Het kan pas gaan als het er mag zijn

Afbeelding van Armando Orozco via Pixabay
In m’n tienerjaren was ik een beetje een “lay-low” type, ik wilde er wel bij horen, maar had geen zin om er moeite voor te doen. Ik hoorde dan ook niet bij de meest populaire groepjes, maar had superleuke vriendinnen. Jongens waren enigszins interessant, maar om heel eerlijk te zijn duurde het even voor ik ze echt boeiend begon te vinden. Ik was er niet echt vroeg bij zeg maar. Om niet te zeggen dat ik een aardige laatbloeier was. Niets mis mee natuurlijk, behalve dat er wel eens een jongen niet helemaal in mijn tempo mee ging.
Voor m’n gevoel was ik nog piepjong toen een jongen uit de klas een oogje op me bleek te hebben. Hij kwam nonchalant bij mij thuis op bezoek en ik kan me alleen nog herinneren dat het heel ongemakkelijk was. M’n ouders moesten me vertellen wat er aan de hand was, want ik dacht dat hij gewoon vriendelijk was. Totaal onschuldig bleef hij langskomen en voor een tijdje hebben we dat laten gebeuren. Ik heb hem waarschijnlijk ook een beetje genegeerd. Arme jongen…
Een week later was hij verliefd op een ander meisje uit de klas
Er kwam een moment waarop m’n moeder vond dat er iets moest gebeuren, ze kon het niet langer aanzien. Ik had duidelijk geen interesse en hij leek de boodschap maar niet te ontvangen. Waarschijnlijk had ze er ook genoeg van dat ze hem steeds moest vragen weer naar huis te gaan, want ik deed het niet. Dus, een goed gesprek en enkele instructies van m’n moeder later, liet ik de beste jongen weten dat ik niet verliefd op hem was en dat het misschien beter was als hij niet zo vaak meer langskwam. Hij nam het verrassend goed op en was een week later verliefd op een ander meisje uit de klas. Eind goed al goed.
Ik had hem kunnen blijven negeren, maar dan had hij nooit zijn nieuwe vriendinnetje gevonden en ik geen ademruimte. Om niet te zeggen dat het gewoon niet helemaal fair zou zijn geweest. En toch zie ik bijna dagelijks mensen met rouw hun verdriet en pijn negeren omdat ze er niet mee willen of kunnen dealen. Ik zie soms de golf van verdriet langskomen en vervolgens een moeilijk gezicht vol irritatie omdat er “alweer gehuild moet worden”.
Ze verliezen ook het vertrouwen in zichzelf
Het gevolg van het steeds weer wegduwen en negeren van wat je voelt, heeft meestal als gevolg dat je in een staat van wanhoop terecht komt. Omdat mensen niet meer vertrouwen op wat ze voelen, verliezen ze ook het vertrouwen in zichzelf. Dat is dan vervolgens de aanleiding om die bevestiging buiten zichzelf te gaan zoeken en dan gaat het van kwaad tot erger. De adviezen van anderen brengen je namelijk alleen maar verder van huis zolang ze niet zijn gericht op het leren omgaan met wat je voelt.
Het is allemaal goed uit te leggen. Want een groot verlies, zoals het overlijden van je dierbare, geeft een ongelofelijk gevoel van onmacht. Waarom heeft dit moeten gebeuren? Waarom is het zo oneerlijk? Het voelt alsof je geen grip meer hebt op je leven en daardoor ga je op zoek naar manieren om weer te voelen dat je controle hebt. Dat gaat dus heel vaak juist ten koste van dat wat zo belangrijk is bij rouw: voelen wat je voelt. En toch kiezen veel mensen er onbewust voor om daar controle op te gaan uitoefenen.
Een grote uitbarsting is dan vaak niet meer te onderdrukken
Je kunt niet kiezen hoe de rouw met jou omgaat, maar jij kunt wel kiezen hoe jij met de rouw omgaat. Zo’n golf van pijn, verdriet of gemis kan pas echt weggaan als het er eerst echt heeft mogen zijn. Het continu wegwensen heeft alleen maar als gevolg dat het op je deur blijft kloppen totdat je er echt niet meer omheen kunt. Een grote ontlading of uitbarsting is dan vaak niet meer te onderdrukken: het moet er wel uit. Maar als het er mag zijn, als je het in de ogen kunt kijken en aandacht geeft, dan kan het ook weer gaan. Dan heeft het namelijk z’n werk gedaan. Zo’n golf komt iets vertellen, het heeft een taak en alleen als hij gewoon z’n gang kan gaan, kan hij z’n taak uitvoeren.
Vind de controle in het meebewegen in de golven. Leer zwemmen, leer drijven, want die golven die komen toch. Negeren dat ze er zijn, zorgt ervoor dat je dreigt te verzuipen. Dit is hoe je toch voelt dat je grip op je leven kunt krijgen. Niet op de manier zoals je zou willen, maar wel de manier die het leven je aanreikt. This is it. Dus kijk het aan, laat het binnenkomen, zodat het ook weer kan gaan en jij weer een stap verder komt.
Op welke momenten heb jij het meest moeite met je emoties? Hoe ga jij er op dat moment mee om? Wil je het hieronder met me delen?
Heb ik je interesse gewekt?
Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.
Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.