Een paar weken geleden begeleidde ik een rouwcafé, een plek waar een groep mooie mensen samenkwam om te delen met elkaar over hoe ze rouw ervaren. Er ontstonden mooie gesprekken over je niet begrepen voelen, over hoe iedereen verschillend met rouw omgaat en over hoe anderen dingen van je verwachten die je niet waar kunt maken.
“Het voelt alsof er een tsunami over me heen is gekomen”
Er was aan de ene kant frustratie dat gedeeld wilde worden, maar ook verlangen. Ik vond het zo mooi hoe een dame dit beschreef, dat ik het graag “jat” voor deze blog. Net als veel anderen voelde het voor haar alsof ze wordt overspoeld door de rouw en alles wat erbij de rouw komt. Alle emotie, alle onvermogen, alle onbegrip. “Het voelt alsof er een tsunami over me heen is gekomen”, zei ze zo treffend. Ze weet niet wat haar overkomt, het is gewoon heel erg veel.
Maar ze wilde zich niet steeds overspoeld voelen door die tsunami. Ja, hij is er, dat is niet te ontkennen. Maar in plaats van zich te laten overspoelen, had ze zichzelf een doel gesteld: “Ik wil leren surfen”.
Wat word ik er blij van als mensen dit soort dingen zeggen, want wat mij betreft heb dan het helft van het werk al gedaan. Het begint namelijk bij het beslissen welke richting je op wil, voordat je gaat lopen. En hiermee gaf ze heel duidelijk aan dat ze de golven wil leren begrijpen, dat ze het in wil kunnen schatten, dat ze wil stoppen zich ertegen te verzetten. Allemaal zodat ze verder kan, in de richting die zij kiest.
Op de golven heb je geen invloed, maar wel hoe je erop reageert
Wanneer je surft, heb jij de regie over waar je naartoe gaat. En je kunt misschien niet alle golven even goed bedwingen en soms schiet je een andere richting uit. Op de golven heb je geen invloed, maar wel hoe je erop reageert. Je kunt er heel erg boos op worden, zeggen dat het niet eerlijk is, ze negeren of tegen de stroom in zwemmen. Maar het gevolg is in alle gevallen precies hetzelfde: je wordt overspoeld.
Ze zijn er nou eenmaal, die golven. Golven van verdriet, golven van pijn, golven van voor je uit staren, golven van dat er niets uit je handen komt, golven van met niemand willen praten of juist golven van het uit willen schreeuwen. Je kunt wel beslissen dat je weer full-time gaat werken, omdat het “er toch wel tijd voor is”, maar het vergroot alleen maar de frustratie als je je simpelweg niet 8 uur per dag kunt concentreren. Dat vraagt om de erkenning van die golven, én het aanpassen aan die golven. In dit geval is er een vorm van flexibiliteit nodig om te kunnen meebewegen, en een workload van 8 uur is dan nog niet reëel.
Het begint bij de intentie, met een beslissing. Sta jij het toe dat die tsunami je blijft overspoelen? Of heb je misschien nog niet de mogelijkheid gezien dat je kunt leren surfen? Laat dit dan jouw moment zijn nu je weet dat je je kunt leren handhaven met rouw, dat je kunt leren surfen. Maar zolang je ontkent dat het kan, het niet wil geloven of het overspoeld worden je prettige aandacht geeft, zal er niets veranderen. Ik gooi er weer eens een quote in die dit samenvat: “De mens die denkt dat hij het kan en de mens die denkt dat hij het niet kan, hebben allebei gelijk.”
Het gaat niet over hoe vaak bent verslagen, maar over hoe vaak je weer opstaat
Dat het niet zo zwart-wit is dat weet ik. Er zijn momenten waarop je je krachtig voelt en dat je hoopvol bent en echt voelt “ik kan het”. En er zijn momenten waarop dat allemaal ver te zoeken is. Waarop je je verslagen voelt door die tsunami en geen idee hebt hoe je weer op die surfplank terecht komt. En dat is OK, het gebeurt. Het gaat niet over hoe vaak bent verslagen, maar over hoe vaak je weer opstaat. En dat begint bij die beslissing die je eerder hebt genomen. Het is jouw belofte aan jezelf om weer op te staan, iedere keer weer.
Maar met alleen een intentie ben je er dus niet. Niet iedereen is een natuurtalent en soms zijn er wat lessen nodig. Ik weet er alles van, geloof het of niet maar ik ben geen natuurtalent in rouwen. Dat is precies waarom ik volledig begrijp waar mijn klanten tegenaan lopen. En waarom ik weet wat ervoor nodig is om het te leren. Het eerste wat jij hoeft te doen, is beslissen. Want dan ga je mogelijkheden zien, en ga je het minstens proberen. En voor je het weet, sta je langer op die plank dan je voor mogelijk had gehouden.
Waar sta jij op dit moment? Leer je al aardig te surfen of besef je net dat het mogelijk is? Wil je het hieronder met me delen?
