Als kind had ik geen idee wat ik met m’n leven wilde doen. Ik had vriendinnen die verpleegster of stewardess wilden worden, maar daar zou ik nooit genoeg geduld voor hebben. Veel verder dan acrobaat kwam ik niet, want turnen was m’n lust en m’n leven en het leek me wel wat om dat de rest van m’n leven te blijven doen. Later wilde ik wel zakenvrouw worden, maar dan wel door iets voor mensen te betekenen. Verrassend genoeg zat ik er misschien toch niet zo ver vandaan gezien het werk dat ik nu doe. Hoe dan ook benauwde de gedachte me dat ik iets moest beslissen voor de rest van m’n leven, het voelde niet kloppend.

Daar kwam weer dat gevoel van ‘Is dit het nou?’

Uiteindelijk vond ik een studie die me leuk leek en gelukkig bleek het voor dat moment de juiste keuze. Ik heb echt een topjaren gehad in mijn studietijd. Maar toen ik op m’n 21e was afgestudeerd, kwam weer dat gevoel van ‘Is dit het nou?’ Al die jaren had ik hier naartoe gewerkt, eindelijk was het moment suprême aangekomen, maar het voelde lang niet zo glorieus als verwacht. Ik besloot al snel om op reis te gaan. Terwijl al mijn vrienden hun eerste huis en hun eerste auto kochten van het geld van hun eerste baan, kocht ik een vliegticket naar Australië en was ik een jaar weg van de druk om te beslissen over wat ik moest doen.

Het spreekt voor zich dat ik mijn beslissingen niet eeuwig uit kon stellen. Toen ik terug was, was er toch echt werk aan de winkel. Waar ging ik werken? Waar ging ik wonen? Ik had geen carrière plannen maar kreeg het wel voor elkaar om goed werk te vinden. Ik deed maar wat. Mensen vroegen dan bij een sollicitatie waar ik na vijf of na tien jaar wilde staan en ik wist er altijd een prachtig verhaal van te maken terwijl ik het de grootste onzin vond. Het enige wat ik wist was dat ik die baan nodig had, dan kon ik van daaruit wel weer verder kijken.

Er zou altijd meer, groter, beter zijn

Het leek wel of ik altijd onderweg was. Op school was ik onderweg naar een studie. Tijdens m’n studie was ik onderweg naar werk. En dan? Er zou altijd meer, groter, beter zijn. En begrijp me niet verkeerd, het is mooi om ergens naartoe te werken, zolang het niet ten koste gaat van het ‘zijn’ in wat er nú is. En aan dat laatste ontbreekt het nogal eens. We zijn vaak alleen maar bezig met dat doel in plaats van te zijn waar we zijn. En dat is precies waar het vaak misgaat bij rouw.

Al die stappen die je zet op weg ergens naartoe zijn ergens goed voor. Iedere stap op zich is net zo waardevol als een eventuele eindbestemming. Nu we volwassen zijn, zien we in hoe ongelofelijk belangrijk onze kinderjaren waren, terwijl we als kind alleen maar volwassen wilden worden. En een eindbestemming? Laten we het daar een andere keer over hebben. Begrijp je m’n punt? Je bent “er” nooit, je bent precies waar je hoort te zijn! Je hoeft nergens naartoe of doorheen te werken. Ben vooral waar je nu bent.

Voelen kun je nooit alvast voor de toekomst doen

Het punt is namelijk dat je bij rouw nooit van tevoren zal weten hoe jij je gaat ontwikkelen. Dat kun je alleen voelen. En voelen kun je nooit alvast voor de toekomst doen. Wat je wél weet, is waar je nu behoefte aan hebt. Of je zin hebt om met iemand af te spreken, wat je wil eten, of je ruimte hebt om te gaan werken of dat het belangrijk is om rust te nemen. Dat lijken kleine dingen maar heel veel van die kleine dingen brengen je uiteindelijk precies waar je hoort te zijn. Als je die kleine dingen overslaat, zal je niet verder komen. Hoe zorgvuldiger je in het nu met die kleine dingen aan de slag gaat, des te makkelijker de weg vooruit zal zijn.

Zo had ik mijn studietijd nooit willen missen en ook de jaren in het bedrijfsleven niet. Ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Maar ik had als kind met geen mogelijkheid kunnen bedenken dat mijn moeder op m’n 31e zou overlijden en ik uiteindelijk ervoor zou kiezen om rouwcoach te worden. Ieder moment in je leven is belangrijk, ook de momenten waarop je diepe pijn ervaart, je iemand ongelofelijk mist, waarop je leven een puinhoop is en je geen idee hebt hoe je verder wil. Je bent precies waar je hoort te zijn, je bent “er” nooit en tegelijk ben je er dus altijd. Ben gewoon waar je bent. Dan ben je voor je het weet zo weer ergens anders.

Vind jij het ook zo lastig om met de pijn en het gemis te “zijn”? Hoe ga jij ermee om? Wil je het hieronder met me delen?