Gisteren was ik bij een lezing over rouw na zelfdoding. De dame in kwestie deelde over haar ervaring in de periode na het overlijden van haar broer. De woede, de schommelingen in emotie, de waarom vraag, hoe de rouw haar leven overheerste en hoe haar verlies haar angsten aanwakkerden. Ze sprak uit nog altijd angst te voelen over de dood. En dan niet over wat er gebeurt wanneer we overlijden, maar over wie er achterblijft. Over het verliezen van haar ouders in de toekomst, of wat het met haar ouders zou doen als, in het ergste geval, zij zelf eerst zou gaan.

Zodra ze dit uitsprak, besefte ik dat ik deze angst absoluut niet meer heb. En begrijp me niet verkeerd, ik hou ongelofelijk veel van mijn familie en wil ze graag zolang mogelijk in de buurt houden. Maar een angst over wat er gaat gebeuren, die voel ik niet. Toch bleek uit de reacties dat er meer mensen zijn die zich angstig voelen. Ik neem je graag mee in mijn leefwereld om jouw vertrouwen in het leven te helpen vergroten.

Als ik maar mijn checklist had afgewerkt

Ik heb ik mijn leven veel dingen meegemaakt waar ik niet bepaald om heb gevraagd. Niet altijd makkelijk voor een ras-perfectionist. Ik heb graag controle zeg maar, maar steeds als ik daar te hard naar streefde, liet het leven weer zien dat controle een illusie is. Het vinden van een partner en het invullen van mijn kinderwens heb ik vaak willen afdwingen. Ik heb lang geleefd vanuit een bepaald “moeten”. Als ik maar mijn checklist had afgewerkt van alles dat ik zou moeten hebben, dan zou m’n leven op orde zijn. Dan zou alles OK zijn.

Ik had de overtuiging dat een eigen gezin mij compleet zou maken. Ik dacht dat ik dat nodig had. En resultaatgericht als ik ben, zou ik dat wel even gaan regelen. Ik heb in mijn leven dus aardig wat datingsites gezien, relaties willen afdwingen en relaties goedgepraat die niet goed waren.

Ik was krampachtig bezig iets na te streven waar ik weinig invloed op had

Met een niet-vervulde kinderwens laat het leven ons bijzonder goed zien hoe beperkt onze invloed is op hoe het leven loopt. Ik dacht ook dit wel even te regelen. Vijf jaar lang ben ik af en aan actief hiermee bezig geweest. Het was in de laatste periode dat ik steeds meer ging voelen hoe ik krampachtig bezig was iets na te streven waar ik relatief weinig invloed op had. Het kostte mij zoveel energie, ik was ontzettend gespannen en voelde een enorme teleurstelling iedere keer dat het niet was gelukt.

En ineens voelde ik: het is klaar. Dit wil ik niet. Hier word ik niet blij van, hier word ik niet gelukkig van. Op deze manier kan het gewoon niet de bedoeling zijn. Dat is het moment waarop ik al het krampachtig nastreven van wat er wel of niet in mijn leven zou moeten gebeuren, losliet.

Het is het moment waarop ik heel helder voelde dat we niet zoveel invloed hebben op hoe ons leven loopt. Waar we wél invloed op hebben, is op hoe we ons voelen. Dat we kunnen beslissen tevreden te zijn met de situatie zoals die er is. En dat dat in alle gevallen mogelijk is. En soms is actie nodig, daar ligt precies de scheidslijn die we vaak niet weten te vinden. Als je je niet lekker voelt, ga je naar de dokter. Maar niet alles hoeven we krampachtig te fixen. Borstvergrotingen, botox, schaamlip”correcties”, waar zijn we mee bezig?

Life’s what happens to you while you’re busy making other plans

Acceptatie van de dingen die in ons leven gebeuren, is één van de grootste uitdagingen van deze tijd. Ik hoef je niet te vertellen dat ik dat dagelijks in mijn werk tegenkom. Maar hoe makkelijk het ook is om te zeggen “accepteer je situatie”, zo moeilijk is het om het uit te voeren. Dat geldt ook voor angst voor nog meer verliezen, voor wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren.

Het is heel simpel: we weten het niet. We kunnen plannen maken en The Secret volgen en daarmee heel veel beïnvloeden en ergens naartoe werken. En tegelijkertijd heeft John Lennon ook gelijk met “Life’s what happens to you while you’re busy making other plans”. Er kan altijd iets tussen jou en je plannen komen. Dat is het stukje dat je niet in de hand hebt.

Steeds opnieuw herinner ik mijzelf eraan dat alles wat er gebeurt, OK is

Het leven leeft zoveel makkelijker nu ik leef vanuit de gedachte dat alles wat gebeurt, goed is. Ook als ik het op dat moment niet leuk vind. En geloof me, er gebeuren nog steeds genoeg dingen die ik niet leuk vind. Dan zit ik volop in m’n oordeel en ga ik vechten tegen de realiteit. Dat mag er allemaal zijn, dat is allemaal OK. Want waar ik het vertrouwen rondom de dood sterk voel, heb ik nog voldoende uitdagingen aan te gaan, gelukkig.

Steeds opnieuw herinner ik mijzelf eraan dat alles wat er gebeurt, OK is. En soms schiet ik in paniek, totdat ik dat constateer. Totdat ik naar mezelf kan kijken en kan zien dat ik in een verhaal geloof van hoe het zou moeten lopen. En dan zak ik weer terug in dat basisvertrouwen. Vanuit daar kan ik weer terug naar die plek waar ik voel dat ik niet voor niets ben waar ik ben. Dat ik vanuit mijn situatie zoals die nu is, het allerbeste uit mijn leven haal.

Byron Katie kan dit prachtig verwoorden:

Immediate Spike

“Life is simple. Everything happens for you, not to you. Everything happens at exactly the right moment, neither too soon, nor too late. You don’t have to like it, it’s just easier of you do”.

Wat als je alles accepteert wat er in je leven gebeurt? Iedere keer dat je wordt afgewezen, iedere keer dat er op je werk iets niet gaat zoals je wil, iedere keer dat je een verlies doormaakt. Wat als dat juist helemaal perfect is? Wat als die afwijzing je brengt in de richting van iemand die veel beter bij je past? Wat als je niet weet waarom de dingen gebeuren maar vertrouwen hebt in het leven?

Zo denk ik dus ook over de verliezen die mij ongetwijfeld te wachten staan. Er is een basisvertrouwen dat we precies dood zullen gaan op het moment waarop we dood moeten gaan. En dat de mensen die overblijven, daar hun weg in weten te vinden. Verandering is een vast gegeven. Ook als perfectionist. Ik heb het niet in de hand, en dat geeft mij juist controle: het accepteren dat ik het niet in de hand heb. Want daardoor weet ik precies wat ik wél kan kiezen, waar ik wél een keuze in heb, waar ik wél energie uit haal wanneer ik m’n aandacht erop richt. En wat me alleen maar energie kost. Want het willen veranderen van dingen die ik niet kan veranderen, dat kost toch een partij energie.

Hoe creëer jij vertrouwen in hoe jouw leven loopt? Wil je het hieronder met me delen?