vroeg naar links ging voorsorteren.

De inschatting was niet de beste, want er kwam nog een auto vanuit de andere richting. De auto voor mij werd daardoor gedwongen weer naar rechts te manoeuvreren. Met een beetje passen en meten lukte het net. Pas nadat alle verkeer van de andere kant er langs was, konden ze linksaf slaan, en kon ik ook weer doorrijden.

De bestuurder dacht het zeker te weten

Nu is er met anticiperen in het verkeer natuurlijk niet mis, maar wel als het voorbarig is. Anticiperen doe je als je 100% zeker weet dat er iets gaat gebeuren, om in te spelen op dat wat er zeker gaat gebeuren. In dit geval dacht de bestuurder het zeker te weten. Het was simpelweg een verkeerde inschatting dat ze niet voor die auto van de andere kant al naar links konden gaan. Maar door het “denken zeker te weten”, werd al het verkeer even helemaal opgehouden.

Mijn klant deed laatst hetzelfde. We hadden in de sessies daarvoor een modus gevonden waardoor ze in haar dagelijks leven met haar rouw kon zijn, haar grote verlies genoeg aandacht kon geven en ook stappen maakte om haar nieuwe leven vorm te geven. En dat laatste bleek haar goed af te gaan. In de laatste weken waren er mooie momenten geweest met haar meest dierbaren en ze kon er weer echt van genieten. Het was opgevallen dat ze in die weken nog geen verdriet had gevoeld.

Ze had de conclusie getrokken: ik ben erover heen

Op het moment dat ze besefte dat ze al een langere tijd geen verdriet had gevoeld, had ze een conclusie getrokken: ik ben erover heen. Ze stapte in de oude valkuil van de gedachte dat rouw iets is om “overheen” te komen, om doorheen te werken en dat het dan klaar is. Hoe vaak we ook hadden gepraat over de rouw onderdeel van het leven te laten zijn. Dit beviel haar wel en ze wilde het graag zou houden. Dat begrijp ik natuurlijk ook wel, maar dat is precies niet hoe je grip op je leven krijgt, want je krijgt ‘m dan dubbel en dwars terug.

En inderdaad, dat was ook bij haar gebeurd, een paar dagen voordat ze bij mij was. Ineens vanuit het niets voelde ze de pijn van de rouw net zo intens als het eerder was. En deze keer kwam er een factor bij die het nog pittiger maakte: ze was boos op zichzelf én begon aan zichzelf te twijfelen. Het was toch voorbij? Het ging toch beter? Waarom voelde ze zich nu zo? Wat had ze fout gedaan?

Ze had niets fout gedaan. Maar wel iets onhandigs: ze had een besluit met haar hoofd genomen dat haar (emotionele) lichaam niet waar kon maken. En dat werkt niet. Ze had niet kunnen anticiperen dat het klaar was. Ze dacht het zeker te weten, terwijl ze beter had kunnen weten. Want ze wilde het zo graag. Maar door het onterecht anticiperen, remde ze zichzelf af. Ze had net 2 stappen vooruit gedaan en nu waren het weer 2 stappen terug.

Ze is al gaan voorsorteren terwijl ze nog niet linksaf kon slaan

Tot op het punt dat ze een aantal weken geen verdriet had gevoeld, was er niets aan de hand. Het is de ontwikkeling, de golfbeweging van de rouw. Verdriet komt en gaat en het is heel goed om dat niet (op wat voor manier dan ook) af te dwingen. Maar het zegt niets over hoe het zich in de toekomst zal ontwikkelen. In zekere zin is ze al gaan voorsorteren terwijl ze nog niet linksaf kon slaan. En dat zorgde ervoor dat we wat werk hadden aan het herstellen van die beslissing.

Vertrouwen in jezelf gaat niet over het nemen van beslissingen vanuit je hoofd. Het gaat in dit geval over het volgen van de golfbewegingen van de rouw, en daarop vertrouwen. Overgave dus. Want jouw lijf weet prima wat het nodig heeft. Iedere keer dat jij denkt het beter te weten, loop je het risico een stap of twee achteruit te maken. En met een beetje pech heeft het ook invloed op de mensen in je omgeving, zoals ik achter die auto reed. Dus blijf gewoon rechts aanhouden en volg de beweging van de rouw, dan ben je altijd waar je hoort te zijn.

Hoe vaak ben jij al gaan voorsorteren terwijl het daar nog geen tijd voor was? En wat heb je ervan geleerd? Gaat dat nu beter? Wil je het hieronder met me delen?