Never nooit weer

Afbeelding via theroadtrip.co.nz (Kawarau Bridge Bungy)
In de tijd dat ik veel reisde om mezelf en de wereld te ontdekken, had ik ook een enorme behoefte om nieuwe dingen uit te proberen. Alsof ik aan mezelf wilde bewijzen wat ik allemaal durfde, maar ook gewoon omdat het kon. Het gaf me het gevoel dat ik lééfde. Zo haalde ik mijn duikbrevet, leerde ik paardrijden, liftte ik Australië en Nieuw-Zeeland door en sprong ik uit een vliegtuig. Wat heb ik mooie avonturen meegemaakt. En ook heel veel over mezelf ontdekt. Zoals dat ik snorkelen veel relaxter vind dan duiken en dat ik paarden alleen lief vind als ze langzaam lopen.
Ik leerde nog meer. Want het verreweg allerspannendste dat ik ooit heb gedaan, heb ik nog niet eens genoemd: een bungyjump. Het stond op m’n bucketlist (dat woord bestond toen nog niet maar ik had ‘m wel) dus ik moest en ik zou gaan bungyjumpen. Echt helemaal te gek op een prachtige locatie in Nieuw-Zeeland, op een brug. Niet dat ik daar iets van heb meegekregen, het enige dat ik heb gezien is hoe hoog die brug was en hoe hard de stenen daar beneden in het ondiepe water waren.
Mijn lijf sprong gewoon niet
Maar goed, het besluit was genomen en ik zou het gaan doen. Nog nooit in mijn leven heeft mijn lijf zo tegengestribbeld als op het moment waarop ik met het elastiek om m’n enkels klaar stond om te springen. Het is de meest tegennatuurlijke beweging die ik ooit maakte, correctie, die plaatsvond. Want ik kon het dus echt niet, mijn lijf sprong gewoon niet, terwijl ik het wel wilde. Uiteindelijk vroeg ik de jongen die me liefdevol vroeg toch echt te springen of hij mij een duwtje wilde geven. En daar ging ik.
Het spreekt voor zich dat het allemaal goed is afgelopen, anders zat je dit nu niet te lezen. Een seconde of drie later voelde ik de weerstand van het elastiek weer en bungelde ik veilig aan de brug en kwam het bootje me ophalen. Nog voordat ik in het bootje belandde had ik een heel duidelijk besluit genomen: Dit doe ik never nooit weer.
Ik was gewoon niet de dare-devil die ik van mezelf wilde maken
Ik zeg wel eens dat het nodig is om een keer over een grens te gaan om te ontdekken dat er een grens was. Voor mij was de bungy het keerpunt waarop ik ontdekte dat er een grens was aan wat ik wilde waarmaken van mijn bucketlist. Dat ik die bucketlist misschien meer had gemaakt vanuit een bewijsdrang dan vanuit het écht willen doen van al die dingen. De bungy zorgde ervoor dat ik niet zoveel meer hoefde van mezelf, ik was gewoon niet de dare-devil die ik van mezelf wilde maken. Het zorgde ervoor dat ik beter naar m’n lijf leerde luisteren.
Mijn lijf gaf namelijk heel duidelijk aan dat springen niet de bedoeling was. Er was geen enkele vorm van nieuwsgierigheid of positieve spanning. Maar dat gebeurt niet alleen bij een bungyjump, dat gebeurt de hele dag door. Bij rouw is het leren luisteren naar de signalen van je lijf een zelfs praktische manier om beslissingen te nemen. Want net als ik met mijn bucketlist, zie ik mensen bij rouw zichzelf ook pushen om dingen te doen die misschien niet helemaal passend zijn voor ze.
Ze voelde zoveel liefde en dankbaarheid naar haar zus
Zo vertelde een klant laatst over de hulp van haar zus nu haar partner was overleden. Ze heeft drie kleine kinderen en heeft haar handen aardig vol met alles wat er speelt. De hulp van haar zus was dus welkom. Ze voelde zoveel liefde en dankbaarheid naar haar zus, dat ze zich schaamde om te zeggen dat ze soms geen zin had om de deur open te doen als haar zus er weer was. Haar zus kwam namelijk ook geregeld onaangekondigd langs. En als ze heel eerlijk was, dan vond ze dat haar zus iets meer de regie over het huishouden nam dan haar lief was. Maar omdat ze ook heel blij met haar was, durfde ze er niets van te zeggen.
Dit is slechts één van de vele voorbeelden die ik wekelijks ten gehore krijg over het negeren van wat je lijf zegt. Ik zie dan krakende hersenen die de boel proberen goed te praten, terwijl het antwoord heel duidelijk is. En dat is het mooie van het luisteren naar je lijf: je hoeft niet te begrijpen waarom je iets wel of niet wil, je hoeft er alleen maar naar te luisteren. Alleen als je ernaar luistert en het doorvoelt, kun je ontdekken waarom iets wel of niet de bedoeling was.
De momenten samen bleken waardevoller dan een opgeruimde keuken
Mijn klant leerde hierdoor betere afspraken met haar zus te maken, gebaseerd op wat ze voelde. Dat ging soms ten koste van het huishouden, en dat was oké. De momenten samen met haar kinderen bleken vele malen waardevoller dan een opgeruimde keuken en stapje voor stapje leerde ze te ontspannen in haar keuzes. Het mooie was dat ze hierdoor ook bij andere dingen sneller opmerkte wat ze nodig had. Zo had ze zichzelf al eens gedwongen om spullen van haar man weg te doen, omdat ze vond dat dat moest. Nu begreep ze dat “iets vinden” geen reden is om iets te doen en ging ze heel zorgvuldig met al zijn spullen om, zoals het goed voelde.
Eigenlijk is het zo simpel, dat het bijna niet te geloven is. Ook mijn hoofd gaat er nog regelmatig tussen zitten, dan vind ik dat ik iets moet kunnen of willen om wat voor reden dan ook. Tot ik mij weer herinner dat m’n lijf altijd het antwoord heeft. Als je verkramping voelt, als je maag zich omdraait, als je licht wordt in je hoofd, als je verstijft of een andere lichamelijke reactie hebt: dan is het niet voor jou. Geef het aandacht en luister ernaar. Het kan een angst zijn die wegebt, maar vaak is het dan gewoon niet de bedoeling. Net als bungyjumpen, dat is ook gewoon niet de bedoeling.
Heb jij ook zo’n moment gehad waarop je besefte dat je iets wilde dat niet de bedoeling was voor jou? Wil je het hieronder delen?
Heb ik je interesse gewekt?
Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.
Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.