Gisterenmiddag liep ik weer in het zonnetje door het natuurgebied vlakbij de stad. Ik heb mezelf beloofd dagelijks een rondje te lopen, wandelend of hardlopend. Deze keer was het hardlopend. Hoewel, vergeleken met de snelheid van zo’n jonge hinde van begin twintig ging ik niet zo hard, maar dat terzijde.

Langzaam maar zeker wordt de 1,5 meter afstandsregel gewoonte en springen we niet meer spastisch de bosjes in bij een tegenligger, maar gaan we gewoon aan de kant en groeten we elkaar vriendelijk. Langzaam maar zeker vinden we onze tijdstippen om naar buiten te gaan of om boodschappen te doen zodat we niet met z’n allen tegelijk op dezelfde plek zijn.

Ik heb het bijna drukker dan normaal

En het wordt al bijna zo gewoon dat ik soms vergeet dat de wereld is veranderd. Het werken met m’n klanten via videobellen, in de ochtend online meditaties volgen en in de avond een online yoga les of ecstatic dance. Ik heb het bijna drukker dan normaal! Vandaag na m’n rondje kwam ik dan ook thuis met een grote golf van dankbaarheid. Ineens had ik een lach op m’n gezicht die er niet vanaf ging.

Want wat een waanzin eigenlijk dat we in crisis zijn en dat we nog zoveel voor handen hebben. En uiteraard besef ik dat niet iedereen dat zo voelt. Ook in mijn omgeving zijn mensen ziek met corona, zijn er mensen overleden, worstelen mensen financieel en zijn er zorgen voor de toekomst. Des te belangrijker zijn deze momenten van dankbaarheid.

We gaan het grote onbekende in en controle is er niet

Want in deze crisis heb ik een heel huis voor mezelf (want ja, ook geen Airbnb gasten in deze tijd), genoeg eten in huis voor een week, de zon schijnt, het voorjaar is begonnen (yes!), ik kan naar buiten wanneer ik wil en ik kan ieder moment contact maken met vrienden of familie. En geloof me, er is genoeg wat ik niet heb. Als single in een tijd van 1,5 meter afstand zijn er ook aspecten die wat te wensen overlaten. Maar dat voelt zo als ondergeschikt aan de noodzaak om vooral de mogelijkheden te zien.

En tegelijk voel ik dat ik het één en ander mag loslaten en mag stilstaan bij wat er was. De omstandigheden zorgen er voor dat het rennen, het streven, het willen afdwingen, zorgen over geld, bang zijn voor tekort en controle willen houden, allemaal geen nut hebben. We gaan het grote onbekende in en controle is er niet. Rennen heeft geen zin, iets afdwingen ook niet, er rest ons slechts om het allemaal los te laten.

We worden gedwongen om een stapje terug te doen

We mogen vertragen, ik zie het overal om me heen. We kunnen bijna niet anders. De één kan niet werken en zit thuis, de ander heeft minder werk omdat minder mensen iets kopen, de volgende gaat door z’n rug waardoor alle beweging wordt gestopt en zo kan ik nog wel doorgaan. Ook hier weer de disclaimer dat ik natuurlijk begrijp dat er ook veel mensen hard aan het werk zijn om ons te voorzien in onze levens- en zorgbehoeften. Maar dat we als geheel worden gedwongen om een stapje terug te doen en de natuur in te gaan, is duidelijk. De natuur buiten of je eigen natuur kan daarbij allebei. Terug naar wie we werkelijk zijn en loslaten wat we hebben gecreëerd in ons leven, alsof er op een resetknop is gedrukt.

De beide kanten die ik nu ervaar, de dankbaarheid en het aanpassen aan de ene kant en het stilstaan en loslaten aan de andere kant, is iets wat ik herken van wanneer we rouwen om een dierbare. Ook dan hebben we de taak om ons én te richten op wat we wel hebben en hoe we verder willen én op het voelen van wat we achter ons laten.

Haar neiging was om het aanpassen een beetje te vergeten

Zo had een klant deze week de realisatie dat ze nu in deze crisis precies zo reageert als in de periode vlak nadat haar man was overleden. Haar neiging was om stil te blijven staan en het aanpassen aan haar nieuwe leven een beetje te vergeten. In de tijd die ik al met haar heb gehad, heeft ze daar een mooie balans in gevonden. Maar nu zag ze in haar eigen gedrag vrij snel dat ze hetzelfde begon te doen. Haar aandacht was veel bij wat er allemaal mis kon gaan, ze rende nog steeds als een kip zonder kop om het iedereen naar de zin te maken en ze hield de statistieken nauwlettend in de gaten alsof de cijfers dan zouden gaan dalen.

Ze kon vrij snel de switch maken en verlegde haar aandacht naar alles en iedereen die er wél is. Natuurlijk mist ze haar man nu ook, maar dat weerhoudt haar er niet van om te genieten van de zon op haar gezicht en van het uitgebreid koken nu ze er de tijd voor heeft.

Die switch kunnen we allemaal maken, als we maar willen. Dat betekent niet dat we niet meer bang of verdrietig mogen zijn, ook dat is soms nodig. Maar het betekent dat we zelf kunnen kiezen waar we aan denken en wat we aandacht geven. En dan kies ik er liever voor om m’n aandacht te richten op die rijkdom die overal te vinden is. En jij? Wil je het hieronder met me delen?