Wilde ik deze week al een blog schrijven over de verschillen tussen hoe mannen en vrouwen (en jongens en meisjes) benaderd worden, wil het toeval dat er in het nieuws deze week werd gesproken over huilen. Uit onderzoek blijkt namelijk dat mannen minder vaak huilen dan vrouwen. Of we daar een onderzoek voor nodig hadden weet ik niet, toch is de uitkomst opmerkelijk. Het idee dat mannen minder zouden hoeven huilen dan vrouwen is bizar als je er even bij stilstaat. Het impliceert dat mannen minder geraakt zouden worden dan vrouwen. Of, in het geval van rouw, dat mannen minder zouden rouwen dan vrouwen. Dat slaat natuurlijk nergens op. Rouw is rouw.

Wakker niet iets aan dat helemaal niet aangewakkerd hoeft te worden

In het nieuwsprogramma hadden ze het over het aanwakkeren van huilen, door schouders te laten hangen en je ogen in je oogkassen te laten zakken. Geweldig dat dit werd besproken! Ik ben helemaal voor het gebruiken van je lichaam om te helpen emoties te openen. Voorwaarde is wel dat die emoties al aan de deur kloppen, voordat je iets gaat aanwakkeren dat helemaal niet aangewakkerd hoeft te worden.

Wat naast het gebruiken van je lichaam ook nodig is, is om te kijken naar het gedachtengoed dat onder dat gebrek aan huilen ligt. Wat heb je meekregen als kind over huilen? Wat heb je als waarheid aangenomen over wat goed voor je is? Is er een angst dat je zal worden afgewezen als je je tranen laat zien? Blijkbaar ging het ergens in de Victoriaanse tijd mis (ik heb veel geleerd deze week) en besloten mannen hun tranen in te gaan houden. Het laat zien dat juist omgeving en cultuur grotendeels bepalend zijn voor dit gegeven.

Het mag op een tegeltje aan de wand

Om niet te bevestigen wat veel mannen tijdens hun opvoeding direct of indirect hebben meekregen over emoties, zal ik het hier niet herhalen. We kennen de woorden wel, er zijn meerdere liedjes over geschreven. Zelfs nu emoties steeds meer aanvaard worden, zit de boodschap vaak diepgeworteld waardoor de broodnodige tranen niet kunnen vloeien. Dit gebeurt overigens niet alleen bij mannen, ook veel vrouwen hebben moeite met het gegeven dat ‘sterk zijn’ en verdriet voelen prima samengaan. Dat er in verdriet een enorme kracht zit, dat kwetsbaarheid tonen júist ‘sterk zijn’ is, is voor iedereen belangrijk. Het mag op een tegeltje aan de wand om ons er steeds aan te blijven herinneren.

Toch zal er zelfs met dat tegeltje niet veel veranderen zolang die diepgewortelde boodschap uit de vorige eeuw de boventoon voert. Gelukkig hoef je niet bij de pakken neer te gaan zitten en het daarbij te laten, je kunt er zelf zeker iets aan doen. Zonder meteen je omgeving of een hele cultuur te moeten veranderen, is er een manier om je tranen te laten stromen. Er zit een stap tussenin die nodig is, zonder dat je je direct enorm kwetsbaar opstelt op een moment waarop je daar nog niet klaar voor bent. Ook dit is uiteraard niet alleen op mannen maar net zo goed op vrouwen van toepassing. De stap die ertussen zit, gaat over één ding: aandacht. Om een verandering in jezelf in te zetten, is het eerst nodig om je ervan bewust te worden dát een emotie zich aandient, voelen dát de tranen aan de deur kloppen. Je hoeft er niet persé iets mee te doen, je hoeft ze alleen te zien en erkennen dat ze er zijn.

Als het ertoe doet, geef je het even aandacht en kom je er later op terug

Je laat zien aan je tranen dat je ze serieus neemt, ook als je ze op dat moment niet lang aandacht kunt geven. En ook als ze nog heeeel ver weg zijn. Vergelijk het maar met een appje of telefoontje dat je krijgt op een moment waarop het niet uitkomt. Als het iemand is die heel belangrijk voor je is, stuur je meteen een kort berichtje dat je er later op terugkomt. Of je neemt de telefoon op om kort te vragen of het kan wachten en dat je later terugbelt. Dat doe je niet bij iedereen. Bij een anoniem nummer laat je het telefoontje gaan en op een minder persoonlijk appje ga je op dat moment niet in. Alleen als het ertoe doet, geef je het even aandacht en kom je er later op terug. Dat kun je ook met die tranen doen.

In de praktijk gebeurt helaas vaak het tegenovergestelde en worden tranen weggeduwd zodra ze toenadering zoeken. Eigenlijk zeg je daarmee, net als bij dat appje, dat je ze niet belangrijk vindt. Tranen zijn juist wel belangrijk en je mag ze minstens even laten weten dat je ze hebt gezien en dat je ze later de aandacht zal geven waar ze om vragen. Uiteraard doe je dat ook, dat is belangrijk. Dat doe je ook met die persoon die had gebeld die belangrijk voor je is, die bel je ook echt terug. Aandacht, that’s it. Er hoeft niets te gebeuren, het mag wel. Geef ze gewoon aandacht en sta open voor wat er dan gebeurt.

Iedere verandering begint dus echt eerst bij jezelf. Als wij hier nou mee beginnen, zullen uiteindelijk ook onze omgeving en de cultuur veranderen. Doe je mee?