Nobody’s perfect

Nobody’s perfect. Zeg je dat ook wel eens? Ik zeg het vooral als ik een domme actie hebt uitgehaald om zo de pijn te verzachten. Meestal helpt het niet overigens. Want wat is perfect? In de social media willen mensen vaak het goede voorbeeld geven of laten zien hoe goed het gaat. Best logisch want waarom de aandacht richten op de minder leuke dingen? Toch vind ik het belangrijk om ook mijn kwetsbare kant te laten zien zodat jij weet wie ik ben. Dat vind ik mega spannend, want wat vertel ik wel en wat vertel ik niet?

Niet perfect

shutterstock_54552733 kopieDaarom wil ik iets met je delen, om te laten zien dat ik “niet perfect” ben. Dit is namelijk de eerste blog die ik schrijf in lange tijd omdat mijn aandacht nogal liet afleiden door de liefde van m’n leven. Tenminste, dat dacht ik. In 1,5 jaar tijd ben ik verliefd geworden, gaan samenwonen, verhuisd van Tilburg naar Veldhoven, getrouwd en… gescheiden. Inmiddels woon ik weer in mijn fijne huis in Tilburg en heb ik het bloggen weer opgepakt. Ik laat mijn creativiteit weer de vrije loop, kan weer veel beter voelen wat ik nodig heb en waar ik zin in heb. Dat zijn dingen die ik niet goed kon in de relatie.

De afgelopen tijd heeft me enorm veel geleerd over mezelf, over waar ik wel goed in ben en wat ik kan doen om bij mezelf te blijven. Deze ervaring heeft me rijker gemaakt en het heeft me een rouwervaring gegeven waarin ik heel bewust heb kunnen voelen wat er met me gebeurde. Daarin voelde ik ook dat ik het vooral “goed” wilde doen en kon ik voelen wat voor mij “goed rouwen” is. Wat een ontdekkingsreis. Zo heb ik kunnen ontdekken wat werkt en wat niet werkt voor mij. Mijn aandacht lag bij het vinden van de balans tussen enerzijds het toelaten van alle emoties en anderzijds sterk zijn en m’n leven opnieuw vorm geven.

Dagelijks leven

Ik was er bewust van wanneer ik verdriet voelde en het niet kon uiten omdat ik bijvoorbeeld in een vergadering zat. Omdat ik mijn emoties wel de ruimte wilde geven, beloofde ik mezelf dat ik dit later zou doen, en dat deed ik dan ook. Zo kon ik het dagelijks leven zoveel mogelijk door laten gaan terwijl het verwerkingsproces er ook mocht zijn. Het bewust beleven hiervan was af en toe lastig maar ook mooi.

Over het toelaten van verdriet heb ik overigens al eens geschreven in mijn blog “Verdriet – vriend of vijand”.

shutterstock_62713336 kopieBoosheid

Op andere momenten kon ik doorslaan door in boosheid te blijven hangen. Het voelen van de rust die er diep van binnen was en focussen op de toekomst bleek dan de beste remedie. Het verwerken van wat is gebeurd vraagt om het denken aan het verleden, maar dit wilde ik tot een minimum houden zodat ik mijn leven opnieuw vorm kon geven. En hiermee ben ik nu nog steeds druk doende, mijn leven vorm geven. OverVisie mag van mij gaan bloeien en zich verder ontwikkelen. Ik sta te springen om mensen te helpen bij het verwerken van een verlies. Wat is het een prachtig en puur proces dat bij het leven hoort, dat we mogen omarmen. Zodra je zelf in ziet dat er zonder donker geen licht is, zal je het donker welkom heten.

Helemaal perfect

Als ik terug kijk op de afgelopen tijd dan zie ik wat het me heeft gebracht. En het is zoals het is en dat is OK. Heb ik fouten gemaakt? Ik denk liever anders, dat fouten maken niet bestaat. Leermomenten bestaan wel, dat klinkt een stuk vriendelijker. Zo kan ik perfectie in een heel ander daglicht zien. Want op die manier zijn we juist helemaal perfect, precies zoals we zijn.

Laat een reactie achter: