Werken met mensen in de moeilijkste periode van hun leven, is geen keuze die je tussen de soep en de aardappels maakt. Ik niet in ieder geval. Net als voor veel collega’s geldt voor mij dat de keuze is voortgekomen uit mijn eigen ervaring met rouw. Ik heb het nooit bedacht of gekozen uit een lijstje mogelijke beroepen. Ik denk overigens ook niet dat toen ik mijn studiekeuze maakte op m’n 16^e er zoiets als rouwcoach tussen de mogelijke opties stond.

Ik wist dat er uitdagingen bij hoorden

Het is mijn eigen groei en ontwikkeling die me hier heeft gebracht en me uit de gouden kooi van het bedrijfsleven heeft gesleept. Het is voor mij een gevoel van moeten, iets anders geeft niet genoeg voldoening, dit is wat ik te doen heb. Er was geen andere mogelijkheid dan dit mooie werk te gaan doen, wetende dat ook daar uitdagingen bij horen.

Ik hield er wel rekening mee toen ik deze weg ging volgen, dat daar af en toe een struikelblokje bij zou komen kijken. Wat ik niet had verwacht, waren die enorme wegblokkades waar ik soms op stuit. Vorige week kwam ik er na lange tijd weer één tegen.

Ik zocht mensen op die me bemoedigende woorden brachten

Het was een wegblokkade in de categorie “je bent wat je denkt”. Ik had mezelf er volledig van overtuigd dat de wereld niet op mij zit te wachten en dat niemand me leuk vond. Mijn eigen saboteurs hadden de overhand genomen. Ik had totaal geen oog voor alle successen die ik had geboekt, hoeveel blije klanten ik heb, hoeveel complimenten ik krijg en voor de voldoening die ik uit m’n werk haal. Maar, na 44 jaar met mezelf te hebben geleefd, ken ik m’n saboteurs intussen best aardig, en had ik vrij snel in de gaten wat er aan de hand was. Ik ging door met wat ik te doen had (in plaats van ander werk te zoeken) en zocht die mensen op die me uitsluitend bemoedigende woorden brachten. En het allerbelangrijkste: ik observeerde wat er gebeurde, in plaats van me mee te laten slepen in het drama.

Waarom vertel ik je dit allemaal? Omdat iedere uitdaging in het leven niet voor niets een uitdaging heet. Groeien en leren gaat met vallen en opstaan. En dan vooral dat laatste: opstaan. Het gaat er niet om hoe vaak je valt, het gaat erom hoe vaak je weer opstaat. Dat geldt voor het ondernemerschap, dat geldt voor topsport, dat geldt voor iedere grote uitdaging. Dus het geldt zeker ook voor leren omgaan met rouw.

Soms lukt het even niet om de moed erin te houden

Denk je net te begrijpen hoe je je emoties de ruimte geeft, hoor je jezelf “het gaat goed hoor” zeggen terwijl de tranen je in de ogen staan. Denk je net je zelfvertrouwen terug te hebben gewonnen, blijk je toch een verkeerde beslissing te hebben genomen. En net als je hebt besloten niet bij de pakken neer te gaan zitten, wil je lijf geen kant meer op en kan je niet anders dan rust nemen.

Denk je dat Oprah Winfrey nooit heeft gedacht “niet wéér die camera’s”. Denk je dat onze koning iedere keer zin heeft om z’n kostuum aan te trekken? Denk je dat Usain Bolt bij iedere training een lach op z’n gezicht had? Soms gaat het niet zoals je wil en lukt het even niet om “de moed erin te houden”. Je maakt zelf een vergissing, je omstandigheden zijn niet ideaal, de dingen gaan je niet snel genoeg of je zou je beter willen voelen. Maar je gaat door.

De kunst is om op zo’n moment niet mee te gaan in het verhaal van je saboteur. Je saboteur, je kritische stem, die ik ook wel de kwebbelende aap noem. Die komt je van alles vertellen waardoor je je nóg slechter voelt. Leer die stem te herkennen, weet wanneer die aap aan het woord is en word de observator van je gedachten. Als observator kun je een beslissing nemen: naar welke stem ga ik luisteren?

Jouw weerstand is dé perfecte ingang voor je kwebbelende aap

Er is iets waar je weerstand aan biedt. En datgene waar je weerstand aan biedt, is niet het probleem. Het is de weerstand zelf die het groter maakt dan het is, het afkeuren van wat er op dat moment gebeurt. Het is dé perfecte aanleiding voor je kwebbelende aap om er een verhaal van te maken.

Je voelt je soms down. Je hebt soms weinig energie. Je wil soms een arm om je heen die er op dat moment niet is. En dat mag je allemaal voelen, daar is niets mis mee. En nee, het is niet leuk. Maar er weerstand aan bieden, brengt niet de oplossing. Die zit in ermee zijn, in het erkennen dat het er is. Dus sta direct weer op en word de observator en de kapitein van jouw leven.

Hoe zorg jij ervoor dat je direct weer opstaat? Wil je het hieronder met me delen?