Jij bent degene die je brandt

Afbeelding van canariasvision via Pixabay
Mensen zeggen soms de meest vreselijke dingen als er iemand is overleden. Je houdt het niet voor mogelijk wat mensen mij vertellen over hoe hun omgeving reageerde op het overlijden van hun dierbare. “Gelukkig ben je nog jong, je vindt wel weer iemand” of “Gelukkig heb je nog een kind”. Ook in het doen en laten (vooral laten), gaat er nogal eens iets mis, met grote teleurstelling en pijn voor de nabestaande als gevolg. Een dierbare vriendin die niets meer van zich laat horen, een goede collega die je ontwijkt of een buurvrouw die alleen maar over zichzelf praat.
Dat er normen en waarden met voeten getreden worden, is niet de vraag en ook niet het onderwerp van deze blog. Het is een gegeven dat zeer schrijnend is en zelfs begrijpelijk. Namelijk, om dezelfde reden dat wij het zo lastig vinden om met onze eigen rouw om te gaan, zo vinden anderen dat ook lastig. Ik praat het niet goed, verre van, maar kijk liever naar de dingen waar ik wél invloed op heb. En dat gaat over de eigen reactie.
De woede voelt als iets wat makkelijker te hanteren is dan de rouw
Wat ik namelijk (te)veel zie gebeuren, is dat mensen in hun boosheid blijven hangen. De rauwe rouw snijdt al diep in hun ziel en de grote teleurstelling in mensen om zich heen wordt dan bijna als excuus gebruikt om niet met die rauwe rouwpijn bezig te zijn. De woede voelt als iets wat makkelijker te hanteren is dan de rouw, het voelt alsof je iets nuttigs doet. Het rechtvaardigheidsgevoel dat überhaupt al enorm is aangesproken door het overlijden van de dierbare staat nu in vuur en vlam. Alsof het allemaal niet oneerlijk genoeg was!
Ik ben zelf het levende voorbeeld van dit gegeven. Na het overlijden van mijn moeder was ik een jaar lang boos. Ik was me er niet zozeer van bewust en toen ik erop werd gewezen, zag ik er in eerste instantie niet zo’n probleem in. Het was toch heel logisch dat ik boos was? Mijn moeder was pas 58 jaar en wilde nog helemaal niet dood, dan mocht ik toch wel boos zijn? Omdat ik niemand had om boos op te zijn, had ik besloten om m’n woede aan God te richten. Ik wist dat ik er niets mee zou bereiken, maar toch gaf het me iets te doen en voelde het alsof ik hierdoor iets voor mijn moeder deed.
Ik wílde hem wel vergeven, maar ik was zo boos!
Maar goed, na een jaar moest er wel iets veranderen want de woede begon me op te eten. Dus besloot ik om open te staan voor andere (betere) wijsheden (ik was niet eigenwijs hoor). Ik leerde dat het blijven hangen in boosheid helemaal niemand ten goede zou komen, ook mijn moeder niet. Boosheid is een normale reactie op rouw, maar erin blijven hangen is niet gezond. Voor boosheid naar anderen toe geldt exact hetzelfde. Ik weet dat het laten gaan van boosheid niet vanzelf gaat. Dat werd me duidelijk na een relatiebreuk een aantal jaren geleden. Het laten gaan van de boosheid vond ik de moeilijkste opgave. Ik wílde hem wel vergeven, want ik wist dat ik dat voor mezelf zou doen. Maar ik was zo boos!
Volgens mij was het Boeddha die zei: “Boos worden is als het vastpakken van een stuk hete kool met de intentie om het naar de ander te gooien. Jij bent degene die je brandt.” En een andere: “Vasthouden aan woede is als het drinken van vergif en verwachten dat de ander doodgaat.” Hoe begrijpelijk je boosheid ook kan zijn, uiteindelijk heb je alleen jezelf ermee (en soms ook je directe omgeving). Boosheid heeft een negatieve invloed op je stemming, op je lichaam en op je vertrouwen in anderen. Daarnaast gaan mensen je uit de weg en je gaat je steeds eenzamer voelen.
Wat zit er achter je boosheid?
Accepteer allereerst dat je voelt wat je voelt, verstop het niet en praat erover. En dan heb ik het niet over de boosheid! Er zit namelijk veel meer achter dan dat. Wat zit er achter je woede? Je voelt je wellicht gekwetst, verraden of vergeten. Dat gevoel is er en mag er zijn, hoe moeilijk ook. Hoeveel onrecht je ook is aangedaan, hoeveel je ook tekort bent gekomen, nu beïnvloedt je boosheid je leven. Verlies je niet in uitspraken als ‘dit is niet eerlijk’ of ‘waar heb ik dit aan verdiend’. Stop met het aanwakkeren van de woede door steeds te denken aan wat er is gebeurd, maar sta jezelf toe om je gekwetst, verraden of vergeten te voelen.
Tenslotte is vergeving essentieel om je slachtofferschap los te laten en de touwtjes weer in handen te nemen. Hoe logisch en rechtvaardig je je boosheid ook vindt, het is altijd mogelijk om te vergeven. Je hoeft niet te doen alsof er niets aan de hand is geweest. Vergeven houdt in dat je er bewust voor kiest om het verleden achter je te laten. Dat doe je niet in een dag of een week, maar stukje bij beetje. Voor jezelf en voor niemand anders. Zo maak je weer ruimte voor jezelf, voor je rouw, voor de dingen die nu écht belangrijk zijn.
Wat is jouw ervaring met boosheid? Hoe heb jij de ander vergeven? Wil je het hieronder met me delen?
Heb ik je interesse gewekt?
Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.
Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.