Tijdens mijn hardlooprondje gisterenochtend liep ik weer eens heerlijk langs het water. Voor een doordeweekse ochtend was het druk op het wandelpad, wat niet eens het voornaamste was dat me opviel. De mensen die van de andere kant afkwamen, waren allemaal ontzettend vrolijk! Ik woon in “de grote stad” (hoewel Tilburg meer een groot dorp is) en mensen zijn lang niet allemaal van het vriendelijk groeten. En nu dus wel. Inmiddels vrolijk geworden van die vrolijke mensen sjokte ik verder en zag een minuutje later de reden van al die vrolijkheid.

Naast het vlonderpad piepte er een groepje eendenkuikens, met moeder er vlakbij. Zo schattig! Dan ben ik als een kind zo blij en ook bij mij kwam de klassieke “Aaahhhhhh” direct uit m’n mond rollen. Ze moeten bijna vers uit het nest zijn gekropen, zo klein waren ze nog. Moeders was bezig op het gras en de kinders waren in het water aan het wachten. Na een paar minuten staren vervolgde ik mijn rondje en trok ik de conclusie dat al die mensen niet zozeer blij waren geweest om mij te zien maar dat het toch echt de kuikentjes waren geweest die voor de vrolijkheid zorgden.

Wat raakt ons in die kuikentjes?

Meteen wist ik dat ik dit verhaal in mijn blog zou verwerken. Ik wilde namelijk al iets schrijven over kwetsbaarheid en de eendjes lieten me meteen zien waar het om draait. We vinden ze namelijk te schattig voor woorden, ze maken ons vrolijk en we willen ze het liefst aaien (ik wel). Wat raakt ons in die kuikentjes? Is dat niet hun kwetsbaarheid? Mocht je je afvragen hoe kwetsbaar een eendenkuiken is: 94% van de eendenkuikens overleeft de kuikenfase niet. Voor het punt dat ik wil maken is dat alleen niet enorm relevant.

Als we zo van kwetsbaarheid en onschuld houden bij een kuiken, een puppy of een baby, wat houdt ons dan tegen om onze eigen kwetsbaarheid aan anderen te laten zien? Als het je volledig laten zien aan de ander ook bij de ander iets opent? Of vrolijk maakt? Mensen houden van kwetsbaarheid, van échtheid, het roept ook iets echts bij onszelf op en voor de oplettende lezer: het brengt mensen in verbinding. Werkelijk al die mensen hebben mij vrolijk begroet en dat gebeurt echt niet altijd. Kwetsbaarheid opent harten.

Dat masker beschermt voor geen meter

De grote misvatting die we maken, is dat als we ons kwetsbaar opstellen, we ook daadwerkelijk gekwetst zullen worden. Dat zijn twee totaal verschillende dingen! Dat masker dat we opzetten of dat harnas dat we dragen, beschermt namelijk voor geen meter, het verzwaart alleen maar. Je kwetsbaar opstellen betekent dat je volop jezelf mag zijn, met al je verdriet, levensvragen en pijn. Op die manier kun je mensen raken op een goede manier. Niet in vrolijkheid, wel in ontroering. Ook deze dingen horen bij het leven en door je open te stellen naar een ander, nodig je de ander uit om zich ook open te stellen.

Hoe dat er in het dagelijks leven uitziet, is zoals dat bij een klant ging. Haar man was een jaar eerder overleden en in de ogen van haar directe omgeving “deed ze het zo goed”. Dat voelde ze zelf op zich ook wel zo, ware het niet dat ze zich nog vaak schuldig voelde over dat haar leven wel verderging en dat van haar man niet. Ze had in de gaten dat het haar tegenhield en bleef momenten uit het verleden herleven. Omdat haar vrienden haar steeds zo complimenteerden, wilde ze die positieve ‘vibe’ niet storen door haar gevoelens te delen. Ze zette bijna letterlijk een masker op en gedroeg zich naar het beeld dat haar vrienden van haar hadden.

Dan maak je de mening van een ander belangrijker dan je eigen welzijn

In de situatie van mijn klant was het een angst om anderen teleur te stellen die ervoor zorgde dat ze zich afsloot. Ik zie ook vaak dat mensen bang zijn dat anderen zullen oordelen over hun kwetsbaarheid. Jammer toch, dan maak je de mening van een ander belangrijker dan je eigen welzijn. Doordat mijn klant voorbijging aan haar angst en aan haar zus vertelde wat er speelde, viel er een last van haar schouders. Ze hoefde niet alsmaar sterk te zijn en het was bevrijdend om het uit te spreken. Het was voor haar de sleutel om uiteindelijk het schuldgevoel op te lossen en verder te gaan met haar leven.

Moet je je dan altijd kwetsbaar opstellen? Nee dat vind ik niet. Dat maakt precies het verschil tussen een eendenkuiken en een volwassen mens (oké, en nog een paar andere verschillen): wij hebben een keuze, waardoor wij veel meer kans hebben om een kwetsbare fase te doorleven. Dus maak die keuze iedere keer heel bewust. Op borrel van je werk kies je wellicht voor dat masker, bij dat etentje met familie niet. Of bij jou misschien wel andersom. Ook je openstellen naar een vreemde kan heel bevrijdend werken. Er hoeft geen logica achter te zitten, je voelt het zelf wel aan.

Door iedere keer bewust te beslissen in welke omgeving en met welke mensen je je kwetsbaarheid wil laten zien, geef je jezelf de kans om vrij te zijn. Je laat je niet meer leiden door een angst of door verwachtingen van anderen. Vertrouw er maar op dat je harten opent als je die van jou laat zien.

Wat helpt jou om je kwetsbaarheid te durven laten zien? Wil je het hieronder met me delen?