Vraag je je wel eens af waarom je een bepaalde gedachte denkt? Waar je ideeën vandaan komen? Voelt het wel eens alsof iemand anders een idee in je hoofd heeft gestopt? Soms komt inspiratie zomaar uit de meest opmerkelijke dingen. Zoals een boom.
Vorige week had ik zo’n dag. Ik had een paar uur teveel achter de computer gezeten en voelde dat het tijd was om de natuur in te gaan. Ik vind het heerlijk om tot mezelf te komen in de Loonse en Drunense Duinen. De afwisseling van bos met de verre uitzichten van de duinen blijven magisch. Het leek wel of ieder voorwerp een verhaal had, een metafoor voor het leven. Had ik dat bedacht?
Zo zag ik ineens een verhaal toen ik een heuvel overliep, vanuit het bos de duinen in. Alsof het spannend was wat er achter de heuvel te vinden zou zijn. Ik bleef staan en voelde nieuwsgierigheid. Het deed me denken aan moeilijke tijden in het leven, zoals bij een verlies. In een rouwproces doemen ook heuveltjes op, soms hoge bergen. We kunnen ervoor kiezen niet de heuveltjes over te gaan. Door angst, spanning, moeheid of overtuigingen blijven we soms dwalen in het bos. We zijn er goed in onszelf ervan te overtuigen dat het in het bos wel prima is. Tot er weer een heuveltje opdoemt in de verte. Je voelt weer die kriebels, die spanning. De nieuwsgierigheid naar de andere kant van de heuvel groeit. Maar de veiligheid en zekerheid van het bos zijn wel erg fijn. En het is een beste klim over die heuvel. Toch daag ik je uit mee te gaan over de heuvel. Er zijn velen ons voor gegaan. En het uitzicht aan de andere kant van de heuvel is fenomenaal.
Eenmaal aan de andere kant van de heuvel liep ik langs twee bomen die samen op een klein heuveltje stonden. Hun takken reikten ver, verstrengeld in elkaar, als een vader en moeder die hun kroost beschermen. Het heuveltje verliest zand, waardoor de grond tussen de wortels van de bomen wordt weggevaagd. De bomen blijven statig staan, al is het ietwat scheef. Alsof ze willen zeggen: al wordt de grond onder onze voeten weggevaagd, wij zullen onze levenstaak voldragen. Samen. Misschien lukt het niet meer om rechtop te blijven staan, wij accepteren onvoorwaardelijk waar we geen invloed op hebben en beschermen liefdevol wat beschermd wil worden.
Ondertussen vroeg ik me af wat voor dieren er leven die we nooit zien. Dieren die zich zo goed verstoppen tussen het gras dat we hard ons best moeten doen om ze te vinden. Misschien zien ze ons wel en vragen ze zich af waarom we hun niet zien. Misschien hebben we een andere manier van kijken nodig om ze te kunnen vinden. Hoeveel dierenoogjes zouden me hebben bekeken tijdens de wandeling? Een vraag die lijkt op de vraag of we hier op aarde bekeken worden vanuit de ongeziene wereld. Kijken onze beschermengelen naar ons? Onze gidsen? Onze overleden dierbaren? Het voelt alsof ze ons zien en zich afvragen waarom wij hun niet kunnen zien. Een andere manier van kijken lijkt nodig om ze te kunnen zien.
Waar komt inspiratie vandaan? Een verhaal dat ineens ontstaat, een idee dat uit het niets lijkt te komen, een gedachte dat je ineens intens gelukkig maakt, bedenken we dat zelf? Ik geloof graag dat de engeltjes ons die mooie dingen influisteren. Als we maar willen luisteren. Of misschien zijn het onze dierbaren die ons op die manier iets willen vertellen. Wat denk jij? Voel maar. Alleen jij weet het antwoord.