Wanneer we als kind worden gevraagd wat we willen worden, relateren we ons antwoord vaak aan wat we op dat moment leuk vinden. En terecht. Want welk kind weet al dat ze rouwcoach wil worden? Nee mijn grote passie als kind was turnen. Drie keer in de week was ik op pad om te trainen, en in het weekend soms een wedstrijd. Het was m’n lust en m’n leven. En wat wilde ik worden? Acrobaat. Totdat duidelijk werd dat mijn lijf er niet echt voor was gemaakt om me in allerlei bochten te wringen.

Net als veel van mijn klanten hou ik graag controle

Al sinds ik 14 jaar ben, werkt mijn rug niet altijd mee met wat ik wil. Ik pas me aan waar mogelijk, en de rest doet de chiropractor voor me. Mijn chiropractor helpt me de pijn in mijn spieren te verminderen, door met een fysieke stimulans de communicatie tussen het zenuwstelsel en de gewrichten van de wervelkolom te verbeteren. Oftewel: ze kraakt. Natuurlijk doet ze veel meer dan dat, maar als ik daarover ga uitweiden, kom ik nooit bij de clou van deze blog.

Iedere keer voordat ze ergens een flinke duw of zet aan geeft, adem ik diep in en op de uitademing, wanneer ik zoveel mogelijk ontspannen ben, doet ze haar ding. Vaak vind ik het prettig, maar soms wel spannend. Vooral bij m’n nek vind ik het niet fantastisch, terwijl het daar hard nodig is. Dan houdt ze m’n hoofd in haar handen en dan mag ik ontspannen, wat niet altijd even makkelijk is. Net als veel van mijn eigen klanten hou ik graag controle en om m’n fragiele nek over te leveren aan een ander, blijkt nogal wat te zijn. Één keer lukte het echt niet en ik had m’n spieren te gespannen voor haar om de beweging goed te kunnen maken. Door mijn krampachtige houding, schoten mijn spieren ook in een kramp en ze was de rest van de tijd bezig om het te herstellen.

Als ik me er zo min mogelijk mee bemoei, krijgen we het beste resultaat

Waarschijnlijk vertel ik dit verhaal fysiek-technisch niet 100% correct, maar zo voelde het voor mij. Wanneer ik er ontspannen bij lig en zij de kraakbeweging kan maken zonder tussenkomst van mijn eigenwijze controle-actie, komen mijn wervels weer in de juiste stand te staan. Als ik me er zo min mogelijk mee bemoei, krijgen we het beste resultaat.

Tot nu toe heb ik niet iets verrassends of nieuws verteld waarschijnlijk. Het werkt exact hetzelfde als bij omgaan met rouw en met emoties. Ook dat kunnen we niet afdwingen of reguleren, hoe graag we het ook willen. Alleen, als je niet weet op welk punt je iets aan het afdwingen bent, kun je er ook niet veel aan doen. Ik ben er nu van bewust en ik let extra op dat ik mijn spieren ontspan wanneer ik op die stoel lig, maar als je met je emoties niet weet hoe je erin kunt ontspannen, wordt het lastiger.

Voorkom die dubbele frustratie

Één van mijn klanten wil het heel graag goed doen allemaal en heeft, net als ik, graag controle. Ze doet enorm haar best om bij haar diepste gevoelens te komen, wat niet lukt omdat ze het zo graag wil. Vervolgens is ze teleurgesteld in zichzelf als het haar niet lukt. Dubbele frustratie dus. En hierin is ze zeker niet uniek, vergelijkbare gedachtengangen hebben we allemaal. Er is nog zoveel oordeel over hoe het zou moeten zijn. Wat als we dit nou eens helemaal loslaten?

Wat als je ieder idee van hoe je verdriet eruit zou moeten zien loslaat? Wat als je de verwachting van hoe vaak en hoelang je je verdrietig voelt loslaat? Misschien ontdek je dan dat er angst is om het toe te laten, misschien ontdek je dan dat het best wel meevalt. Wat er ook gebeurt, het is de enige manier om dichterbij jezelf te komen en te ontdekken wat je werkelijk voelt.

Loslaten is de enige manier om ruimte te maken voor iets nieuws

Heel veel dingen in het leven kunnen we afdwingen, kunnen we regelen of fixen. Wil je afvallen, dan eet je minder en beweeg je meer. Wil je een andere baan, dan ga je solliciteren. Wil je iets nieuws leren, dan ga je een opleiding doen. Maar bij alles is er een grens, ergens houdt het op, net als dat ik nooit acrobaat zou zijn geworden, het zat er gewoon niet in. En dan is het aan ons om dat te accepteren en het los te laten, het is de enige manier om ruimte te maken voor iets nieuws. Weet wanneer afdwingen niet werkt en wanneer wel.

Bij emoties werkt afdwingen niet. Emoties moeten kunnen stromen en dat gaat alleen als ze de ruimte krijgen om te gaan waar ze willen gaan. Laat al je ideeën over hoe het zou moeten zijn los en geef je over aan wat er gebeurt. En de uitkomst, daar heb je geen controle over, maar je mag erop vertrouwen dat je hiermee dichterbij de nieuwe versie van jezelf komt.

Herken jij iets in dit verhaal? Is controle ook voor jou een “dingetje” en heb je er nog een appeltje mee te schillen? Wil je het hieronder met me delen?