Tja, waar zal ik mijn blog van deze week aan wijden in de week waarin Nederland in een halve lockdown gaat? Het houdt mij in ieder geval enorm bezig en jou ongetwijfeld ook. Ik heb dus ook wel even moeten voelen hoe ik hier aandacht aan wil besteden zonder in herhaling te vallen. Maak je geen zorgen, ik ga je niet vervelen met mijn mening of advies over hoe je gezond kunt blijven. Wat ik wel wil doen, is je iets meegeven waarvan ik merk dat het mij enorm helpt. Want deze situatie heeft op iedereen impact, maar er wordt nogal wat van je gevraagd als je ook nog eens rouwt om een dierbare.

Hoe ga ik om met dit virus en met de maatregelen?

Waar deze situatie over gaat, is iets dat we ook bij rouw herkennen: het blijven onderzoeken hoe je met deze omstandigheden om wil gaan. Hoe ga ik om met dit virus en met de maatregelen? Hoe wil ik me hierin bewegen? Die vragen hebben enorm veel raakvlakken met jouw rouwproces. Want ook daarin heb je continu dat soort vragen. Je hebt me misschien vaker het vergelijk horen maken van een rouwproces met de pubertijd. Je bent in een ontdekkingstocht naar de versie 2.0 van jezelf, ongeacht je leeftijd. Net als een puber schop je hier en daar ergens tegenaan en voel je je onzeker. Zo werkt het ook in de huidige wereld om ons heen.

Hoe jij hierin staat, of je je nou strikt aan de adviezen houdt of de grenzen op wil zoeken, daar mag je iedere dag anders over denken. Geef jezelf toestemming om van gedachten te veranderen. Geef jezelf toestemming om via “trial and error” continu te voelen en uit te proberen hoe je je bij een bepaalde situatie voelt. Je hoeft niet een standpunt in te nemen en je daaraan te houden. Er is continu voortschrijdend inzicht, zowel vanuit de wetenschap als vanuit je eigen intuïtie, waardoor je er misschien weer anders mee om wil gaan. Je hoeft het allemaal niet meteen te weten. Die gedachte geeft mij veel rust.

Als je de verkeerde keuze maakte, moest je weer terug om een andere weg in te slaan

Het is net als een open gebied waar je op uit bent gekomen. Tot nu toe heb je allerlei paden bewandeld tot het punt waar je nu bent. Soms kwam je op een tweesplitsing uit of een kruispunt en moest je een keuze maken. Als je de verkeerde keuze maakte, moest je weer terug om een andere weg in te slaan. Daardoor ben je gewend geraakt om een standpunt in te nemen, een keuze te maken en daarvoor te gaan. Wat daar vaak ook bij hoorde, was dat je ergens bij hoorde. Door een bepaalde opleiding te doen, hoorde je bij een studentenvereniging, door een relatie aan te gaan, hoorde je bij je schoonfamilie en door voor een hobby te kiezen, hoorde je bij de groep mensen met dezelfde hobby.

Vanaf dat open gebied waarop je nu uit bent gekomen, kun je nog alle kanten op, is alles nog mogelijk. Wat het grote verschil is met een splitsing, is dat je niet terug hoeft als je keuze niet de juiste bleek te zijn. Je kunt al zigzaggend over dat open gebied gaan lopen. Wat ik daarmee bedoel, is dat je dingen kunt uitproberen en altijd weer kunt bijsturen. Dat er geen eindbestemming is maar dat wat we nu als samenleving tegenkomen en dat wat jij nu persoonlijk in de rouw tegenkomt, dingen zijn waar we geen resultaat in hoeven te behalen maar waar we zelf in mogen leren ontdekken.

Laten we de route van een ander niet veroordelen

We bevinden ons in een realiteit waarin er niet één duidelijk antwoord is en net als bij rouw zijn we op zoek naar houvast. De beste manier om die te vinden, is om kleine stappen te maken en niet te ver vooruit te kijken. Hoe voel ik me vandaag? Wat heb ik vandaag nodig? Door zo bewust bezig te zijn met jezelf, blijf je flexibel in hoe je verder loopt. De stelligheid die ik soms zie komt ook vanuit die behoefte naar houvast maar schept helaas ook verdeeldheid. Wat als je iemand die een andere kant oploopt gewoon vriendelijk groet? In dat open gebied lopen we kriskras door elkaar, allemaal op onszelf en toch ook samen, allemaal op zoek naar de juiste weg. Laten we de route van een ander niet veroordelen maar respecteren en bezig blijven met onze eigen weg. Stap voor stap.

Dat is wat mij helpt. Ik blijf me bewust van mijn eigen wensen en grenzen en sta ervoor open om ze te veranderen. Ook bij mijn offline klanten check ik steeds weer wat hun wensen en grenzen zijn. Als we allemaal ons hart volgen voor onszelf, zal het makkelijker zijn om ons hart te openen voor de ander. Dat is hoe verbinding ontstaat. En is dat niet wat we uiteindelijk allemaal willen?

Ben jij ook op zoek naar houvast in deze onzekere tijd? Wil je het hieronder met me delen?