"Het is niet eerlijk!"

Afbeelding van Mojca JJ via Pixabay

Hoewel ik redelijk verslavingsgevoelig ben voor de social media, vind ik het vooral in deze tijd fantastisch hoe makkelijk informatie binnen handbereik ligt. Wil je spullen kwijt of iets verkopen, zet het op Facebook. Heb je een probleempje met je computer? In de juiste Facebook groep weten ze antwoord. Voor alles is er wel een groep te vinden en langer dan een dag hoef je bijna nooit op een antwoord te wachten. Het is al zo gewoon dat we het bijna niet meer bijzonder vinden, maar dat is het wel.

Eerlijk gezegd volg ik het niet allemaal, maar sommige groepen wel een beetje. Zo is er een groep waarin mensen persoonlijke vragen durven te stellen en waar er hele (vak)kundige en lieve reacties worden achtergelaten. Ik hou van de energie in die groep. Laatst stelde een vrouw zich kwetsbaar op door te vertellen over haar leven waarin ze zich eenzaam voelde. Ze was alleenstaande moeder en hield zielsveel van haar zoontje maar voelde zich onvoldaan, leeg en niet gelukkig.

Dit had mijn leven kunnen zijn

Misschien heeft iedere ouder wel eens zo’n moment gehad waarop je stiekem heel even wenste dat je geen kinderen had. Zo’n gedachte die je eigenlijk niet wil denken, laat staan zou durven uitspreken. De liefde voor je kinderen, je alles, die is onmeetbaar groot. Maar soms… je begrijpt het wel. En zo dus ook deze dame. Ze voelde zich vastzitten in haar leven en zocht naar antwoorden over hoe ze voldoende aan haar eigen ontwikkeling en haar eigen plannen kon werken. Ik las het en realiseerde me: Dit had mijn leven kunnen zijn als ik jaren geleden had gekregen wat ik wilde.

Jarenlang heb ik een kinderwens gehad en op verschillende manieren pogingen gewaagd mijn wens te vervullen. Met een partner, daarna zonder partner, ik wilde hoe dan ook een kindje op de wereld zetten. Ik heb het vaak genoeg geprobeerd om het universum de kans te geven het te laten slagen. Maar geen enkele keer, ook niet bij een ivf poging, kwam ik ook maar een beetje in de buurt. Ik had natuurlijk meer pogingen kunnen wagen en meer onderzoeken en meer van wat dan ook. Maar op een gegeven moment was het klaar. Het was op, dit wilde ik niet.

Mijn hele ziel en zaligheid schreeuwde het uit om te stoppen

Ik leerde accepteren dat ik geen, in ieder geval niet op deze manier, kinderen op de wereld zou zetten. Ik had er hard genoeg aan getrokken om het te laten slagen en het voelde te geforceerd. Ik wilde weer blij zijn, mijn leven leven, me lekker in m’n lijf voelen en aan een toekomst werken waar ik wél invloed op had. Mijn eigen praktijk neerzetten en iets voor anderen doen en niet voor altijd in het bedrijfsleven blijven waar ik toen nog in zat. Mijn hele ziel en zaligheid schreeuwde het uit om te stoppen, hoe verdrietig en teleurgesteld ik ook was dat het wéér niet was gelukt.

Terwijl ik dit schrijf, besef ik heel goed dat niet iedereen in deze situatie zo’n duidelijk moment heeft gehad. Ik ben heel dankbaar dat ik dit zo duidelijk kon voelen en heb ook nooit spijt gehad dat ik het heb opgegeven. Voor mij was de keuze heel duidelijk dat ik wilde vertrouwen in “het leven”. Het voelde heel sterk dat als iets zo krampachtig wordt, dat het dan voor mij niet is weggelegd. En daar herinner in mezelf nog regelmatig aan wanneer ik weer eens iets heel graag wil afdwingen.

Op wat voor manier is dit epistel nou relevant voor jou vraag je je misschien af. Waar die dame in die Facebook groep mij aan hielp herinneren, is dat als ik had gekregen wat ik wilde (lees: wat ik dacht dat ik wilde), dan was ik nu alleenstaande moeder geweest, had ik niet de tijd en energie gehad om mijn praktijk op te bouwen, had ik zeer waarschijnlijk nog in een werkomgeving gezeten waar ik niet gelukkig van word en had ik mezelf nooit zo kunnen ontwikkelen zoals ik nu heb gedaan. Was het me gelukt? Jazeker. Maar vooral zie ik wat het me heeft gebracht dankzij het feit dat het niet is gelukt.

We hoeven niet alles te begrijpen

We weten niet waarom ons leven loopt zoals het loopt. Waarom er dingen gebeuren (of niet gebeuren) die ogenschijnlijk oneerlijk zijn. Ik had nu nog steeds in zak en as kunnen zitten maar wat had me dat opgeleverd? Ook weet ik dat hoewel ik kan zien wat het mij uiteindelijk heeft gebracht, het jou misschien nog niet lukt om dat te zien. En dat hoeft ook niet, we hoeven niet alles te begrijpen, op sommige vragen krijgen we geen antwoord. Bij de rouw om een dierbare hoor ik die vragen enorm vaak. Waarom is dit gebeurd?

Wat ik wel weet, is dat het leven er vóór ons is en niet tegen ons. Soms denken we te weten wat voor ons is bedoeld, maar heeft het leven andere plannen voor ons. Het is een natuurlijke reactie om het daar niet mee eens te zijn, maar dat levert je uiteindelijk niets op. Onze grootste taak, die de grootste uitdaging biedt maar ook het meeste oplevert, is om ons over te geven aan de plannen van het leven. Om ons mee te laten voeren met de stroom van het leven en alles te accepteren wat we tegenkomen op ons pad. Het is niet de makkelijkste taak, maar je doet het voor de allerbelangrijkste persoon in je leven: jezelf.

Herken jij ook dat je je bezig blijft houden met vragen waar geen antwoord op komt? Hoe ga je daarmee om? Wil je het hieronder met me delen?

Heb ik je interesse gewekt?

Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.

Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.

Laat een reactie achter: