Bijna wanhopig kwam ze bij me aankloppen. Drie maanden daarvoor was ze haar tienerzoon verloren als gevolg van een ziekte. Ze wuifde het bijna weg als excuus, want ze zagen het aankomen, waarmee ze zich min of meer verontschuldigde voor haar gevoelens van rouw. Maar dat weerhield die gevoelens er niet van om er volop te zijn. Ze was zichzelf niet meer, het was moeilijk te bevatten dat de wereld gewoon doordraaide waar alles voor haar stilstond.

“Ik doe gewone dingen maar er is niets gewoon” zei ze en de tranen vonden hun weg naar buiten. Wat moest ze doen? Hoe lang zou dit zo blijven? Hoe moest ze nu verder? Het verlangen naar duidelijkheid en zekerheid was zo groot, dat ze alleen maar aan het malen was en continu op zoek was naar bevestiging. Haar aandacht was vooral gericht op de wereld om haar heen, op hoe andere mensen met andere dingen bezig waren en of ze wel of niet voldoende wisten wat ze tegen haar moesten zeggen. Dat is waar ze haar houvast zocht.

Als niets meer gewoon is, ga je op zoek naar dat wat wel gewoon is

Dat verlangen naar houvast is heel begrijpelijk. Als je je voelt alsof de grond onder je voeten is weggevaagd, dan wil je je ergens aan vast kunnen houden. Als niets meer gewoon is, ga je op zoek naar dat wat wel gewoon is. De neiging die we dan snel hebben, is om dat te zoeken in de wereld om ons heen, bijvoorbeeld door bevestiging van mensen te zoeken of te willen dat ze grondig beseffen wat er allemaal in je om gaat. Helaas zorgt die benadering vaak voor teleurstelling.

Op zich zijn de vragen die komen uit dat gevoel van “verloren zijn” heel normaal. Die gevoelens zijn heel normaal. Maar het antwoord is nooit te vinden bij anderen, maar in jezelf. De stevigheid die we missen, kan niet door een ander ingevuld worden maar kan langzaam maar zeker wel weer vanuit jou groeien. Daar is aandacht voor nodig en ook moed om jezelf en je pijn aan te durven kijken.

Je emoties en je pijn kunnen overweldigend zijn. Niet alleen door de intensiteit van wat je voelt, maar ook door de snelheid waarin dat blijft veranderen. Iedere dag is anders, iedere dag voel je je anders. Het is precies de reden dat ik vaak adviseer dag voor dag te leven en niet te ver vooruit te kijken. Er is vaak eerst een periode waarin je nog volop in transformatie bent. En ook dat zorgt voor de nodige vragen die om houvast vragen.

Je wil dat die achtbaan waar je in zit een keer tot stilstand komt

Afgelopen week vroeg een andere klant die al wat langer in zo’n periode onderweg is of ze “er nu is” of dat ze alsmaar blijft veranderen. Herken je dat? Die behoefte om te willen weten of het allemaal goed komt. Willen begrijpen dat het allemaal nut heeft waar je nu doorheen gaat. En het willen dat die achtbaan waar je in zit een keer tot stilstand komt. Hoe graag ik ook zou willen zeggen dat dat binnenkort gebeurt, ik kan het niet. Daarbij betwijfel ik of die bevestiging überhaupt de gewenste rust zou geven.

Wat ik namelijk veel meer zie als oplossing voor dit vraagstuk, is niet houvast vinden in zekerheid, maar houvast vinden in onzekerheid. Wij die groot verlies hebben ervaren weten beter dan wie dan ook dat niets zeker is in het leven. Is het niet tijd dat we stoppen naar die zekerheid te willen grijpen maar juist om te leren leven met onzekerheid? Maken we het onszelf niet makkelijker door juist die onvoorspelbaarheid van het leven volledig te omarmen?

Alles wat we zeker weten hebben, is nu

Wat als we alles zouden weten van tevoren? Ik geloof niet dat het mijn leven zou hebben verrijkt. Als ik op m’n 16^e had geweten dat ik rouwcoach zou worden, was ik daar toen niet erg vrolijk van geworden denk ik. Nu pas voel ik de voldoening die bij dit werk hoort, omdat het nu precies is wat ik te doen heb. “Nu” is wat mij betreft het antwoord op de vragen die gaan over het vinden van houvast en zekerheid. Alles wat we zeker weten hebben, is nu, het huidige moment.

Nu voel je een emotie. Nu voel je een sensatie in je lijf. Nu voel je een verlangen. Door je aandacht terug te brengen naar nu en niet naar morgen of naar anderen, maar naar jou in dit moment, wordt het leven een stukje eenvoudiger. Het zorgt ervoor dat je stap voor stap verder kunt. Het is wat mijn klant van een tijdje geleden deed, stap voor stap, dag voor dag. Op die manier leerde ze zichzelf beter begrijpen, eerst door met de kleine alledaagse dingen bezig te zijn. Wat wil ik eten? Wie wil ik vandaag zien? Zo leerde ze zichzelf langzaam beter begrijpen, kon ze zich beter uiten naar anderen en kwam er langzaam een nieuw gevoel van “gewoon”.

Herken jij ook die behoefte aan houvast? Wat heb jij als oplossing gevonden? Wil je het hieronder met me delen?