Vorige week bespraken we plezier maken en rouw. Veel mensen kunnen plezier voelen, maar hebben daarna ook snel een moment waarop ze weer beseffen hoe hard de nieuwe realiteit eruit ziet. Dat hoeven we niet weg te poetsen, ook dat gevoel mag er net zo goed zijn. Hier kun je lezen dat je jezelf op zo’n moment even mag toestaan om je te realiseren hoe het leven nu is. Vandaag praat ik graag verder over dat stilstaan bij hoe je je voelt. Want “gewoon stilstaan” is niet zo vanzelfsprekend.

Het is namelijk belangrijk om een vorm van balans te vinden. Aan de ene kant zijn er gevoelens van schuld en verdriet (en zoveel meer), waar de uitnodiging is om ze te durven voelen. Maar de balans waar ik het over heb, gaat over aan de ene kant dat durven voelen, maar daar wel gezond mee om te gaan zodat je daar niet in doorslaat. Het risico is namelijk dat allerlei gedachtes aan de haal gaan met wat je voelt op dat moment. En daarmee help je jezelf niet.

Maak er niet een groots en meeslepend verhaal van

Blijf bij dat moment van besef en maak er niet een groots en meeslepend verhaal van in je hoofd. Blijf bij de feiten, bij hoe je je voelt en ga daarna weer door. Een gezonde balans dus, in voelen en stilstaan bij wat er is, maar het ook niet groter maken dan het is. Dat gevoel komt in een golf en gaat ook weer weg, maar alleen als je er zonder oordeel even bij kan zijn.

Een aanleiding om het groter te maken en daarmee jezelf net zo goed tekort te doen, is empatisch vermogen. Met andere woorden: de mate waarin je je kunt inleven in de situatie van een ander, in dit geval in de situatie van jouw overleden dierbare. Omdat jouw dierbare niet meer leeft, vind jij het moeilijk om te genieten. Herken je dat? Het voelt bijna alsof je het niet verdient om te genieten omdat het zo enorm oneerlijk voelt.

Het is ergens een mooie eigenschap, maar hij kan dus ook als een boemerang bij je terugkomen. Een briljant voorbeeld vond ik laatst toen ik één van mijn ‘guilty pleasures’ op televisie keek in het programma The Secret Live of 4-Year Olds. Ja I know, heel fout om TLC te kijken maar serieus, deze is echt leuk. In dit programma volgen ze op een mooi en integer gemaakte manier een groep 4-jarigen bij het spelen en bij oefeningetjes en tests.

Ze mocht zelf beslissen

Wat je goed kunt observeren in dit programma, is dat we rond de 4 jaar beginnen met empatisch vermogen op te bouwen. Dat betekent dat dus heel aandoenlijk, het ene kindje dat al wel heeft en het andere niet. Ik zal het verder neutraal houden, maar laten we zeggen dat jongetjes dat nog niet enorm blijken te hebben en meisjes iets meer:-) Ze mochten een test doen waarbij er een koekjestrommel en een gereedschapskist lag. Maar de koekjestrommel was leeg en de gereedschapskist was rijkelijk gevuld met koekjes. Dat vertelden ze alleen aan het meisje, en ze mocht zelf beslissen of ze het aan haar vriendje zou vertellen of niet.

Hij mocht maar één kistje openmaken en de inhoud mocht hij houden voor zichzelf. Dus, als het meisje het slim speelde, zou ze niets zeggen en zou haar vriendje naar de koekjestrommel grijpen. En als ze eerlijk was, zou hij alle koekjes hebben. Je raadt het al: ze koos ervoor om hem te vertellen dat alle koekjes in de gereedschapskist zaten. Het jongetje wist dat hij haar kon vertrouwen, opende het juiste kistje en ging er triomfantelijk met de winst vandoor. Het meisje bleef beteuterd achter.

Je wil die ander niet tekort doen

Ik had zo met het meisje te doen, ook omdat ik dat zo herken. Het goed willen doen voor de ander en dan jezelf vergeten. Dan wordt de ander tevreden stellen belangrijker dan jezelf tevreden stellen. Je wil die ander niet tekort doen, terwijl jij daar helemaal niet verantwoordelijk voor bent. Dat jouw dierbare er niet meer is, is niet jouw verantwoordelijkheid, jouw leven wel.

Ga er niet teveel in mee in die gedachtengang dat het zo erg is. Empathie is iets heel moois, maar niet als het ten koste gaat van jezelf. Ik weet dat het hard klinkt maar weet dat het in geen enkel opzicht betekent dat je jouw dierbare tekort doet. In deze nieuwe realiteit mag je durven genieten, al is het maar voor even of vanwege iets kleins. Je bent het waard.

Betrap jij jezelf er wel eens op dat je een groots en meeslepend verhaal in je hoofd maakt? En weerhoudt het je ervan om te genieten? Wil je het hieronder met me delen?