Een enorm gevoel van mode heb ik nooit gehad. Maar toch heb ik er altijd leuk uit willen zien, kleding draagt enorm bij aan hoe ik me voel. Als meisje van 14 had ik een mintgroene broek met bretels, dat was het helemaal. Zo’n broek met veel te veel stof en een plooitje, ik voelde me helemaal hip. Ik kon mezelf er net genoeg mee onderscheiden tussen de klasgenootjes en hun gekleurde broeken.

Ik ging niet mee met wat er op dat moment “hoorde”

We vergelijken onszelf met anderen. Of het nou over kleding gaat of over iets anders. Ik heb nog tijden zo’n beeldbuis televisie in de woonkamer gehad, met plat scherm. Die is jarenlang luxe geweest en ineens moesten we toch echt met z’n allen aan de flatscreens. Je wil niet weten hoevaak ik in die periode ben uitgelachen omdat ik niet mee ging met wat er op dat moment “hoorde”.

Soms kan het me dus helemaal niets schelen wat anderen vinden van mijn keuzes. En hoewel ik zou willen zeggen dat dat nooit het geval is, kan het me dus soms zeker wel iets schelen. Is het niet zo dat de meesten van ons niet teveel uit de pas willen lopen? Niet teveel op willen vallen? Vooral niet af willen wijken? De negatieve (of misschien zelfs positieve) aandacht het liefst willen voorkomen?

Het houdt ons tegen om helemaal onszelf te zijn

Met dit als gegeven is het niet zo vreemd dat we het soms lastig vinden om onze identiteit te vinden in de massa waarin we ons bewegen. Meiden van 14 zien er ook anno 2020 grotendeels hetzelfde uit. En steeds meer merk ik dat ik het jammer vind. Het voldoen aan verwachtingen, erbij willen horen, het “goed” willen doen. Het houdt ons tegen om helemaal onszelf te zijn, om af en toe even gek te doen, om een jurk aan te trekken die niet in de mode is en om onze eigen waarheid met anderen te delen.

Veel van mijn klanten lopen precies hier tegenaan. Ze hebben een dierbare verloren en willen zo goed mogelijk met hun rouw omgaan. Het doet pijn, er is verdriet, gemis en ze voelen dingen die ze nooit eerder hebben gevoeld. Maar in plaats van dat te voelen en bij zichzelf na te gaan wat ze nodig hebben, gaan ze op zoek naar bevestiging van de buitenwereld. “Is dit wel normaal?” is een vraag die ik zeer geregeld te horen krijg.

Doe ik het wel goed?

Die vorm van onzekerheid begrijp ik heel goed als ik kijk naar hoe we gewend zijn geraakt om onszelf steeds te vergelijken met anderen. Hoe heeft een ander dat gedaan? Doe ik het dan wel goed? Moet ik me geen zorgen maken als ik zo vaak aan mijn dierbare denk? Is het normaal dat ik zo moe ben? Is het normaal dat ik steeds van alles vergeet?

Ik noem met opzet een aantal vragen die ik te horen krijg, zodat je ziet en voelt dat je niet de enige bent die zich dit afvraagt. Want ook jij zal jezelf zo’n vraag wel eens hebben gesteld. Onze behoefte om niet teveel af te willen wijken begint al bij de groeicurve waar we als kind al op beoordeeld worden. Maar die groeicurve is niet bedoeld is om ons allemaal hetzelfde te laten zijn, maar om te zien of er iets bijzonders aan de hand is. Maar bijzonder is toch helemaal geweldig!

Dus misschien doe jij het helemaal anders dan hoe mensen het verwachten. Voel jij je anders dan mensen van je zouden willen zien. Hoe geweldig is dat! De ene persoon voelt veel verdriet en de andere niet. De ene persoon sluit zich het liefste af van de buitenwereld en de ander stort zich er het liefste in (behalve nu even natuurlijk). De ene persoon moet tijdenlang niet denken aan een andere partner en de ander is na drie maanden aan het daten.

Het gaat om “Wat heb ik nodig?”

Zodra we stoppen met oordelen en onszelf en anderen zo normaal en zo bijzonder laten zijn als we allemaal zijn, maken we het voor onszelf een stuk makkelijker om te voelen wat we voelen en te doen waar we zelf zin in hebben. Als ik dat eerder had begrepen dan had ik op m’n 14^e misschien wel heel andere kleding gedragen. Het verandert ook de vraag die we stellen. Het gaat namelijk niet om “Is dit normaal?”, maar het gaat om “Wat heb ik nodig?”.

Natuurlijk roepen heftige gevoelens soms angst op en kan al het nieuwe wat je voelt en meemaakt onzekerheid geven. Maar of dat normaal is of niet, het is en blijft aan jou om aan te geven wat je nodig hebt. Dus zoek naar die hand om vast te houden, schreeuw het maar uit of laat die tranen maar stromen. Ga maar op onderzoek naar wat werkt voor jou: “Wat heb ik nodig?”

Lukt het jou om gewoon jezelf te zijn of vraag jij jezelf ook wel eens af of iets normaal is? Wil je het hieronder met me delen?