De afgelopen weken ben ik met mijn mini-campertje door Ierland gereden. Hier en daar popten er inzichten op die ook bij rouw nuttig zijn. Zo is het weer in Ierland, hoe zal ik het zeggen, niet heel erg betrouwbaar. Maar dat kan ook in positieve zin uitvallen.

Plannen had niet zoveel zin

Op een dag had ik een mooie wandelroute gevonden die op een strandje begon. Ik reed ernaartoe in m’n wandelbroek en trok m’n bergschoenen aan, om drie minuten later op het strandje zwetend te ontdekken dat ik geen zin had in een wandeling maar om te zwemmen. En ja, het water is koud in Ierland maar zo enorm lekker! Ik heb eerst heel hard gelachen om weer een fantastisch plan dat in duigen viel. Het omgeslagen weer zorgde er steeds weer voor dat ik ieder moment opnieuw mocht beslissen waar ik zin in had, plannen had niet zoveel zin. Ik heb snel de wandelkleding omgeruild voor zwemkleding en heb heerlijk een middag op het strand gechilld. Herken je dit onderwerp ergens van? Dat is niet zo vreemd, het was namelijk het onderwerp van mijn vorige blog (www.overrouw.nl/let-it-go/).

Een ander inzicht dat deze vakantie oppopte, had te maken met de enorme onderneming om mét camper op dat eiland te belanden. Weet je hoeveel zee je daarvoor moet kruisen? Laat ik het zo zeggen: ik heb heel wat water gezien de afgelopen weken. En heel veel kilometers gemaakt. Die enorme onderneming zorgde ervoor dat ik alles heel bewust in me op wilde nemen. Nu was ik hier eindelijk, ik wilde er niets van missen. Mensen hebben heel raar naar me gekeken als ik ’s avonds naast m’n campertje weer eens naar die enorme zwarte hemel stond te kijken. Ja inderdaad, ook als er geen sterren waren, hoewel ik die zeker wel heb gespot. Waar het mij meer om ging was het totale gebrek aan lichtvervuiling, ik heb er zo enorm van genoten. En de ruimte in dat land, de kleine dorpjes, het vele groen, de magie van het laatste stukje Europa voor de grote oversteek naar Amerika, ik wilde het allemaal in me opslaan. Met als gevolg dat ik aan het einde van de vakantie niet naar huis wilde.

Uiteindelijk draaide het dus om een stukje angst

Ik wilde niet vergeten hoe ik me daar voelde, hoe vrij ik me voelde, hoe rijk ik me voelde. Ik was bang dat ik dat gevoel kwijt zou raken zodra ik weer thuis was, waardoor ik in eerste instantie met tegenzin begon aan de terugreis. Nu weet ik weer dat ik het gevoel steeds opnieuw op kan roepen. Sterker nog, nu ik erover schrijf voel ik het direct weer! Uiteindelijk draaide het bij mij dus om een stukje angst; angst om die fijne gevoelens kwijt te raken. Precies dat is wat regelmatig naar voren komt in de gesprekken met mijn klanten.

Laat ik benadrukken dat het willen vasthouden aan wat er was een heel natuurlijke beweging is, ook na een groot verlies. Ik zie het in verschillende vormen terug bij mijn klanten. Na het overlijden zijn er stukjes die er nog wél zijn, zoals de praktische zaken die nog geregeld moeten worden. Hoe vreemd het ook klinkt, voor veel mensen is dat fijn, want dan ben je nog steeds met je overleden dierbare bezig. Een klant hield zich daar enorm aan vast, want zolang er dingen te regelen waren, hoefde ze niet echt los te laten. Ze had dan ook grote moeite met het uitstrooien van de as, want zodra dat achter de rug zou zijn, was het écht definitief. “Dan is hij echt weg,” zei ze.

Ze was er klaar voor om verder te gaan, op dit punt na

Een andere klant hield ook stevig vast, om een heel andere reden. Rondom het overlijden van haar dochter waren er veel dingen gebeurd die voor haar onvoldoende uitgesproken waren. Het duurde even voor we erachter waren wat haar dwars zat en hier bleek de crux te zitten. Ze was er klaar voor om verder te gaan, op dit punt na. Het zorgde voor enorm veel piekeren en gevoelens van wrok ten opzichte van de mensen die het betrof. Het bleek belangrijk om zichzelf daarvan te bevrijden, om uiteindelijk de vrijheid in zichzelf terug te vinden en haar nieuwe weg te kiezen.

Je leest al dat er meerdere aanleidingen kunnen zijn om langer vast te houden dan goed is. Vraag jezelf eens af: om welke reden wil je vasthouden? Is het omdat het vanuit je onderbuikgevoel écht niet de tijd ervoor is? Prima, neem je tijd. Of is het omdat je bang bent dan een stukje van jezelf te verliezen? Zoals ik in Ierland voelde, kan het ook te maken hebben met een angst om een bepaald gevoel kwijt te raken, terwijl je werkelijk nooit kunt vergeten hoeveel je van je dierbare houdt.

Lang niet alle mogelijkheden zijn de revue gepasseerd, het is nu aan jou om dit verder te onderzoeken. Is er iets wat jou tegenhoudt om verder te gaan? Wil je het hieronder met me delen?