Sinds een jaar of 10 doe ik aan hardlopen. Nou ja, “hard”lopen. Ook sinds een jaar of 10 heb ik er een haat-liefde verhouding mee. Hoewel ik een paar mooie evenementen heb uitgelopen, ben ik zeker geen atleet. Als ik goed train, kom ik een aardig eindje mee op een fatsoenlijke manier. Maar waar het mij vooral om gaat, is dat ik fit ben. En dat is wat hardlopen voor me doet, ik vind het heerlijk om buiten te zijn én te sporten. Onder één voorwaarde: dat het niet regent.

Ik wilde niet nóg meer excuses opwerpen

De lat ligt dus niet zo hoog en dat is fijn, zo kan ik lekker op m’n eigen manier en op m’n eigen tempo af en toe een stukje rennen. Een maand of 2 geleden heb ik de lat weer iets hoger gelegd omdat het tijd was om wat fitter te worden. Het was een duidelijk besluit om minstens 2 keer in de week te sporten en wat aanpassingen in m’n eetpatroon toe te passen.

Dus zo gezegd zo gedaan, ik heb de meeste van de afgelopen weken zelfs 3 keer per week gesport. Geen hele marathons, maar prettige rondjes in het natuurgebied hier buiten de stad, en wekelijks een bootcamp. Tot vorige week m’n volle agenda het overnam en ik ineens een week niet had gesport. Damned, daar baalde ik eigenlijk wel van. Ik weet niet of je nog weet wat voor weer het begin deze week was, maar het zag er niet veelbelovend uit om een droog rondje te rennen. Maar ik had een besluit genomen en wilde niet nóg meer excuses opwerpen. Dus daar ging ik.

Ineens realiseerde ik me dat ik een keuze had

Het was heerlijk, het was droog, het was de perfecte hardlooptemperatuur en na een week rust was m’n lijf er wel aan toe dus ik genoot. Totdat ik halverwege was. Daar kwamen de druppels op m’n bril, en m’n humeur sloeg met het weer direct om. Getsie, ik zou helemaal doorweekt thuis komen. Chagrijnig sjokte ik verder. Totdat ik me realiseerde dat ik een keuze had: ik kon chagrijnig naar huis lopen, of het beste er van maken.

En dus liep ik met m’n kop in de wind nog net niet het snot voor m’n ogen te rennen. Ik genoot, ik dééd het gewoon, omdat ik dat besluit had genomen en ik voelde me trots dat ik was gegaan. De voldoening had door die regen niet groter kunnen zijn.

Bij rouw is het niet anders. Allereerst gaat het om het besluit om door de rouw te gaan, het besluit om te gaan “lopen”, weer of geen weer. Emoties, pijn, missen, je blijft lopen in de regen met een straffe wind omdat je een besluit hebt genomen. Wat dat besluit is? Dat is aan jou. Ik kan me het besluit van m’n vader nog heel helder herinneren toen mijn moeder was overleden: ik ga niet bij de pakken neerzitten en ik ga niet alleen blijven. Was dat makkelijk? Nee. Maar hij deed het wel.

Ik ga het niet meer krampachtig uit de weg, want ik had een besluit genomen

Daarnaast is aan jou de keuze op welke manier je dit wil doen: chagrijnig en met weerstand en tegenzin of je kunt er het beste van maken. Dat betekent niet dat je geen voorkeur meer hebt. Ik bedoel, ik loop ook nog steeds liever met het zonnetje op m’n bol dan dat ik in de regen loop. En ik zal de buienradar in de gaten blijven houden, als het niet nodig is doe dan maar zonder regen. Maar ik ga het niet meer krampachtig uit de weg, want ik had een besluit genomen.

Mijn ondernemerscoach heeft een mooie uitspraak: een besluit zonder actie is slechts een voornemen. Dat geldt in het ondernemerschap maar is echt niet anders wanneer het over leven met verlies gaat. Je slaat een nieuwe weg in en het is aan jou hoe je die besluit te bewandelen. Wat deze uitspraak duidelijk maakt, is dat het niet vanzelf gaat alleen door een besluit te nemen. Ga eens na welke actie past bij jouw besluit. Als je besluit gaat over dat je weer plezier wil kunnen vinden, zoek dan naar manieren om met je verdriet te kunnen zijn. Als je besluit om (uiteindelijk) een nieuwe partner in je leven te willen, onderzoek dan wat je nodig hebt om daar ruimte voor te maken in je leven.

Realiseer je dat jij ook een keuze hebt

Realiseer je dat jij ook een keuze hebt. Niet in wat je is overkomen, maar wel in hoe je ermee omgaat. De regen kun je niet voorkomen, maar wel het besluit of je gaat lopen en hoe je dat doet. Je kunt met tegenzin proberen “er doorheen te werken”, of je erkent de rouw als onderdeel van jouw leven en je onderzoekt hoe je dit het beste aan kunt pakken. Het begint bij een besluit.

Welk besluit heb jij genomen dat jou heeft geholpen? Wil je het hieronder met me delen?