Waar ik normaal gesproken mijn blog begin met iets wat ik heb meegemaakt, duik ik deze week graag direct in het onderwerp: verdriet. Ik ontdekte namelijk dat ik het over heel veel onderwerpen heb gehad, maar niet echt specifiek over verdriet. En bij wie komt er nou geen verdriet om de hoek kijken bij rouw? En dat terwijl onze relatie met verdriet niet altijd de beste is. De ene persoon wijst verdriet consequent af, terwijl de ander iets te dikke vriendjes met verdriet wordt.

Sommige emoties pesten we toch liever de deur uit

Net als iedere relatie is het belangrijk om een gezonde relatie met verdriet op te bouwen. In een maatschappij waarin verdriet nog steeds het minst populaire kindje van de klas is, is dat niet vanzelfsprekend. We weten dat alle emoties een rol hebben en er mogen zijn, maar sommigen pesten we toch liever de deur uit. Verdriet is vaak de eerste die het pand moet verlaten. Net als bij kinderen mogen we onze voorkeuren hebben, maar het is belangrijk om ze allemaal te leren waarderen voor wie ze zijn. De vraag is dus: hoe leer je verdriet waarderen?

Ik denk dat het vergelijk dat ik net heb gemaakt niet eens zo’n verkeerde is. Ook bij kinderen is er gedrag of zijn er eigenschappen die je niet zo leuk vindt. Maar je zal ze niet uitsluiten of afwijzen. Bij verdriet geldt eigenlijk hetzelfde principe, waarbij je best mag erkennen dat het niet je favoriete emotie is, maar hij is nou eenmaal onderdeel van je leven. Je hoeft er niet alles leuk aan te vinden om ervan te leren houden. Verdriet is namelijk heel waardevol.

Het ruimt bijna letterlijk op

Zo is er de functie van verdriet: Het is een manier om je droefheid over je verlies vorm te geven. Je voelt je afgescheiden van wie je liefhebt. Hoe erg zou het zijn om daar je schouders over op te halen? Het is een uiting van je “afgescheiden zijn”. Verdriet helpt om uiteindelijk los te laten, het helpt verzachten. Hoe vaak heb je gehuild en voelde je een vorm van opluchting naderhand? Waar je misschien voor een huilbui niet uit je woorden kon komen, is er daarna weer ruimte om je te kunnen uiten. Het ruimt dus bijna letterlijk op.

Vaak zijn mensen bang om hun verdriet toe te laten. Ze willen niet bezig zijn met ellende en richten zich liever op iets positiefs. Soms zie ik mensen bang zijn voor de reacties van anderen, dan zeggen ze ‘sorry’ als ze tekenen van verdriet beginnen te tonen. Of ze zijn juist bang dat er zoveel loskomt, dat er geen einde aan zal komen. Toch wil ook verdriet eruit, gevoeld worden, en juist dit ervaren van verdriet brengt meestal de opluchting. Maar het is helaas vaak de angst die het wint van verdriet.

Sommige mensen gaan zich laven in verdriet

Daarnaast is er het gegeven dat sommige mensen zich onbedoeld gaan laven in verdriet. Veel van mijn klanten zijn daar allergisch voor, wat ervoor zorgt dat ze er heel hard aan werken om dat juist niet te gaan doen. Dan gaan ze zich heel positief gedragen bijvoorbeeld, terwijl ze iets anders voelen. Ze willen in alle opzichten voorkomen dat het verdriet de overhand krijgt, waardoor ze er juist wat spastisch mee omgaan.

Ik zei al dat je verdriet niet hoeft af te wijzen, maar er ook niet al te dikke vriendjes mee hoeft te zijn. Beide kanten zijn niet gezond en zijn manieren om het verdriet niet te zien voor wat het is. Hoe ik het graag verwoord is om “aanwezig te zijn” bij het verdriet, zodat je het vanuit de volledige aandacht die het krijgt niet langer bij je hoeft te houden dan nodig. Ook hier weer het vergelijk met een kind. Als een kind niet voldoende aandacht krijgt, zal het langer blijven zeuren dan wanneer je direct goed luistert.

Daar word ik juist verdrietig van

Er is zoveel te zeggen over verdriet, ik wil zo graag dat we verdriet net zo goed omarmen als plezier. Dat we stoppen met oordelen over goede en slechte emoties. Dat verdriet gewoon “is”. Als ik Wikipedia erop nasla staat er: “Verdriet of droefenis is een emotie waardoor mensen en dieren kunnen uitdrukken dat ze niet positief ingesteld zijn, ze voelen zich dan vaak ongelukkig.” Dit is blijkbaar hoe we over verdriet denken! Daar word ik juist verdrietig van. Het is toch minstens bijzonder te noemen dat we denken dat verdriet direct zou betekenen dat we niet positief ingesteld zouden zijn of zelfs ongelukkig.

Laat je leven dus niet door Wikipedia leiden maar door hoe jij je voelt. Verdriet is soms een belangrijke weg naar geluk en bij rouw is dat zeker het geval. Sterker nog, je kunt verdriet voelen en ook gelukkig zijn. Het leven is niet zwart-wit en emoties wisselen elkaar af. Laten we het taboe rond verdriet opheffen en verdriet een welverdiende plek geven in het leven. Soms mag het even vooraan zitten in de klas, maar niet de hele tijd. Maar dat het niet langer het ondergeschoven kindje hoort te zijn, dat mag duidelijk zijn.

Hoe is jouw relatie met verdriet? Wil je het hieronder delen?