Sinds een jaar of drie verhuur ik een ruime kamer in mijn huis via Airbnb. In eerste instantie is het idee geboren vanuit het gevoel dat ik ruimte over heb. Niet dat ik nou in een villa woon, maar ik heb geen 4 slaapkamers nodig. En permanent een huurder in huis, dan zit er continu iemand op m’n lip, dat hoeft ook weer niet. En zo kan ik ervoor zorgen dat ik nooit gasten in huis heb op de dagen dat mijn klanten komen.

Ik kan er heerlijk m’n perfectionistische trekjes in kwijt

Wat me is opgevallen de laatste tijd is dat ik er stiekem veel plezier in heb om de kamer op orde te maken. Ik kan er heerlijk m’n perfectionistische trekjes in kwijt. Net dat laatste plooitje uit het beddengoed, op tijd de verwarming aan voor een warm onthaal en een luxe setje handdoeken per persoon. Precies zoals ik het zelf ook zou willen als ik ergens een kamer had gehuurd.

En net als dat ik van mijn klanten hou, hou ik ook van mijn gasten. De meest bijzondere mensen mag ik op deze manier ontmoeten. De meeste mensen komen respectvol en bescheiden binnen en zijn onder de indruk van de ruime, warme kamer. Dan ben ik weer blij. Ik vind het fijn als ze zich laten laven in de luxe die de kamer biedt. Maar wat ik de volgende dag vaak aantref, is een bijna onaangetaste kamer waar geen koffie is gezet en waar de handdoeken niet zijn aangeraakt.

Ik heb er toch voor betaald?

Sommige mensen nemen een eigen handdoek mee, anderen maken überhaupt geen gebruik van de badkamer of gebruiken alleen het kleine handdoekje. Voor mij handig dus je hoort me absoluut niet klagen. Ook geen oordeel van mijn kant, maar wel verbazing. Maar nou ben ik ook zo iemand die die kleine flesjes lekkere shampoo uit een luxe hotel graag mee naar huis sleept. Ik heb er toch voor betaald?

Ik blijk van een zeldzaam soort te zijn in dit geval. Durven ontvangen is niet vanzelfsprekend. Ook in mijn praktijk zie ik dat terug. Een paar weken geleden heb ik de Decemberactie aangeboden, waar 10 mensen iets konden winnen. Ik heb veel mooie dankbare berichten ontvangen. Maar van enkele mensen heb ik nooit een reactie teruggekregen nadat ik ze vroeg een formulier in te vullen (wat de enige voorwaarde was om mee te kunnen doen). En nee, invullen voor een ander is nooit de bedoeling, maar het zou me niets verbazen als daar iets onder zit van het zichzelf gunnen een cadeau te ontvangen.

Het verantwoordelijkheidsgevoel is zo groot

Ook biedt een enkele klant excuses aan als ik heb toegestaan dat we 5 minuten over de tijd zijn gegaan. Het verantwoordelijkheidsgevoel voor de ander is zo groot, dat ze ervoor kiezen voor mij een last te dragen die er niet is. Want wat als de ander boos wordt? Wat als ik teveel vraag? Ben ik dat wel waard? Dat zijn de onderliggende gedachten die dit voorzichtige gedrag veroorzaken. En laat ik duidelijk zijn: JA JE BENT HET WAARD!

Laten we stoppen met voor een ander denken. Als ik handdoeken ophang, zijn ze er om te worden gebruikt. Als ik in een actie iets aanbied wat jij kunt winnen, dan doe ik dat omdat ik het wil. Dus wie ben jij om voor mij te beslissen dat ik dat niet aan jou wil geven? De verschuiving die we mogen maken, is om vooral en uitsluitend voor onszelf te denken. Ieder volwassen mens heeft het in zich om keuzes voor zichzelf te maken. En zelfs als het in jouw ogen de verkeerde keuzes zijn, is het nog altijd aan die ander om die “fout” te maken.

Die vriendin leert een hele mooie les

Dit is de enige manier om jezelf en de ander te leren verantwoordelijkheid te nemen. Een klant stoorde zich eraan dat een vriendin haar steeds om 11 uur ‘s avonds belde omdat het haar goed uitkwam. Dan nam ze toch de telefoon op en baalde dan de volgende dag dat ze te laat naar bed was gegaan. Maar die vriendin leert een hele mooie les: ze doet wat zij wil (bellen om 11 uur ’s avonds), en legt de verantwoordelijkheid bij de ander om op te nemen of niet. Maar waarom kiest mijn klant er niet voor om het telefoontje links te laten liggen? Angst.

Angst voor afwijzing (wat als ze boos wordt dat ik niet opneem?). Angst om over grenzen van anderen te gaan (het komt door mij dat we langer zijn door gegaan). Angst om teveel te zijn (laat ik maar niet teveel was maken voor dat ene nachtje). Angst om niet te kunnen genieten van een cadeau (ik krijg het vast niet zomaar gratis).

De eerste stap is juist die angst voelen

Het is tijd dat we door die angst heen breken. Want hiervoor is het leven tekort, om jezelf zo tekort te doen. En het betekent niet dat we angst zouden moeten negeren of iets moeten forceren. De eerste stap is juist die angst voelen, beginnen te beseffen dat je vanuit angst handelt, terwijl je waarschijnlijk iets heel anders wil. Zodra je de angst kunt voelen en herkennen, kun je ook beter contact maken met wat je wil. En dan doe je dat, door de angst heen. Feel the fear and do it anyway!

Kun jij ontvangen zonder je schuldig te voelen of bang te zijn voor afwijzing? Wil je het hieronder met me delen?