Let it go

Afbeelding van Fifaliana Joy via Pixabay
In de week waarin mijn vakantie begint, kan ik mijn blog bijna over niets anders beginnen dan over vakantie. Op het moment van deze mail zit ik al ergens op internationale wateren. Mijn vakantie valt laat deze keer en na een jaar niet op reis te zijn geweest, kijk ik er enorm naar uit om m’n vleugels weer eens uit te slaan. Ik zal voornamelijk op pad zijn met mijn mini-campertje, eindelijk eens wat langer op pad dan alleen een weekendje. En wat ook leuk is, is dat ik deze keer niet alles tot in de puntjes heb gepland maar de exacte invulling meer openlaat. Dat is niet voor niets.
Afgelopen jaar had ik mijn reis namelijk wél dichtgetimmerd in de planning. Drie hele weken had ik helemaal uitgedacht en alle campings geboekt. De eerste week met een vriendin en daarna zou ik doorreizen naar een andere camping. Ik had die camping heel zorgvuldig uitgekozen en keek er erg naar uit. Toen ik er dan eindelijk was, viel het stiekem best wel tegen, al wilde ik daar op dat moment nog niets van weten. Maar ik hield vol, want dit moest het toch zijn. Van een vriendin thuis had ik een grote tent geleend, die na twee keer verplaatsen eigenlijk nog niet lekker stond. Ik koos er toch maar voor ermee akkoord te gaan. Dat ging twee hele nachten goed.
Mijn geweldige idee was in het water gevallen
Ik zal je de details besparen, maar laat ik mijn gemoedstoestand samenvatten in “not amused”. De geleende tent bleek niet bepaald waterdicht te zijn en er is die nacht een ongelofelijke hoeveelheid water gevallen. Het was (bijna letterlijk) de druppel die de emmer deed overlopen; ik moest daar weg. Mijn geweldige idee van een week op deze plek was in het water gevallen, wat ik niet zo makkelijk vond om toe te geven. Toch kon ik niet anders dan meebewegen met deze ontwikkeling en ik zocht naar een plan B. Mijn idee van hoe deze vakantie zou moeten lopen was eigenlijk al twee dagen eerder verloren gegaan en nu kon ik er niet meer onder uit. Ik liet het los. Het was heel bijzonder hoe ik vervolgens ongepland bij een Oostenrijkse vriendin terechtkwam, echt een warm bad. Ik kon m’n spullen drogen en heb geweldige dagen bij haar beleefd.
De moraal van dit verhaal is dat ik de teugels wat meer mocht laten vieren en niet alles precies hoefde te weten. Juist dan kunnen er mooie ontmoetingen ontstaan of dingen gebeuren die veel beter zijn dan wat ik ooit had kunnen plannen. Dat is de les die ik dit jaar meeneem en eerlijk is eerlijk, dat is best spannend maar het voelt ook echt goed.
Ik zag haar spieren op spanning staan
De teugels laten vieren, ook bij rouw is dat nodig. Ik ben niet de enige die soms “wat teveel” controle dreigt te willen houden. Laatst tijdens een ademsessie had een klant van tevoren een bepaald beeld van hoe de sessie zou verlopen en had haar zinnen erop gezet dat haar verdriet eindelijk los zou komen. Voor we begonnen vroeg ik haar nog om open en zonder verwachtingen erin te stappen. Het kwam niet binnen. Ze werkte ongelofelijk hard en ik zag haar spieren op spanning staan. Op een gegeven moment uitte ze haar teleurstelling dat de emotie nog geen ruimte had gevonden, waarop ik uitgebreid de tijd nam om haar te laten ontspannen. Haar gedachtes over wat er zou moeten gebeuren mocht ze helemaal loslaten. Alleen op die manier zou dat gebeuren wat zou moeten gebeuren, wat het ook zou zijn.
Nog geen twee minuten nadat ze de ontspanning had gevonden, vond haar verdriet de ruimte om een weg naar buiten te vinden. Pas op het moment dat ze het had losgelaten, gebeurde het. Alsof haar krampachtigheid de vrije stroom van haar tranen had tegengehouden. En dat is wat ik je deze week mee wil geven: rouw loopt namelijk niet zoals je wil of zou verwachten. Rouw komt zoals het komt en hoewel je op heel veel dingen absoluut invloed hebt, kun je de rouw niet afdwingen.
Het blijft belangrijk om open te blijven staan voor veranderingen
Verwachtingen zijn funest, eigenlijk altijd, en nu je rouwt al zeker. Natuurlijk is er een zekere mate van waarschijnlijkheid in hoe je rouw zich zal gaan ontwikkelen. Toch blijft het belangrijk om open te blijven staan voor veranderingen. Je behoeftes kunnen veranderen en ook je voorkeuren, verlangens en gevoelens. Ooit sprak ik iemand die had besloten zes maanden te rouwen en er dan mee te stoppen. Wat een waanzin om te denken dat je dat kunt plannen.
Als je iets heel graag wil, laat het dan naar je toekomen. Dus stel niet de vraag “Hoe kom ik zo snel mogelijk van mijn verdriet af?” Maar vraag “Hoe ga ik zo goed mogelijk om met mijn verdriet?” Door iets heel hard na te streven, komt er een bepaalde kramp in je handelen en zal het niet gebeuren. Op het moment dat je het loslaat, kan het naar je toekomen. Dus laat de rouw naar je toekomen zoals het komt, zodat het leven jou kan leven.
Heb jij ook momenten gehad waarop je té graag iets wilde waardoor het juist niet lukte? Wil je het hieronder met me delen?
Heb ik je interesse gewekt?
Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.
Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.