Eerder deze week liet ik het toe om meegesleurd te worden in het drama der coronamaatregelen. Ik had het er even he-le-maal mee gehad. Het was buiten ook nog eens nat en grijs en ik had de nacht ervoor (echt waar) gedroomd over een verre reis en drukke vliegvelden. Om wakker te worden in de huidige realiteit. In de loop van de dag kreeg het de overhand zonder dat ik het in de gaten had. Pas na etenstijd merkte ik dat de dag in een blur en met weinig pit aan me voorbij was gegaan. Ik was nog niet eens buiten geweest.

Ik schopte mezelf naar buiten

De volgende uitdaging diende zich aan want het besef dat ik nog maar twintig minuten had om een rondje te lopen, riep wederom weerstand op. Daarbij regende het nog steeds, en niet een klein beetje. Word je al moe van deze klaagzang? Ik werd in ieder geval heel moe van mezelf. Ik besefte hoe ik m’n energie naar beneden haalde en stopte met wikken en wegen. Dat was het moment waarop ik uit m’n eigen klaagzang wist te stappen. Ik schopte mezelf naar buiten, met paraplu, voor een rondje dat precies tot negen uur zou duren als ik vaart maakte.

Ik voelde me alsof ik een grote overwinning boekte. Ik voelde me een heldin, alsof ik mezelf had gered van de ondergang. Trots stapte ik door de regen, stiekem ook wel gemotiveerd door het alternatief van een flinke boete, maar ik deed het wel! Onderweg kwam ik fietsers en wandelaars tegen die allemaal flinke haast maakten. Begripvol gunden we elkaar een blik met een bemoedigend knikje waarmee we zonder woorden zeiden: “Kom op medestrijder, je kunt het!” Precies op klokslag negen uur (dat is hier twee minuten vóór negen) stond ik weer voor de deur. Ik was weer opgeladen en helemaal in m’n sas.

De “jus” lijkt van het leven af te zijn

De negatieve gedachtenspiraal ligt meer dan ooit op de loer. Ik merk het, iedereen merkt het. Als je rouwt om je dierbare dan merk je het al helemaal. De “jus” lijkt van het leven af te zijn en op de grijze grauwe dagen is het hard zoeken om een beetje smaak aan het leven toe te voegen. Het is dan maar al te makkelijk om je gedachten toe staan een loopje met je te nemen. Omdat niets vanzelfsprekend is, denken we meer over dingen na en zo zijn we ook een hoop dingen aan het kapotdenken. Zal ik wel of niet op die uitnodiging ingaan? Zal ik vandaag of morgen gaan sporten?

We kunnen wel stellen dat we teveel tijd hebben om over dingen na te denken, waar we het eerder gewoon deden. En dat laatste is precies wat we mogen adopteren van onze oude gewoontes: gewoon doen. Zodra je even twijfelt, zodra je moe wordt van je eigen gedraal, zodra je net als ik je eigen klaagzang beu bent, is “doen” altijd het beste antwoord. Je kunt nog heel lang prakkiseren of je dan niet over je grens gaat of dat het wel leuk gaat zijn, maar dat antwoord krijg je pas echt zodra je het gaat doen.

Energie krijg je door in beweging te komen

Veel van mijn klanten zijn volop bezig te ontdekken wie ze zijn in een wereld zonder hun dierbare. Hun toekomstbeeld is weg en ze zijn bezig hun nieuwe plek in de wereld te vinden. Het vinden van die plek begint bij het voelen waar je voorkeuren naar uit gaan, herkennen wanneer je iets eng vindt en wanneer je je kop in het zand wil steken. In dat ontdekkingsproces lopen zij vaak ook tegen het punt aan dat ze alles overdenken. De beste remedie is altijd: Actie! Het is de enige manier om energie te krijgen, de rest kost alleen maar energie. Energie krijg je door in beweging te komen, wat vervolgens meer in beweging brengt. Net als de wieken van de molen die in beweging komen door de wind en op hun beurt de maalstenen aandrijven. Beweging brengt beweging. Energie brengt energie.

Soms geef ik een klant een nieuwe stelregel mee om het makkelijk te maken: “Just say yes.” Het is dé manier om in beweging te komen; fysieke beweging maar ook in beweging in ontwikkeling. Door nieuwe dingen aan te gaan of nieuwe mensen te ontmoeten. Soms moet je jezelf een beetje uitdagen om vooruit te komen. Als je het even niet weet, doe het dan. Ik hoor je bijna vragen of dat geen risico’s geeft. Ja absoluut, zo liep ik een reëel risico om óf doorweekt óf te laat thuis te komen. Maar zelfs als ik een boete had gekregen dan was die wandeling het waard geweest. Want alles wat we doen, doen we om ons goed te voelen. En die wandeling voelde verdomd goed!

Merk jij ook dat je minder makkelijk in beweging komt? Wat helpt jou om in actie te komen? Wil je het hieronder met de delen?