Alleen zijn, sommigen van ons zijn er goed in, anderen wat minder. Hoe dan ook zal je er mee te maken hebben als je met rouw te maken hebt. Het missen van een dierbare laat zich in vele gedaantes zien en brengt een leegte als een honger die niet te stillen is. Wat doe je met die leegte? Laat je het er zijn? Wil je het proberen op te lossen? Er komen volledig nieuwe vraagstukken omhoog waarvan je nooit had gedacht dat ze er zouden zijn.

Een lieve klant begon een tijdje geleden aan mijn traject vanwege het overlijden van haar man, haar alles, haar liefde. Het was op dat moment nog teveel om te bevatten en ook zij sprak de zorg uit: “Ik wil niet alleen zijn.” Ze wilde het zo graag goed doen, dat rouwen. Ze wilde er dwars doorheen en geen tijd verdoen door ervan weg te lopen. Dus dwong ze zichzelf om het onder ogen te komen, maar zo makkelijk bleek dat niet.

In alles wat ze deed was te merken dat hij er niet was

Het was enorm confronterend om thuis te zijn en de stilte en leegte in huis te voelen. In alles wat ze deed was te merken dat hij er niet was. Iedere plek, alles deed haar aan hem denken. Ze kon er maar moeilijk bij zijn. Ook als ze niet thuis was, was het lastig om alleen te zijn. Ze had een klankbord nodig, een houvast, iemand om tegenaan te praten, iemand om tegenaan te leunen. Alsof ze zichzelf niet staande kon houden terwijl dat precies was wat ze wel wilde leren.

Ze ging veel werken en zocht in alles de afleiding, het was de enige manier die ze kon vinden. En tegelijk frustreerde het haar, want ze voelde dat ze iets uit de weg ging. Aan de ene kant had ze haast en wilde ze alles goed doen en aan de andere kant voelde ze dat het te confronterend was om de rouw recht aan te kijken en de leegte volop te voelen. Het is een spagaat waar veel mensen zich in bevinden: “Ik wil het goed doen maar ik wil niet alleen zijn. Dit kan toch niet eeuwig duren?”

Vaak gaat het dus over streng zijn voor jezelf

Ik heb nog getwijfeld of ik over dit onderwerp zou schrijven omdat één duidelijk antwoord niet te geven is. Als je je leven (of lange tijd) gewend bent geweest om op deze persoon te leunen, dan sta je niet binnen een dag of een week weer overeind. Het is iets wat tijd nodig heeft en in dat opzicht is er dus niets vreemds aan om te voelen dat je niet alleen wil zijn. Het is dan fijn om op een goede vriend of vriendin te kunnen leunen. Als je de rouw aangaat en hierin niets uit de weg gaat, zul je merken dat er een tijd komt waarin de behoefte afneemt. Vaak gaat het dus over streng zijn voor jezelf en jezelf toestaan om steun te vragen.

Niet voor iedereen gaat dat vanzelf. Soms is je leven nog zo verweven met die van je dierbare, neem je beslissingen die je zou hebben genomen als hij of zij er nog was en kun je niet voelen wat jij eigenlijk precies wil. Dan is het tijd om op eigen benen te gaan staan. Leer jezelf opnieuw kennen, vraag niet alles aan een ander en ontdek met vallen en opstaan hoe jij het nu wil. Twijfel je of dit op jou van toepassing is? Vraag dan een gratis sessie met mij aan, want dit is een grijs gebied dat ik niet in een blog kan vatten.

Niet alle verlangens hoeven direct te worden ingevuld

Wat tenslotte ook een belangrijke factor is bij het niet-alleen willen zijn, is het onderscheid tussen het missen van jouw dierbare en het missen van wat je deelde met jouw dierbare. Hoe dit zich het vaakste voordoet, is bij het verlies van een partner. Je mist je partner, maar je mist ook de intimiteit. Misschien overweeg je zelfs om dat verlangen naar intimiteit in te vullen. Daar komen alleen zoveel gevoelens bij kijken. Het stelt vaak al gerust om te weten dat dat verlangen heel normaal is en dat je dat mag voelen. Alleen, niet alle verlangens hoeven direct te worden ingevuld. Soms geeft het meer rust om te leren bij dat verlangen te zijn, dan te proberen het verlangen in te vullen. Overhaast niets en ga het alleen aan als het 100% zeker goed voelt.

Uiteindelijk leerde mijn klant om verandering aan te brengen door kleine stappen te nemen. Ze stopte met afleiding zoeken, maar maakte blokken in haar week waarop ze het alleen-zijn aan zou kijken. Ze forceerde het niet en zocht gezelschap op om die blokken heen, wat haar precies het gevoel van veiligheid gaf om in die blokken te onderzoeken waar ze precies moeite mee had. Uiteindelijk vond ze daarin de diepere laag van rouw die nodig was om verder te helen.

Je merkt aan mijn verhaal al dat een kant-en-klaar antwoord niet bestaat, maar dat er wel degelijk valkuilen zijn. Ik zie mensen vreemde sprongen maken. Soms maan ik aan tot vaker alleen zijn en soms juist niet. Mijn klant in het voorbeeld had de structuur nodig om de “alleen-tijd” te maken en bij anderen komt de ontspanning pas wanneer ze zichzelf toestaan de steun op te zoeken. Hoe is dat bij jou? Vind jij het ook moeilijk om alleen te zijn? En heb je daar een goede oplossing voor gevonden? Wil je het hieronder met me delen?