Ik zie ik zie wat jij niet ziet

Afbeelding van nickfrom via Pixabay

Als ik iets heb geleerd in het werken met mensen die een dierbare hebben verloren, is het om geen aannames te maken. Om altijd een laagje verder te kijken dan van de buitenkant te zien is. Een jaar of anderhalf geleden werd ik weer eens geconfronteerd met het gegeven dat ik dat nog steeds wel eens met aannames naar mensen keek, al was die situatie wel wat anders. Ik was uitgenodigd om te komen praten met een groep mensen die ziek waren en niet meer genezen konden worden, palliatief patiënten dus. Zij kwamen af en toe bij elkaar om te praten, omdat ze bij elkaar de herkenning vonden die ze in het dagelijks leven niet vonden.

Ik nam aan dat hun ziekte zichtbaar zou zijn

Van tevoren had ik me, niet heel bewust, psychisch voorbereid op het ontmoeten van ernstig zieke mensen, want dat waren ze ook. Ik had een beeld gevormd van zichtbare mankementen en moeilijkheden. Ik was dan ook verrast om een groep frisse, montere mensen te ontmoeten die hun woordje klaar hadden. Direct besefte ik dat ik hetzelfde had gedaan wat hun omgeving ook deed: ik nam aan dat hun ziekte zichtbaar zou zijn. Door met deze groep zieke mensen geconfronteerd te worden kwam ik ook tot het besef dat ik geen idee heb van de mensen die ik op straat of in de supermarkt tegenkwam. Iedereen kan ziek zijn, of ontelbaar veel andere dingen met zich meedragen die met het oog niet zichtbaar zijn. Zoals rouw.

Ook bij rouw draag je de last met je mee. Ook dan zie je aan de buitenkant niet wat er in iemand omgaat. Van de enorme emotionele wond die je van binnen voelt. Er lijkt voor hen niets aan de hand te zijn. Dit zorgt ervoor dat veel mensen bij rouw zich niet begrepen voelen en zich zelfs laten aanpraten door anderen dat ze “niet zo moeilijk moeten doen” of “dat het wel tijd is om verder te gaan”. Maar van binnen schreeuwen ze het uit dat het lijkt of hun hart uit hun lijf is gerukt, maar helaas voelen ze zich vaak niet vrij en dus houden ze dan hun mond.

Scherpe messen maken schone wonden

Natuurlijk wil je dat mensen je begrijpen, want het écht begrijpen, dat doe je waarschijnlijk zelf ook niet. Bij jou is het namelijk altijd anders dan bij anderen. Ik voelde me daar na het overlijden van mijn moeder erg alleen in staan, want niemand kende mijn moeder zoals ik haar kende. Voor iedereen is het anders, dat maakt rouw ook zo’n eenzaam proces. Die onzichtbare wond ziet er bij iedereen anders uit en heeft daardoor specifieke aandacht nodig. Een zinnetje uit een nummer van Van Dik Hout komt bij dit onderwerp altijd in me op: scherpe messen maken schone wonden.

Dat scherpe messen schone wonden maken, laat zien dat de eigenschappen van het mes invloed hebben op de wond. Dat kun je interpreteren door te kijken naar de band die je met je dierbare had. Zo sprak ik gisteren een vrouw die met haar vader in zijn laatste dagen meer diepgang vond in hun gesprekken dan in haar hele leven. Ze leerde hem op de valreep écht kennen en voelde zich zo dankbaar voor de band die ze met hem voelde, dat die dankbaarheid nu nog steeds overheerst. Zo kan ze de pijn van de rouw dragen en de momenten van gemis vullen met liefde en dankbaarheid. Een schone wond.

Voor haar voelde het alsof ze dubbelop rouwde

Als de band “rommelig” was, zoals een andere klant met haar vader had, heeft dat z’n weerslag op de wond. Voor haar voelde het alsof ze dubbelop rouwde, ze rouwde namelijk niet alleen om de dood van haar vader, maar ook om de liefdevolle band waar ze haar hele leven naar had verlangd maar nooit kreeg. Haar “wond” verwarde haar in eerste instantie, want hoe kon ze zoveel voelen na de dood van haar vader met wie ze geen fijne band had? Zodra ze het beeld van de rommelige wond begreep, begreep ze ook waarom ze zich zo voelde.

Waar het om gaat, is dat je mag voelen dat jouw wond aandacht mag krijgen. Misschien is het een schone wond, misschien is het een rommelige wond. Ongeacht de scherpte van het mes en hoe je het ervaart, is erover praten en je uiten over wat je voelt belangrijk. Hiermee help je andere mensen om jou te begrijpen en hoeven ze geen aannames meer te maken. Maar nog meer help je jezelf hiermee. Om te begrijpen hoe je de wond het beste kunt verzorgen, heeft de wond aandacht nodig. Daarover praten met anderen is daar een belangrijk onderdeel van. Iedere wond kan helen, iedere wond kan een mooi litteken worden, als het maar de juiste aandacht krijgt.

Hoe schoon of rommelig is jouw wond? Wil je er iets over delen? Ik lees het graag hieronder.

Heb ik je interesse gewekt?

Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.

Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.

Laat een reactie achter: