Op kerstavond zat ik net als een groot deel van Nederland All you need is love te kijken. Niet omdat ik er specifiek fan van ben, maar omdat ik me even heerlijk kon laven aan mooie verhalen. Uiteindelijk weten we allemaal dat ieder verhaal eindigt met huilende mensen die elkaar in de armen vliegen. Hoe fijn is dat? Maar hier gaat mijn blog eigenlijk helemaal niet over, die gaat over wat er daarna gebeurde. Na afloop rolde ik namelijk (oh wat doen ze dat toch slim…) vanzelf in het volgende programma: Beau en de daklozen. Nooit eerder gekeken, maar interessant om eens te zien.

Ze helpen door begeleiding en onderdak te regelen

Het concept van het programma lijkt niet ingewikkeld. Ze volgen mensen die geen huis hebben en helpen ze door begeleiding en onderdak voor ze te regelen. Ik doe het programma wellicht tekort met deze uitleg, maar je hebt een beetje een beeld nu. In de aflevering van vorige week gingen ze bij mensen langs die ze eerder hadden geholpen, om te kijken of ze het nog goed hadden, of ze gewend waren aan hun nieuwe situatie en hopelijk of ze gelukkig(er) zijn. Zo werd ook kort het verhaal van een man gedeeld die ze aan een woning hadden geholpen.

Beau zocht de man op in zijn huidige leefomgeving: Buiten, onder een viaduct. Hij had zijn geluk niet gevonden in het huis, hij voelde zich daar totaal niet op z’n plek. “De instanties proberen je dan binnen te halen en dat moet ik dan als hulp ervaren maar ik voel daar weerstand op” zei hij. De opmerking raakte me. Het is iets waar ikzelf enorm voor waak, om niet iets te willen oplossen dat geen probleem is. Alleen mensen die echt geholpen willen worden, kun je ook echt helpen. De reactie van Beau vond ik oprecht: “Ik dacht, als je binnen bent, dan ben je beter af. Maar dat is niet waar.”

Deze man deed het hele uitgangspunt rammelen

Het het hele uitgangspunt van het programma is dat mensen binnen beter af zijn. Vanuit deze overtuiging is niet alleen het programma gemaakt, maar daar is onze hele samenleving op gebaseerd. Een huisadres is nodig om in onze maatschappij mee te kunnen draaien. Zonder hierover een discussie te willen starten over goed of fout of hoe het anders kan, vind ik het uitermate boeiend dat deze man het hele uitgangspunt deed rammelen.

Hij laat zien dat wat we beschouwen als goed, niet persé voor iedereen goed is. Ik wil deze man verder niet als sprekend voorbeeld gebruiken, want dat hij onder dat viaduct ook niet echt z’n dromen waarmaakt, mag duidelijk zijn. Waar het mij om gaat, is dat we ook bij rouw ideeën hebben over wat goed is, maar dat dat niet voor iedereen goed hoeft te zijn. Bijvoorbeeld vinden sommigen na het overlijden van een partner in korte tijd een nieuwe liefde, anderen na een tijd en ook zijn er mensen die geen andere partner in hun leven willen of kunnen verwelkomen. Er is geen routekaart, er is geen goed of fout.

Je hebt al je aandacht nodig

Toch willen we zo graag duidelijkheid, een structuur een houvast, dat we ook bij rouw te makkelijk in de valkuil stappen van hokjesdenken: zo hoort het, zo hoort het niet. Willen weten hoe snel je op de snelweg kunt komen, terwijl je in de mist aan het rijden bent. Alsof die snelweg de enige plek is waar je kunt rijden. Maar je hebt al je aandacht nodig om recht op de weg te blijven in die mist. Wanneer de mist optrekt en je weg wat duidelijker wordt, dat weet je niet.

In dit voorbeeld is de mist het probleem niet, maar het ongeduld om maar op die snelweg te komen. Net als die man die gewoon (nog?) niet klaar is om “binnen” te leven. Je bent waar je bent en je hoeft nergens naartoe. Je hoeft niet vrolijk te zijn als je dat niet voelt. Je hoeft niet sociaal te doen als je daar geen zin in hebt. Dat zegt niets over hoe je je in de toekomst zal voelen of over wie je bent. Je rijdt in de mist, dat is alles. Kijk hoe je de situatie in de mist zo prettig mogelijk kunt maken en hoe je kalm je weg kunt vervolgen. Dat is de manier om uiteindelijk weer zicht op de weg te krijgen.

Ben jij ook zo ongeduldig en wil je het liefst door die mist heen kijken? Wil je het hieronder met me delen?