Er gebeurt iets interessants in de wereld waar rouwende mensen met elkaar samenkomen. Gedrag dat ik vooral op rouwforums tegenkom, maar ook in het echte leven zie. Het is een schijnbare tegenstrijdigheid waarin mensen aan de ene kant erbij willen horen en niet willen afwijken, maar aan de andere kant vaak een soort van competitie met elkaar aan gaan.

Onbedoeld wordt er begrip afgedwongen door te concurreren

Aan de ene kant zie ik mensen bevestiging zoeken bij anderen “Hebben jullie dat ook?” of “Is het normaal dat ik…?” Daarin is vooral de wens te zien dat anderen hetzelfde voelen of meemaken, om bevestiging te krijgen dat je het goed doet en er soort van bij hoort. Aan de andere kant zie ik mensen juist een vergelijk maken met de eigen situatie. Is mijn verlies wel net zo erg als die van een ander? Heb ik het recht om over mijn pijn en verdriet te delen? Mensen hebben soms de volle overtuiging dat het niet erger kan, en ventileren juist dat. Ik zie mensen zelfs reageren met “sorry, maar jouw verlies is niet te vergelijken met die van mij….”.

Ik word er een beetje verdrietig van allemaal, vooral omdat we elkaar onnodig pijn doen hiermee. En ik weet dat niemand die intentie heeft. Er zit één ongelofelijk grote behoefte achter dit gedrag: gezien willen worden en vooral niet afgewezen willen worden. We willen zo graag dat anderen begrijpen hoe de rouw voelt, hoe de pijn voelt, hoe het verlies voelt, dat het onbedoeld wordt afgedwongen met rouwconcurrentie. Jawel, je leest het goed, er is zelfs een term voor bedacht. Rouwconcurrentie is de strijd aangaan wie van de betrokkenen het meest lijdt onder het verlies.

Mag die ander er ook zijn?

Mag ik je vragen om je hier te allen tijde van te onthouden? Zodra je merkt dat er een vergelijk wordt getrokken, onthoud je dan alsjeblieft van een reactie. Dat doe je niet alleen voor jezelf, maar ook voor de ander. Bescherm jezelf en elkaar tegen het woordelijke geweld dat je elkaar hiermee aandoet. Jij mag er zijn, met jouw rouw, jouw pijn, jouw verdriet. Mag die ander er ook zijn?

Natuurlijk is het fijn om te weten dat er mensen zijn die zich voelen zoals jij. Je wil gezien worden, begrepen worden in die wirwar die je zelf eigenlijk niet eens begrijpt. Maar naast de valkuil van de rouwconcurrentie zit er nog een valkuil in. Er is zoveel erkenning en herkenning bij elkaar te vinden, dat het risico is om met z’n allen in dat dal te blijven zitten. “Omdat we elkaar zo goed begrijpen” of omdat je het daar wel comfortabel gaat vinden.

Onbedoeld hou je elkaar op die plek omdat het daar veilig is

Zolang het de juiste plek voor jou is op dat moment, is het heel fijn om samen met die anderen in dat dal te zijn. Maar wanneer komt het moment waarop het tijd wordt om eruit te kruipen? En valt dat moment op hetzelfde moment als die van de anderen die daar bij jou zijn? Zeer waarschijnlijk niet nee. Maar het liefste wil je dat die anderen in dat dal bij jou blijven. Onbedoeld hou je elkaar op die plek omdat het daar veilig is. Maar jullie hebben niet hetzelfde pad te bewandelen.

Het leven is geen race, waarbij je naast elkaar over dezelfde baan loopt, een baan die voor iedereen even lang is. En niet iedereen is even goed getraind voor de race. In het leven gebruiken we de hele aardbol, waarbij ieders startpunt ergens anders is en we allemaal een andere kant op gaan. De ene persoon moet over bergen en door dalen met wind tegen om zijn weg te lopen. De ander moet zwemmen naar een ander continent, uitkijkend voor haaien maar genietend van de dolfijnen. En weer iemand anders loopt met het grootste gemak in de zon en met de wind in de rug.

Op je eigen pad is er genoeg te ontdekken

We hebben allemaal een andere missie, we hebben allemaal een ander pad te bewandelen. Daarop lopen we soms een stukje met elkaar mee. En sommige mensen lopen een klein stukje mee en anderen lopen een lang stuk mee. Zolang we dat zien, blijft er voldoende ruimte om die ander toe te staan een ander pad in te slaan. Of je gaat zien dat jullie paden grotendeels parallel aan elkaar lopen, maar niet dezelfde zijn. Wat er ook gebeurt, jouw ogen blijven gericht op jouw pad, en geen ander. Op je eigen pad is er genoeg te ontdekken. En zonder die afleiding zou het maar zo kunnen dat je er sneller overheen wandelt.

Hoe zorg jij ervoor dat je je ogen op je eigen pad houdt en niet op die van een ander? Wil je het hieronder met me delen?