Laat een reactie achter:
6 reacties
Ik troost mezelf met positieve geluksmomenten op de dag. Ik leef nog en geniet van de kleine
dingen om mij heen. Maak me
nergens meer druk om in mijn leven. Mijn man verliezen op 52
jarige leeftijd uit het niets na een
hartstilstand, is het ergste wat ik ooit heb meemaakt. Het verlies van mijn ouders was minder intens dan het verlies van mijn man. Ik troost mij met elke dag dat ik weer wakker wordt en mag leven. Ik ben trots op mezelf dat ik dit allemaal aankan. Blijf liever alleen, zonder partner om dit nooit meer te hoeven meemaken dat hij van de ene op de andere dag dood neer valt…ik pluk de dag en vind alles leuk wat ik doe. Dat is mijn troost. Liefs Hubertine.
Hoi Minjon
Je vraag hoe ik troost vind wil ik graag beantwoorden.
Allereerst wil ik je doorgeven dat ik mijn uitwonende dochter, 30 jaar, dood heb aangetroffen in haar appartement,in haar bed op woensdag 27 januari.
Zij heeft de keuze gemaakt om uit het leven te stappen d.m.v. inname medicatie.
Mijn dochter had en heeft een ontzettend groot netwerk. De meeste mensen ken ik niet.
Doordat ik in verband met coronamaatregelen genoodzaakt was om maar 50 gasten uit te nodigen voor de uitvaart, kwam ik op het idee om een maand na de uitvaart mensen te benaderen via Whatsapp en de vraag te stellen om anekdotes en gebeurtenissen die zij hadden beleeft met mijn dochter, op te schrijven, liefst handgeschreven en mij dit toe te sturen.
Ik heb heel veel reacties ontvangen, iedere brief was anders en iedere brief vond ik héél bijzonder!!!
Ik heb ze allemaal gebundeld en het is een mooi boekwerkje geworden wat ik beschouw als een kadootje voor het leven.
Mensen die ik nooit ontmoet heb, haar kennissen vrienden kortom haar wereldje, hebben mij thuis bezocht.
Samen gedeeld…samen gelachen…samen gehuild.
Heel waardevol, niet alleen voor mij!
Het troost me en geeft me kracht!
Ik ben altijd trots geweest op mijn dochter, ik ben door de uitspraken van haar medemensen haar nog meer gaan bewonderen en gezien wat een mooi mens het was!
Ik ben ook steeds meer haar dood gaan begrijpen.
Ook heb ik me aangesloten op Facebook bij een groep.
Ik lees ieders verhaal, verdriet en ik voel herkenning.
Dat geeft ook troost!
Ik merk ook dat er mensen zijn die vinden dat het nu na bijna een half jaar maar over moet zijn!
Teleurstelling….doet pijn!
Ik heb me daar heel druk om gemaakt maar ik heb geleerd om die mensen los te laten.
Dat vind ik moeilijk maar ik ben al een heel eind!
Zo probeer ik om te gaan met het rouwen en het zoeken naar troost.
Ik ben soms ook best een beetje trots op mezelf, ik vind het moeilijk en ik heb het heel zwaar maar ik vind ook dat ik het goed doe voor mezelf!!!
Groetjes en veel liefs
José
Ps.
Ik lees jouw verhalen en heb een paar keer rouwcafe bijgewoond.
Troost!!! ♥️
Ik heb, en dat was best verrassend, troost en verwerking gevinden in de teksten en muziek van een band. Ik hoorde een nummer dat me onmiddellijk aangreep, heb de cd gekocht en ben me gaan verdiepen in de teksten. Uiteindelijk zijn de teksten en muziek mijn reddingsboei geworden, waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik deel dit niet makkelijk met anderen omdat mensen het niet begrijpen.
Reply